Η μοναξιά…του πλήθους!

του Γιώργου Σαριδάκη

Και κάπου εκεί στο πολύβουο κύμα του κόσμου, σ’ αυτούς τους θορύβους που γεννούν πανικό και αισθήματα φόβου… ίσως ξεχάσαμε πίσω όσα προστάζει η ανθρωπιά μας. Λησμονήσαμε λόγια και πράξεις που μιλούν στης ψυχής την ανάγκη και ξοδέψαμε χρόνο περίσσιο σε ανούσια θέλω που γίναν εχθροί της αλήθειας.

Σε πολλές συναντήσεις στη θέα του κόσμου δεν τολμούν ν’ ακουστούνε εκείνα τα λίγα που μετρούν για πολλά, κι αν ελεύθερα μείνουν ομορφιά και αρώματα γεμίζουν το χώρο. Με θάρρος λειψό και δίχως μεγάλο παίδεμα σκέψης  τ’ αφήνουμε ανείπωτα προχωρώντας μπροστά με βήμα γοργό, κατακτητές μιας ζωής που ανήκει σε άλλους, μα δηλώσαμε αβίαστα τυφλή υποταγή στου καιρού το χατίρι.

Οι όμορφες σκέψεις αμοίραστες μείναν στου νου το περβόλι, οι ιδέες του μέλλοντος χωρίς προστασία στο φως του ήλιου να ξεθωριάζουν… κι η ζεστή προσφορά θησαυρός που σπανίζει μα δεν βρέθηκε ακόμα από το πλήθος.

Τις πόρτες σφραγίσαμε ερμητικά και τα παράθυρα όλα κλεισμένα,  μην τυχόν και στους έξω γενούν φανερά της καρδιάς τα χιλιάδες γραμμένα. Στης σιωπής το νησί ναυαγοί ξεχασμένοι για χρόνια, δεν μας έμαθε βλέπεις κανείς πως δε ζει η ελπίδα για πάντα και αιώνια.

Το χέρι απλώνουμε με δισταγμό για συμπαράσταση στον πόνο του άλλου και δε σκεφτήκαμε ούτε λεπτό της ευθύνης να πάρουμε το δύσκολο ζάλο. Το μοίρασμα λείπει σ’ εκείνες τις σχέσεις που μας ενώνουν στα  έργα της μέρας, κι αδιαφορούμε - συχνά - για κάθε ουσίας στιγμή και χαρά καλημέρας.

Σε μια οθόνη εγκλωβισμένοι μιλάμε γραπτά χωρίς να κινούνται τα χείλη και αφεθήκαμε ολοσχερώς σε συνήθειες νέες που μας δίδαξαν διάφοροι εχθροί ή επιστήθιοι φίλοι. Η θερμή χειραψία έγινε εξαίρεση δίχως αξία, και τα νοήματα τα μακρινά σε τιμή υψηλή εμφανίζονται πλέον… κι ας έχουν κενή σημασία.

Οι μεγάλες αγάπες μ’ αγέννητα μοιάζουν παιδιά, που στερηθήκανε πριν γεννηθούνε της στοργής την αγκάλη και του ονείρου πιτήδεια φιλιά. Τα χάδια κλειδώθηκαν σ’ ένα συρτάρι και κάγκελα σίδερου μπήκαν με βία μπροστά, κι η πρόσβαση εγκρίνεται σε όσους δεχτούνε με μάτια να μείνουν κλειστά.

Έτσι μονάχοι και διψασμένοι γυρεύουμε αργά - σε τόπο ερημιάς - το καθάριο νερό της ζωής, και δρόμο ανάγκης αναζητούμε που θα μας βγάλει ξανά στην αρχή…

Ο Γιώργος Σαριδάκης

είναι Κοινωνικός Λειτουργός