Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και οι αυξημένες ευθύνες του ΠΑΣΟΚ την επόμενη μέρα!

Δεν ξέρω αν ήταν λυτρωτικό ή ανακουφιστικό αυτό το αναμενόμενο "διαζύγιο" στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτές οι εικόνες της ντροπής αποτελούν μια μαύρη κηλίδα στην ιστορία της Αριστεράς.

Φωνές, στριγκλιές, σπρωξίματα, λιποθυμίες, κλειστές πόρτες και ένα συνέδριο που τελείωσε πριν καν αρχίσει. 

Δεν ξέρω ποιος έχει την ευθύνη για το πως έφτασαν εδώ τα πράγματα, ποιος είχε το σχέδιο της διάλυσης του μέχρι πρόσφατα κυβερνητικού κόμματος αλλά συνετελέσθη, και βασικός υπεύθυνος για αυτήν την απαξιωτική εικόνα είναι εκείνος που πρώτος άνοιξε την πόρτα για να έλθει ο Κασσελάκης στη χώρα.

Εκείνος που θέλοντας να «τιμωρήσει» την κομματική νομενκλατούρα που τον εμπόδισε και δεν του επέτρεψε να κάνει όσα ήθελε και επιθυμούσε, τον έβαλε από την πίσω πόρτα, τον στήριξε να βγει Πρόεδρος και στη συνέχεια ως απαθής, αμέτοχος αν και άκρως συνένοχος, ως σύγχρονος Νέρωνας, έβλεπε από το παρασκήνιο το δημιούργημα του να τυλίγεται στις φλόγες- άλαλος και άπραγος λες και δεν είχε ευθύνες - περιμένοντας ίσως σαν ένας νέος μεσσίας να πάρει τα κλειδιά, να φτιάξει νέο “μαγαζί» με άλλο τίτλο, άλλη μαρκίζα κι άλλη πραμάτεια! 

ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα δυο λέξεις που αποτυπώνουν το δράμα του: Αλέξης Τσίπρας

Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της Αριστεράς, σε ένα από τα πολλά ψυχοδράματα της δεν έφερνε το Βατερλό της,  φαρδιά πλατιά την υπογραφή ενός ηγέτη της. 

Θα πρέπει να πάμε στο πολύ μακρινό παρελθόν  στην ιστορία του Νίκου Ζαχαριάδη, για να βρούμε έναν άνθρωπο τόσο μοιραίο και τόσο καθοριστικό στην πορεία του κόμματος που να άφησε τόσο ανεξίτηλα τη σφραγίδα του στον πολύπαθο χώρο.

Βέβαια, άλλες ιστορικές στιγμές, άλλη συγκυρία και άλλοι ηγέτες, ωστόσο δυστυχώς στο DNA της η Ελληνική Αριστερά κουβαλά μέσα της το διχασμό, την εχθροπάθεια μεταξύ των συντρόφων της όταν αρχίζουν τα ζόρια και το εμφυλιοπολεμικό κλίμα μέχρι εξοντώσεως των μέχρι πρόσφατα συνοδοιπόρων που αποτυπώνουν  το δράμα ενός πολιτικού χώρου. 

Ζήσαμε σε αυτό το κατ’ επίφαση συνέδριο, στιγμές, που ευτυχώς δεν ζουν οι παλιότεροι Αριστεροί, να θυμίζουν συνέδρια τύπου Τασκένδης, τότε που οι διαφωνούντες σύνεδροι δε συνωστίζονταν βέβαια στην πόρτα για να μπουν, αλλά εξαφανίζονταν δια… μαγείας!

Κι έφτανε απλά μια φωτογραφία με το κάδρο της ηγετικής ομάδας, μετά το τέλος του συνεδρίου για να καταλάβεις πως κάποιοι δεν έφτασαν ποτέ ως την πόρτα της Ολομέλειας, πως «ενταφιάστηκαν» πολιτικά αυτοί και οι ιδέες τους και πως αποτελούν παρελθόν πια για το κόμμα και για το πως αποφάσισαν οι παντογνώστες Κεντρικοεπίτροποι να χαράξουν την πορεία της Αριστεράς στον τόπο μας εκείνα τα δύσκολα χρόνια μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Κούρασαν και κουράστηκαν λοιπόν και θα τους κρίνει πια η Ιστορία. Κι αν κατά πως το σκέφτεται πλέον ο Μητσοτάκης αλλάξει τον εκλογικό νόμο και βάλει ως όριο εισόδου στη Βουλή το 5%, θα αποτελούν και σε λίγο εξωκοινοβουλευτικές παρέες που θα θυμούνται τα παλιά και θα συχτιρίζουν την κατάσταση τους. 

Σήμερα, όμως, ο λαός και η κοινωνία δεν μπορεί να  περιμένει αν το κεφαλοκλείδωμα του Αντώναρου ή οι κλειδωμένες πόρτες και η αίθουσα VIP των συνέδρων θα παράξουν πολιτικό αποτέλεσμα. 

Έχει ανάγκες, έχει μεγάλα προβλήματα και κυρίως αναζητεί πολιτική εναλλακτική.

Η ανάδειξη του Τραμπ και το ξετσούμισμα  των ευρωπαίων συνομιλητών του δείχνει πως η Ακροδεξιά θα επιχειρήσει και στη χώρα μας να φτιάξει ένα εναλλακτικό αφήγημα και θα πρέπει η Δημοκρατική Παράταξη γρήγορα να πάρει τα ηνία και να διατυπώσει έναν Ορθό και γειωμένο με την κοινωνία Πολιτικό Πρόταγμα που θα πείθει τους πολίτες πως αναλογίζεται τις ευθύνες που της αναλογούν. 

Ο Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ πιθανότατα τη Δευτέρα να είναι αξιωματική αντιπολίτευση αλλά φοβάμαι πως αυτό δεν αρκεί. 

Θα πρέπει γρήγορα να βγει μπροστά να σηκώσει τα μανίκια και να αποδείξει πως αυτή η ευκαιρία δεν θα πάει χαμένη όχι για τη δικαίωση ενός πολιτικού χώρου που ανασυντάχθηκε μέσα από τις στάχτες του, αλλά για την κοινωνία που διψάει για ένα άλλο σχέδιο. Και το βάρος πια που πέφτει στις πλάτες του είναι μεγάλο!