Για τον Αντώνη...

Της Εμμανουέλας Φασομυτάκη

Αντώνης Καρυώτης, 36 χρόνων. Δολοφονήθηκε από πλήρωμα του Blue Horizon,το βράδυ της 5/9/2023.

Σκεφτόμουν πολύ αν θα πιάσω πάλι ένα πληκτρολόγιο και εκεί θα εξαντλήσω όλο μου τον θυμό. Στα social media, τον κύριο αγωγό εκτόνωσης μας τα τελευταία χρόνια.

Αλλά να μαι πάλι, απίστευτα μουδιασμένη, ολοκληρωτικά διαλυμένη.

Αν κάτι με σοκάρει ακόμα είναι ο Θάνατος, εκείνος που ο ανθρώπινος νους μου ποτέ δε θα συλλάβει. Όχι, η κοινωνία. Η ελληνική κοινωνία, όπως την βιώνουμε καθημερινά τα τελευταία χρόνια. Κι αν κάνουμε τα στραβά μάτια είναι για να μην έρθουμε αντιμέτωποι με τις ευθύνες που μας βαραίνουν.

Την πλάσαμε:

Θυμωμένη.

Βίαιη.

Απάνθρωπη.

Καταχρηστική.

Εκφοβιστική.

Απέναντι σε κάθε αδύναμο ή διαφορετικό.

Με πλήρη απουσία συναίσθησης και ενσυναίσθησης.

Όταν κάπου απλά επιβιώνεις, όταν κάπου δεν μπορεί να ζήσει κανείς και τίποτα, "όποιος φάει τον άλλο" αυτός θα επιπλεύσει.

Ο άλλος το πιο πιθανό να βυθιστεί, να χαθεί, να ξεχαστεί.

Όχι όμως ο Αντώνης. Το σώμα του οποίου επέπλεε στην επιφάνεια της θάλασσας, φέρνοντας μας όλους αντιμέτωπους με αυτό που είμαστε.

Ένα τέρας που όχι μόνο του μοιάσαμε, αλλά το ξεπεράσαμε. Και το θρέψαμε με την ανοχή και το σήκωμα των ώμων μας.

Φέρνοντας μας αντιμέτωπους με την κοινωνία μας. Που νοσεί, βαθιά. Που έχει αποκτηνωθεί πλήρως εκδηλώνοντας τα πιο βίαια ένστικτα της, για να κρατηθεί στην επιφάνεια, ενώ στη πραγματικότητα βουλιάζει καθημερινά όλο και πιο πολύ στον βούρκο, στο απόλυτο σκοτάδι.

Όταν ένας άνθρωπος πετιέται εν ψυχρώ στη θάλασσα, αφήνεται να πνιγεί και οι δολοφόνοι του ρίχνουν απλά ένα βλέμμα, γυρίζουν τη πλάτη και απλά συνεχίζουν, τότε έχουμε φτάσει στο σημείο μηδέν της απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής.

Έχουμε βυθιστεί στον εκφασισμό και στη βαρβαρότητα.

Αυτό είμαστε. Απλά και απέριττα. Όσο κι αν προσπαθούμε να το αποτινάξουμε από πάνω μας, προβάλλοντας την όποια ευαισθησία μας, η οποία όμως δεν διαρκεί παραπάνω από δυο βδομάδες. Μέχρι να συμβεί το επόμενο τραγικό συμβάν. 

Δεν με ενδιαφέρει να γράψω κάτι βαρύγδουπο. Κάτι να κάνει τις δικές μου σκέψεις να ξεχωρίσουν από τις τόσες άλλες που απ το πρωί διαβάζω και ταυτίζομαι, συμπονώ και κατανοώ.

Δεν γίνεται όμως να θρηνούμε επανειλημμένως ανθρώπους που με την ίδια ευκολία θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στη θέση τους. Να αγνοούμε, να μεταβολίζουμε με τρομερή ταχύτητα το ακραίο και το βίαιο ως γεγονότα, μέχρι την επόμενη φορά.

Την Τρίτη το βράδυ δολοφονήθηκε ο Αντώνης Καργιώτης, 36 χρόνων.

Διότι τα συγκεκριμένα δίποδα θεώρησαν πως μπορούν να το κάνουν επειδή φορούν μία στολή. Δίνοντας τους την όποια ψευδαίσθηση ελέγχου, μιας και το πόστο τους ίσως να είναι και το μοναδικό κομμάτι της ζωής τους που μπορούν να ασκήσουν την όποια εξουσία. Επειδή επικρατεί ο νόμος του ισχυρού, επειδή το μίσος, ο τσαμπουκάς, ο κυνισμός επικρατούν στα μυαλά και τις ψυχές μας. Με την ανθρώπινη ζωή να αντιμετωπίζεται όλο και περισσότερο ως σκουπίδι.

Όταν λοιπόν επικροτούμε ή ανεχόμαστε τον μισανθρωπισμό απέναντι σε ευάλωτους συνανθρώπους μας, αυτό που δεν αντιλαμβανόμαστε είναι πως αυτές οι απάνθρωπες πρακτικές αργά ή γρήγορα θα βρουν τον δρόμο τους σε μας τους ίδιους.

Τώρα ήταν ο Αντώνης. Γιατί άργησε να μπει στο πλοίο. Τον πέταξαν στη θάλασσα, γύρισαν έριξαν ένα βλέμμα και αυτό ήταν. Συνέχισαν να ταξιδεύουν για 42 λεπτά. Βγάζοντας μία ανακοίνωση αποποίησης ευθυνών. Κερνώντας τον κόσμο αναψυκτικά και φαγητά για να κατευνάσουν την όποια "βαβούρα".

Λίγα χρόνια πριν ήταν όμως ήταν η Όλγα. Το ρομά κοριτσάκι που η πόρτα ενός εργοστασίου περνούσε από πάνω του ξανά και ξανά και οι περαστικοί απλά το προσπερνούσαν για ώρες.

Ο Ζακ/ Zackie Oh. Ο οποίος δολοφονήθηκε σε κοινή θέα, με δίχως κάποια ανθρώπινη παρέμβαση. Μόνο η οπτική καταγραφή ενός ακόμη μαρτυρικού θανάτου για να υπενθυμίζει σε μας τους λίγους που δεν τον έχουμε ξεχάσει, πως ο φόνος μιας ανθρώπινης ζωής γρήγορα ξεπλένεται, σκουπίζεται και η ζωή προχωρά, γιατί έτσι συμβαίνει πάντα.

Οι χιλιάδες μετανάστες. Γιατί αν μη τι άλλο αυτό που είδαμε χθες ήταν ένα pushback. Μόνο που δεν υπάρχουν εκεί κάμερες να καταγράψουν τι πραγματικά συμβαίνει. Η βαρβαρότητα όμως παραμένει ίδια. 

Κι αυτά είναι μόνο ελάχιστα απ τα αναρίθμητα "μεμονωμένα περιστατικά" και  μη που μπορεί να ανασύρει το μυαλό μου και έχουν καταγραφεί σ'αυτόν τον αδιανόητα μακρύ κατάλογο βίας, απανθρωπιάς και σήψης.  

Ο θάνατος. Δεν σε σοκάρει; 

Εσύ, που με τρομάζεις. Δεν τρομάζεις με εσένα; 

Εγώ, που συνήθισα. Τρομάζω με εμένα.

*Στον Αντώνη, το γελαστό  παιδί.

Που η ζωή του αν και ασφυκτική, δεν τον πτόησε ποτέ. Με σωσίβιο το χαμόγελο και τη καλή του καρδιά ξεπερνούσε τα κύματα, κατακτώντας τα δικά του νησιά. Εκείνα της αγάπης, της προσφοράς και της ανθρωπιάς.