Το φωτεινό παράδειγμα του Βενιζέλου

Του Κώστα Α.Μπογδανίδη

Κάποιος παίζει μαζί μας. Ξεκινάς με άλλα σχέδια , αλλά η ζωή ρίχνει τις δικές της  ζαριές. Ο σκοπός το πρωί είναι να βγάλεις εξάρες,  προχωράς με καλή διάθεση και μετά από ένα δευτερόλεπτο βλέπεις ότι είναι ντόρτια. Και αλλάζουν όλα.  Για την προσφορά της επιστήμης ήθελα να γράψω σήμερα. Και τώρα τα πλήκτρα ακολουθούν τους νόμους της θλίψης, της οδύνης. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι γράφω για τον Βενιζέλο Κάββαλο. Και δεν γράφω για τις συζητήσεις που είχαμε για τα κοινά μας ενδιαφέροντα, τα ιστορικά θέματα, τις παρατηρήσεις του για τις κατά καιρούς πολιτικές αναφορές μου, το παράπονό του (και ο καημός του) για τον Μυλοπόταμο και όσα κατά καιρούς δίκαια κι άδικα γράφονταν. Είναι δυνατόν να αναφέρεται το σημερινό στίγμα στο φευγιό του Βενιζέλου; Σαν κεραυνός που έπεσε στα κεφάλια όλων μια όμορφη σχεδόν ανοιξιάτικη μέρα. Ποιος τον περίμενε; Ποιος τον εξαπέλυσε; Τι μπουρίνι ξαφνικό πήρε από τη ζωή έναν άνθρωπο μάχιμο , ζωντανό, φάρο ήθους και επιστημοσύνης;

Δυσκολεύομαι να το πιστέψω . Προχθές τον συνάντησα, μόλις την επομένη συζητούσαμε με φίλους για το παράδειγμά του. Και τώρα να τον μνημονεύω έτσι;

Δεν είναι καθόλου εύκολο να προέρχεσαι από ένα κλάδο που έχει κι αυτός τα «καλόπαιδα», δικολάβους που δυσφημούν τον χώρο, έχεις να αντιμετωπίσεις ανταγωνισμούς και πικρίες, ανθρώπινες κακίες και πάθη. Εάν δε σε όλα αυτά προσθέσεις και την ποινική δικονομία στην οποία όποιος εμπλέκεται είναι σαν να βάζει το κεφάλι του στον…ντορβά με @@@@@ τότε το μείγμα είναι εκρηκτικό! Είναι σχεδόν αδύνατο να προκύψει μία καλή επιστημονική φήμη, ένα όνομα καθαρό , ένας αξιομνημόνευτος χαρακτήρας.

Κι όμως τέτοιος ήταν ο Βενιζέλος Κάββαλος! Παλιοί και νέοι δικηγόροι συμφωνούσαν ότι δεν υπάρχει άλλος στον οποίο να αποτανθούν και να ζητήσουν τη νομική συμβουλή του. Ναι, οι συνάδελφοί του ζητούσαν πολλές φορές τη γνώμη του, τον ρωτούσαν για να μάθουν, να διαμορφώσουν τη νομική θέση για ένα μείζονος σημασίας ποινικό ζήτημα. Και δεν το έκρυβαν. Σε άλλη περίπτωση δύσκολο θα βρεις νομικό να παραδεχτεί για τον συνάδελφό του ότι είναι καλύτερος, πιο διαβασμένος και πιο καταρτισμένος. Εδώ είχαμε να κάνουμε με κάτι διαφορετικό , μια πραγματική εξαίρεση.

Επιστημονικά δύσκολα αμφισβητούσαν τον Βενιζέλο , αλλά πες πως μπορείς να βρεις κι άλλους τέτοιους, μοναδικούς στο είδος τους νομικούς, γιατρούς, μηχανικούς…επιστήμονες που έχουν ευφυία γνώση και κατάρτιση. Θα βρεις όμως ελάχιστους, μετρημένους στα δάκτυλα να συνδυάζουν το επίπεδο γνώσης με το ήθος και την ταπεινότητα. Τον καλό και έντιμο χαρακτήρα στην πιο δύσκολη εξειδίκευση, ίσως, της δικηγορίας. Ο άνθρωπος που ερχόταν καθημερινά σε επαφή με τόσους παραβατικούς (με όλη τη σημασία της λέξης) ήταν φωτεινό παράδειγμα για την οικογένειά του, τον κλάδο του, την κοινωνία ολόκληρη…

Δεν εμφανίστηκε υπεράνω, δεν έκρυψε ούτε την καταγωγή του, ούτε το γεγονός ότι πάλεψε για όλα όσα κατέκτησε. Και ήταν περήφανος για όλα αυτά που έφτιαξε και ας μην το έδειχνε. Για τους γονείς και τα αδέρφια του, για την οικογένεια και τα παιδιά του. Για το γραφείο του για το όνομα που είχε. Και δικαίως περηφανευόταν!

  Για ένα πράγμα, Βενιζέλε, δεν μπορείς να είσαι περήφανος: Για το ρημάδι που δεν άφηνες από τα χέρια σου ποτέ. Το τσιγάρο...  

δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος