Του Δεκανέα Αλλαγής
Έπρεπε να υπάρξει μια Σοφία Μπεκατώρου για να ανοίξει το κουτάκι με τα τέρατα που παρασύρει το σαθρό και υποκριτικό στερέωμα του καλλιτεχνικού μας κόσμου, για να αποδειχτεί πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται! Και προφανώς δεν είναι όλοι και όλα ίδια.
Μια ιστορία που ξεκίνησε από τις καταγγελίες για τον Κιμούλη, συνεχίστηκε για τους Φιλιππίδη, Σπυρόπουλο και Χαϊκάλη και κατέληξε στην κτηνώδη και ερεβώδη υπόθεση του Δημήτρη Λιγνάδη.
Εδώ τα πράγματα, όμως συμπαθάτε με, διαφέρουν. Εδώ υπήρχε, όπως όλα δείχνουν, ένα έκτρωμα ανθρώπου που κατόρθωνε κάτω από τη μάσκα του θεατρανθρώπου, του καλλιεργημένου καλλιτέχνη, του ικανού golden boy των τεχνών, του προσώπου με τις υψηλές διασυνδέσεις, να κρύβει το αποκρουστικό του πρόσωπο. Το πρωί κολλητός και το βράδυ σουβλερός. Κανείς δεν ήξερε, ουδείς είχε ακούσει το παραμικρό;
Δεν ήταν ο ίδιος που είχαν κυκλοφορήσει οι φήμες προ οκταετίας πως εμπλεκόταν σε κύκλωμα παιδεραστίας; Πως άραγε ξεπεράστηκαν όλα αυτά και βρέθηκε στο τιμόνι του κορυφαίου μας θεάτρου και μάλιστα ξεπερνώντας όλες τις διαγωνιστικές διαδικασίες που για χάρη του τσαλαπατήθηκαν;
Ποιος άραγε πρότεινε στην υπουργό Πολιτισμού το « δικό μας παιδί» ( η ίδια εκ μεταγραφής ήτανε, ό,τι της έστελναν το διόριζε) για να αναμορφώσει το Εθνικό Θέατρο και που ακόμα και σήμερα κρύβεται (εκείνος που τον έκανε πάσα ) χωρίς να αναλαμβάνει τις ευθύνες;
Πόσο μπορεί να αφήνονται στο απυρόβλητο όλοι αυτοί οι διαδρομιστές, που πιθανότατα ήξεραν τη διαστροφή και την ανωμαλία ενός τέρατος, αλλά το έκρυψαν από τα πολιτικά πρόσωπα, κάνοντας τώρα να δείχνουν μικροί και ολίγιστοι όπως εντέλει είναι;
Σε ποια ευνομούμενη πολιτεία δεν θα έφευγαν μονομιάς η υπουργός και οι συν αυτώ που λέκιασαν το χώρο του πολιτισμού με την επιλογή τους;
Αλήθεια πιστεύει ειλικρινά ο Κ. Μητσοτάκης πως μπορεί να στηρίζει ακόμα για πολύ την Μενδώνη που η περαιτέρω παρουσία της θα συνοδεύεται από την δική της παραδοχή πως "εξαπατήθηκε από έναν επικινδυνο άνθρωπο" κατά την δήλωσή της; Κι αν εξαπατήθηκε γι’ αυτό ποιος μας εγγυάται πως δεν έχει εξαπατηθεί και για άλλα;
Μπορεί πραγματικά να μιλάμε για κάθαρση της κόπρου χωρίς την ανάληψη πολιτικών ευθυνών; Τι αλήθεια θα έκανε ο Μητσοτάκης και οι « Πατρίς- Θρησκεία - Οικογένεια» συνοδοιπόροι του, εάν η Κονιόρδου και η κάθε Κονιόρδου του ΣΥΡΙΖΑ, στην περίπτωση που το περιστατικό συνέβαινε επί των ημερών τους, θα συνέχιζε να θεωρεί πως δεν την φτύνει το σύνολο του καλλιτεχνικού κόσμου, αλλά απλώς βρέχει ;
Αν νομίσουν πως με τους όποιους συμψηφισμούς, τις επικοινωνιακές διαρροές, τα τερτίπια και την επιμονή να κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους, απλά θα περιμένουν μέχρι να ξεχαστεί το πράγμα, μάλλον λάθος κατάλαβαν την πραγματικότητα που με την Ικαρία και τους χειρισμούς της, την πανωλεθρία του χιονιά, αλλά και τους επικίνδυνους χειρισμούς στο ελληνικό "metoo" αρχίζει να γίνεται αδυσώπητη για τους κυβερνώντες!
Έπρεπε να υπάρξει μια Σοφία Μπεκατώρου για να ανοίξει το κουτάκι με τα τέρατα που παρασύρει το σαθρό και υποκριτικό στερέωμα του καλλιτεχνικού μας κόσμου, για να αποδειχτεί πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται! Και προφανώς δεν είναι όλοι και όλα ίδια.
Μια ιστορία που ξεκίνησε από τις καταγγελίες για τον Κιμούλη, συνεχίστηκε για τους Φιλιππίδη, Σπυρόπουλο και Χαϊκάλη και κατέληξε στην κτηνώδη και ερεβώδη υπόθεση του Δημήτρη Λιγνάδη.
Εδώ τα πράγματα, όμως συμπαθάτε με, διαφέρουν. Εδώ υπήρχε, όπως όλα δείχνουν, ένα έκτρωμα ανθρώπου που κατόρθωνε κάτω από τη μάσκα του θεατρανθρώπου, του καλλιεργημένου καλλιτέχνη, του ικανού golden boy των τεχνών, του προσώπου με τις υψηλές διασυνδέσεις, να κρύβει το αποκρουστικό του πρόσωπο. Το πρωί κολλητός και το βράδυ σουβλερός. Κανείς δεν ήξερε, ουδείς είχε ακούσει το παραμικρό;
Δεν ήταν ο ίδιος που είχαν κυκλοφορήσει οι φήμες προ οκταετίας πως εμπλεκόταν σε κύκλωμα παιδεραστίας; Πως άραγε ξεπεράστηκαν όλα αυτά και βρέθηκε στο τιμόνι του κορυφαίου μας θεάτρου και μάλιστα ξεπερνώντας όλες τις διαγωνιστικές διαδικασίες που για χάρη του τσαλαπατήθηκαν;
Ποιος άραγε πρότεινε στην υπουργό Πολιτισμού το « δικό μας παιδί» ( η ίδια εκ μεταγραφής ήτανε, ό,τι της έστελναν το διόριζε) για να αναμορφώσει το Εθνικό Θέατρο και που ακόμα και σήμερα κρύβεται (εκείνος που τον έκανε πάσα ) χωρίς να αναλαμβάνει τις ευθύνες;
Πόσο μπορεί να αφήνονται στο απυρόβλητο όλοι αυτοί οι διαδρομιστές, που πιθανότατα ήξεραν τη διαστροφή και την ανωμαλία ενός τέρατος, αλλά το έκρυψαν από τα πολιτικά πρόσωπα, κάνοντας τώρα να δείχνουν μικροί και ολίγιστοι όπως εντέλει είναι;
Σε ποια ευνομούμενη πολιτεία δεν θα έφευγαν μονομιάς η υπουργός και οι συν αυτώ που λέκιασαν το χώρο του πολιτισμού με την επιλογή τους;
Αλήθεια πιστεύει ειλικρινά ο Κ. Μητσοτάκης πως μπορεί να στηρίζει ακόμα για πολύ την Μενδώνη που η περαιτέρω παρουσία της θα συνοδεύεται από την δική της παραδοχή πως "εξαπατήθηκε από έναν επικινδυνο άνθρωπο" κατά την δήλωσή της; Κι αν εξαπατήθηκε γι’ αυτό ποιος μας εγγυάται πως δεν έχει εξαπατηθεί και για άλλα;
Μπορεί πραγματικά να μιλάμε για κάθαρση της κόπρου χωρίς την ανάληψη πολιτικών ευθυνών; Τι αλήθεια θα έκανε ο Μητσοτάκης και οι « Πατρίς- Θρησκεία - Οικογένεια» συνοδοιπόροι του, εάν η Κονιόρδου και η κάθε Κονιόρδου του ΣΥΡΙΖΑ, στην περίπτωση που το περιστατικό συνέβαινε επί των ημερών τους, θα συνέχιζε να θεωρεί πως δεν την φτύνει το σύνολο του καλλιτεχνικού κόσμου, αλλά απλώς βρέχει ;
Αν νομίσουν πως με τους όποιους συμψηφισμούς, τις επικοινωνιακές διαρροές, τα τερτίπια και την επιμονή να κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους, απλά θα περιμένουν μέχρι να ξεχαστεί το πράγμα, μάλλον λάθος κατάλαβαν την πραγματικότητα που με την Ικαρία και τους χειρισμούς της, την πανωλεθρία του χιονιά, αλλά και τους επικίνδυνους χειρισμούς στο ελληνικό "metoo" αρχίζει να γίνεται αδυσώπητη για τους κυβερνώντες!
