Η χαροκαμένη μάνα της κατοχής, που θυμίζει αρχαιοελληνική τραγωδία και βυζαντινή Αγία

Γράφει ο Δρ Ευτύχιος Σ. Καλογεράκης

 Πολλά γεγονότα στην ιστορία δείχνουν το μεγαλείο και το ήθος  του λαού μας. Ένα απ’ αυτά είναι και αυτό που έζησε και περιγράφει ο Γερμανός συγγραφέας Ερχαρτ Κέστνερ, στο γερμανικό νεκροταφείο του Μάλεμε, που έγινε από την γερμανική κυβέρνηση. Εκεί είναι ενταφιασμένοι 4.465 επίλεκτοι Γερμανοί Αλεξιπτωτιστές, από 18 έως 30 ετών οι περισσότεροι, από το σύνολο 8.000 Γερμανών που σκοτώθηκαν στη μάχη της Κρήτης, κατά τη διάρκεια των 10 ημερών που διήρκεσε η αεραπόβαση. Ο Χίτλερ και οι επιτελείς του υποτίμησαν τις δυνατότητες αυτού του λαού και αγνόησαν το ηθικό του και την ιστορία του, επειδή όλοι οι Κρητικοί, από 20 έως 40 ετών ήταν στο μέτωπο της Αλβανίας. Τους έστειλε ως «πρόβατα επί σφαγήν». Καταστράφηκε η περίφημη αυτή μονάδα και δεν τόλμησε να την χρησιμοποιήσει στο μέτωπο της Αφρικής. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία που χρησιμοποιήθηκε η αεραπόβαση σαν μοναδικός τρόπος κατάληψης μιας ευρύτερης περιοχής και δεν ξαναχρησιμοποιήθηκε.

       Αναφέρει Ερχαρτ Κέστνερ: «Στα 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά το πόλεμο στην Αθήνα. Η γερμανική πρεσβεία, όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στη Κρήτη, μου συνέστησε, επειδή ήταν πολύ νωρίς ακόμα και οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ήταν ανεπούλωτες, να λέω πως είμαι Ελβετός. Αλλά εγώ τους ήξερα τους Κρήτες. Από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Γερμανός και όχι μόνο δεν κακόπαθα, αλλά ξανάζησα παντού όπου πέρασα την θρυλική κρητική φιλοξενία.

Ένα σούρουπο, καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, έρημο με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες. Έκανα όμως λάθος. Υπήρχε εκεί και μια ζωντανή ψυχή, ήταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα. Με μεγάλη μου έκπληξη την είδα να ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα.

Την πλησίασα και τη ρώτησα:

– Είστε από εδώ;

– Μάλιστα.

– Και τότε γιατί το κάνετε αυτό;

Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν τους Κρητικούς.

Και γράφει ο Κέστνερ:

”Η απάντηση αυτή,

μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί”.

Απαντά λοιπόν η γυναίκα:

– Παιδί μου, από τη προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα ΄41 με ΄44.

Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης

κι έμεινα με το μονάκριβο γιο μου.

Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943

και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως,

στο Σαξενχάουζεν.

Δεν ξέρω που είναι θαμμένο το παιδί μου.

Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μιας κάποιας μάνας, σαν κι εμένα.

Και ανάβω στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν νά ‘ρθουν εδώ κάτω.

Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι

στη μνήμη του γιού μου …

-Σωστά έγραψε ο Γερμανός, ότι «Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί η απάντηση αυτή». 

Αφιέρωμα στα 83 χρόνια από την γερμανική εισβολή στην Κρήτη.