Η ψυχολογία της Χωματερής

Του Γιάννη Αναστασάκη*

Με πόνο ψυχής παρακολουθώ τις τελευταίες εβδομάδες την υποβάθμιση της εικόνας του Ηρακλείου με τις δεκάδες και ίσως εκατοντάδες χωματερές που ξεπήδησαν σε κάθε γωνιά της πόλης. Μία προσπάθεια τόσων ετών να καθαρίσει επιτέλους το Ηράκλειο η οποία στέφθηκε αναμφίβολα από επιτυχία, δείχνει να καταρρέει με φυτίλι την περιπέτεια από τη μη ανανέωση των συμβάσεων πολλών εργαζομένων. Πολλά τα διδάγματα από αυτή την ιστορία και θα προσπαθήσω αφιλτράριστα να σας πω τις δικές μου σκέψεις.

Αρχικά θεωρώ αδιανόητο σε μια σοβαρή και ανεπτυγμένη πόλη να μπορεί να συμβεί αυτό. Δε νοείται να είναι πιθανή η διολίσθηση σε επικίνδυνες για τη δημόσια υγεία καταστάσεις. Δε χρειάζεται να πω και για τη δυσφήμιση μιας περιοχής που οικονομικά βασίζεται εν πολλοίς και από την εικόνα που σχηματίζουν οι επισκέπτες της. Στον τουρισμό συχνά συγχωρούνται οι γηρασμένες ή ακόμα και βανδαλισμενες δημόσιες υποδομές λόγω των φυσικών προτερημάτων μας, της ενθερμης φιλοξενίας και των υψηλού επιπέδου καταλυμάτων. Όμως η εικόνα της ανεξέλεγκτης βρωμιάς δεν συγχωρείται.

Μία άλλη πικρή διαπίστωση είναι ότι ως κοινωνία τελικά στιγματιζόμαστε από αυτές τις ανεύθυνες μειοψηφίες οι οποίες δε διστάζουν να πετάνε κάθε λογής σκουπίδια σε μη προβλεπόμενους χώρους: κλαδιά, μπάζα, στρώματα, έπιπλα, είδη υγιεινής... Απίστευτο. Και το κορυφαίο είναι ότι φαίνεται να καθιερώνονται στη συνείδηση τους αυτοί οι χώροι. Παρατηρώ ότι ακόμα και όταν με κόπο καθαρίζονται την επόμενη μέρα ξεκινά ξανά η ανεξέλεγκτη συσσώρευση. Αυτό πάντως Ευρώπη δεν είναι. Ούτε καν Βαλκάνια.

Για να μη μακρυγορω με τα προφανή, κι εδώ η κοινή λογική είναι η λύση. Κατά τη γνώμη μου πάντα πρέπει να υπάρχει ένα σχέδιο βήτα με διαθεσιμότητα εξωτερικού συνεργάτη για την αποκομιδή σε τέτοιες περιπτώσεις. Ίσως να πρέπει μάλιστα να υπάρχει μια μόνιμη συνεργασία με ιδιώτη για ορισμένες κρίσιμες περιοχές τουλάχιστον. Όλοι μπορούν να ωφεληθούν και δεν χάνει κανείς. Ούτε φυσικά κινδυνεύει το υφιστάμενο προσωπικό. Ο κίνδυνος που διατρέχουν είναι ότι δεν μπορούν ούτε τα ρεπό τους να λαμβάνουν με τη σημερινή κατάσταση με ό.τι αυτό συνεπάγεται για την επιχειρησιακή τους δυνατότητα, την ψυχική τους ισορροπία αλλά και την ποιότητα ζωής τους.

Η τεχνική υπηρεσία αυτές τις μέρες βοηθά την υπηρεσία πολιτικής προστασίας (!!!) που ενεργοποιήθηκε για την έκτακτη κατάσταση, όπως άλλωστε κάνει με συνέπεια σε κάθε σχετική ανάγκη. Αυτό όμως πρέπει να γίνεται κατ' εξαίρεση γιατί διαφορετικά προκύπτει ένα ντόμινο παρενεργειών στη λειτουργία του Δήμου συνολικά.

Για το θέμα των απαράδεκτων συμπεριφορών συμπολιτών μας, η λύση είναι μονόδρομος μιας και η παιδεία είναι σχεδόν ποιητική έννοια και πιο πολύ θυμίζει με τον Γκοντό που τον περιμέναμε εναγωνίως αλλά δεν ήρθε ποτέ. Αστυνόμευση, κάμερες στα σημεία συγκέντρωσης απορριμμάτων και ενεργοποίηση της ίδιας της κοινωνίας για αποτροπή τέτοιων συμβάντων. Αν δεν κάνουμε το στοιχειώδες να ενημερώνουμε για ό,τι υποπίπτει στην αντίληψη μας, δεν μπορεί να περιμένουμε απο μια χούφτα αστυνομικούς ή εργαζομένους να λύσουν το πρόβλημα. Αν δεν ελέγχουμε πού πάνε τα άχρηστα αυτοί με τους οποίους συνεργαζόμαστε: εργολάβοι, γεωπόνοι, χωματουργοι, δεν θα το κάνει κανείς.

Εύχομαι μέχρι το τέλος του χρόνου να έχουμε συμμαζέψει την κατάσταση. Είναι υποχρέωση μας. Θα παραμείνει όμως πεδίο δόξης λαμπρό για την επόμενη δημοτική αρχή να ανακτήσει τα θετικά κεκτημένα της καθαριότητας από τη δική μας θητεία και να βάλει πρόσθετες δικλείδες ασφαλείας ώστε να μην κάνουμε πισωγυρίσματα, αξιοποιώντας καταρχάς έναν σύγχρονο στόλο απορριματοφόρων και ένα έμπειρο και φιλότιμο προσωπικό.

Επιλέγω τον ποιητή Νίκο Καρούζο για κλείσιμο:

"Παναγία θεοτόκε, νοικοκυρά μου,
μη μ’ αφήνεις ανυπεράσπιστο στα σκυλιά με τόσες όμορφες εικόνες σου
σ’ αυτό το σκουπιδότοπο…"

* Ο κ. Γιάννης Αναστασάκης είναι Πολιτικός Μηχανικός, Αντιδήμαρχος Τεχνικών Έργων του Δήμου Ηρακλείου

Φωτογραφία αρχείου