*Της Ελένης Βατσινά
To crash test της πανδημίας έδειξε ότι το Εθνικό Σύστημα Υγείας στάθηκε όρθιο εξαιτίας του φιλότιμου των εργαζομένων σε αυτό. Τα τρία τελευταία χρόνια αναδείχθηκε με τον πλέον γλαφυρό - και τραγικό σε κάποιες περιπτώσεις - τρόπο ότι το ΕΣΥ πρέπει να αναμορφωθεί και να αναγεννηθεί, ώστε να αποτελεί πυλώνα ασφάλειας για τους πολίτες.
Ο εξοπλισμός, η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας και το ανθρώπινο δυναμικό πρέπει να βρεθούν στην πρώτη γραμμή των προτεραιοτήτων, με έμφαση στις υποστελεχωμένες δομές αλλά και τις απομακρυσμένες και ακριτικές περιοχές, ώστε κανένας άνθρωπος να μην αισθάνεται περιθωριοποιημένος και ευάλωτος. Ώστε κανένας ασθενής να μη χρειαστεί να μεταφερθεί ξανά σε καρότσα αγροτικού οχήματος, ώστε κανένας ασθενής να μην "παίξει" με τις πιθανότητες για το αν θα βρει εφημερεύοντα γιατρό ή όχι.
Η Πολιτεία οφείλει να επενδύσει και να αυξήσει τα κονδύλια του προϋπολογισμού για τα νοσοκομεία μας, με στόχο το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οφείλει όμως και μια έμπρακτη αναγνώριση στους υγειονομικούς: Μισθολογική αλλά και με την ένταξή τους στα βαρέα κι ανθυγιεινά ένσημα.
Το σύγχρονο, αποτελεσματικό κι ευέλικτο Εθνικό Σύστημα Υγείας το χρωστάμε στους πολίτες αυτής της χώρας που το χρηματοδοτούν (και μάλιστα το πληρώνουν πολύ ακριβά), στους εαυτούς μας, στα παιδιά μας. Το χρωστάμε, όμως, και στην ιστορία του ίδιου ΠΑΣΟΚ, που το οραματίστηκε και το υλοποίησε, με τον Γιώργο Γεννηματά, τον εμπνευστή του ΕΣΥ να θέτει τα θεμέλια ερχόμενος μάλιστα σε σύγκρουση με συμφέροντα που αντιμετώπιζαν την Υγεία ως πεδίο επιχειρηματικής δράσης και κερδοφορίας.
Στην υγεία όμως δε χωράνε οικονομίστικες λογικές. Η υγεία δεν μπορεί να αποτελεί επιχειρηματικό πεδίο με στόχο το κέρδος πάνω στην ανάγκη των ασθενών που βρίσκονται σε ευάλωτη θέση.
Σε κάθε αγώνα για την Υγεία ήμουν και είμαι παρούσα, διεκδικώντας το δικαίωμα όλων στο υπέρτατο αγαθό. Γιατί η ανθρώπινη υγεία δεν μπορεί να μπαίνει σε καμία διαπραγμάτευση. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητη η απρόσκοπτη πρόσβαση στην πρόληψη αλλά και τη φροντίδα υγείας, χωρίς ατέλειωτη αναμονή με ένα δημόσιο γιατρό, χωρίς αναμονή ακόμη και ετών για ένα χειρουργικό τραπέζι.
