Η διπλωματία της Τουρκίας ως "ανατολίτικο παζάρι"

Του Πέτρου Μηλιαράκη

Τούτες τις μέρες, τις αποφράδες για τον Ελληνισμό, «λόγω του Κυπριακού», εξ αντικειμένου και αναποφεύκτως, πρέπει να γίνεται αποτίμηση των Ελληνοτουρκικών σχέσεων.

ΣΥΖΗΤΑΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΟΙ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΥΡΩΣΕΙΣ

Από το 1974, έχει παρέλθει ικανός χρόνος για να γίνει μια αξιοπρεπής και ψύχραιμη αποτίμηση αυτών των σχέσεων. Κατά κανόνα δε, προκειμένου να τηρούνται τα προσχήματα και να μην επιβάλλονται οι αναγκαίες κυρώσεις κατά της Τουρκίας, σπεύδουμε ως  Ελλάδα, με υποδείξεις συμμάχων και εταίρων, και παρέχουμε στην Τουρκία το «επιχείρημα»  ότι ενεργεί «διαλλακτικά», μέσω των Ελληνοτουρκικών διαλόγων. Έτσι δηλαδή, μόνοι μας, διευκολύνουμε τους συμμάχους και εταίρους, να χρηματοδοτούν αλλά και να εξοπλίζουν τους Τούρκους!

Αυτός είναι ο «πυρήνας»  των εκάστοτε επιδιωκόμενων συνομιλιών για την οικοδόμηση δήθεν μέτρων εμπιστοσύνης!

Το ζήτημα πλέον αγγίζει τα όρια του εμπαιγμού.

Και τούτο διότι το ερώτημα που εγείρεται από το 1974 είναι σε «ποιο» άραγε ζήτημα έχει αλλάξει η Τουρκία, ώστε να μην της επιβάλλονται κυρώσεις; Όχι μόνο η Τουρκία δεν  έχει άρει την βουλιμία της, όχι μόνο εμμένει να μην αποδέχεται  τη διεθνή νομιμότητα, αλλά αντιθέτως εμμένει και στο casus  belli. Δηλαδή προσερχόμαστε ως Ελλάδα στο τραπέζι των συνομιλιών, όταν η αντίθετη πλευρά του τραπεζιού, εκ προοιμίου μας απειλεί με χρήση βίας- με πόλεμο! 

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΟΡΙΑ...

Τίθεται ζήτημα αξιοπρέπειας για ένα κυρίαρχο κράτος να ευρίσκεται στο ίδιο τραπέζι με κάποιον που το απειλεί με πόλεμο και μάλιστα όταν τα δικαιώματα του απειλούμενου μέρους στηρίζονται στο Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο!

Έχουμε άραγε συνειδητοποιήσει ως χώρα, ότι με το να βρισκόμαστε στο «τραπέζι των συνομιλιών» με την Τουρκία, χωρίς ποτέ να τροποποιεί  στο ελάχιστο τις αξιώσεις της, αλλά αντιθέτως να τις  διευρύνει και να τις επαυξάνει, ότι παρέχουμε στους «συμμάχους» και «εταίρους» την «ευκαιρία» να χρηματοδοτούν την Τουρκία, ακόμη και να την εξοπλίζουν;

Γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί να καταγγείλει ότι τα ζητήματα που τίθενται έχουν πλέον παγιωθεί αλλά και επαυξηθεί και συνεπώς «είναι άνευ αντικειμένου» ο εμπαιγμός αυτών των συνομιλιών; Η Ελλάδα μπορεί ευθέως να διατυπώσει την θέση, ότι δεν είναι μόνο το «τείχος της ντροπής», που διαχωρίζει την Λευκωσία και την Κύπρο, αλλά επίσης ότι είναι ντροπή για το σύγχρονο νομικό και πολιτικό ευρωπαϊκό πολιτισμό, κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης να απειλείται με πόλεμο εάν αποφασίσει να εφαρμόσει τους κανόνες της διεθνούς νομιμότητας!  Όσο για το ΝΑΤΟ, δεν νοείται συμμαχία, η οποία  ανέχεται κράτος-μέλος της να απειλεί άλλο κράτος-μέλος της με πόλεμο! Αν αυτά τα κατορθώνει Τουρκία, είναι γιατί εμείς ευθυνόμαστε, με τις πολιτικές επιλογές που κάνουμε! 

Μόνοι μας υποβαθμίζουμε την γεωπολιτική και γεωστρατηγική θέση της χώρας μας...

ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΘΙΣΜΕΝΟΙ – ΕΚ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ – ΣΤΟ «ΑΝΑΤΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΖΑΡΙ»!

Οι Τούρκοι έχουν «μεταφέρει» το «ανατολίτικο παζάρι» κατ’ αναλογία και στη διπλωματία τους!

Στην υπό κρίση περίπτωση, η Ελλάδα θα πρέπει εκ προοιμίου να θέσει στο τραπέζι τα εξής τρία (3) αυτονοήτως προαπαιτούμενα, που σχετίζονται με μία αξιοπρεπή και ομαλή συζήτηση:

1. Να αποσύρει η Τουρκία δια των αντιπροσώπων της το λεγόμενο casus belli για την επέκταση των χωρικών υδάτων της Ελλάδας στο Αιγαίο στα δώδεκα (12) μίλια. Δεν είναι δυνατόν να γίνεται συζήτηση για το θέμα αυτό ακριβώς με την απειλή χρήσης βίας, όταν μάλιστα το δικαίωμα αυτό της Ελλάδας θεσπίζεται από το Διεθνές Δίκαιο.

2. Να αποσύρει η Τουρκία οποιοδήποτε υπαινιγμό για την αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου. Η πρόσφατη αυτή «έμπνευση» των Τούρκων αξιωματούχων αφορά «ανατολίτικη πονηριά». Ας την αφήσουν, λοιπόν, για τον εαυτό τους. Τα κατάφεραν μία φορά, όπου στην Κύπρο το 1974 δεν έκαναν απόβαση, αλλά αποβίβαση, καθόσον η επάρατη Χούντα αποστρατικοποίησε την Κύπρο με υπόδειξη των «συμμάχων». Η προδοσία αυτή, βεβαίως, συνέβη άπαξ!

3. Να δηλώσει η Τουρκία δια των αντιπροσώπων της εάν αναγνωρίζει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας ή όχι. Και τούτο διότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξει συζήτηση εποικοδομητική, με βάση τη διεθνή νομιμότητα, όταν το ένα μέρος του «αυτού τραπεζιού» δεν την αναγνωρίζει. 

Ως κατακλείδα διατυπώνεται η πρόβλεψη ότι η Τουρκία θα «επιδιώκει» να οξύνει  διαρκώς τα πράγματα, γιατί της δίνουμε με αφέλεια τέτοια δικαιώματα και ευκαιρίες! Το ad hoc ελληνικό διπλωματικό σώμα, που επωμίζεται την ευθύνη της ομοτράπεζης συζήτησης, είναι βέβαιο  εκ προοιμίου για τις προθέσεις της Άγκυρας… Κοντολογίς, η συμπεριφορά της Τουρκίας είναι και κανόνας πια της κοινής πείρας. Τους μάθαμε για τα καλά τους Τούρκους.

Για τα «ανατολίτικα παζάρια» θα πρέπει νομικά, διπλωματικά και μέσω της στρατιωτικής μας  αποτρεπτικής ισχύος (γιατί όλα αυτά τα διαθέτει ως οπλοστάσιο η χώρα μας) να υποχρεώσουμε την Τουρκία να γνωρίσει τα όριά της! Η Τουρκία έχει όρια που φροντίζουμε να μην τα αναδεικνύουμε! Παρά που  το μπορούμε!

Από εμάς εξαρτάται η αξιοπρεπής στάση  μας απέναντι  στο γείτονα Τούρκο, απέναντι στους συμμάχους και απέναντι στους εταίρους. 

Πρέπει όμως να το αποφασίσουμε ως πολιτικό σύστημα. Αν και μάλλον ζούμε ακόμη στην εποχή, με την αλήστου μνήμης φράση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου  στον Αμερικανό στρατηγό Τζέιμς Βαν Φλιτ, οπότε ο Έλληνας αξιωματούχος(!) παρουσιάζοντας Έλληνες ένοπλους του είπε: 

«στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας»!..

* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC – EU).