Του ΚΩΣΤΗ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ
Στην αρχή δεν το πήραμε στα σοβαρά. Ακρακούγαμε στα λοξά από τα βραδινά δελτία τη φοβερή είδηση για τη μακρινή χώρα του Κουμπλάι Χαν της Ανατολής όπως την περιγράφει στα μαγικά ταξίδια του ο Μάρκο Πόλο. Ή την επόμενη την προσπερνούσαμε στα γρήγορα κυλώντας το δείκτη του χεριού στις οθόνες των κινητών μας. Την επικαιρότητα μονοπωλούσε ο εξ ανατολών Σουλτάνος και τα άγρια γεωπολιτικά παιχνίδια για την εκμετάλλευση του υπόγειου πλούτου των θαλασσών της Μεσογείου, των ενεργειακών αποθεμάτων της Μέσης Ανατολής, και το λαθρεμπόριο μεταγωγής δυστυχισμένων προσφύγων στη Δύση. Περιφερειακές συγκρούσεις και λιοντάρια που βρυχούνταν στα στρατηγικά σταυροδρόμια του πλανήτη. Ώσπου, σιγά σιγά ο μακάριος ύπνος μας σταμάτησε. Μια νέα, παγκόσμια πλέον απειλή, καταλάβαμε ότι μόλις είχε ενσκήψει. Ένας μικροσκοπικός Δαυίδ ανδρώνονταν που δεν φαίνονταν παρά μόνο με πανίσχυρα μικροσκόπια, ή με το θανατικό που έσπερνε. Κι άρχισε να βρυχάται, να αναστατώνει και να προσγειώνει τα υπερφίαλα κοκόρια του πλανήτη.
Οι ταγοί ολόκληρου του ντουνιά κατάλαβαν ότι δεν έχουν πια εχθρό ο ένας τον άλλον. Κι άρχισαν να αλληλοκοιτάζονται λίγο περίεργα, και συγκαταβατικά. Κατάλαβαν ότι απειλούνται όλοι μαζί. Ότι έχουν ένα και μοναδικό εχθρό που δεν κάνει καμιά διάκριση, δεν γνωρίζει εθνότητες, θρόνους και σύνορα. Μια και ενιαία οικουμενική απειλή που στοιχειώνει πλέον τον ανίσχυρο πλανήτη μας στο μοναχικό ταξίδι του στο παγερό σύμπαν. Κανένας στρατός, κανένα οπλικό σύστημα καμιά υπερδύναμη, κανένας πλανητάρχης δεν μπορεί να αναχαιτίσει για την ώρα αυτό τον αόρατο και σε δισεκατομμυριοστό μέγεθος του χιλιοστού ιό. Οι μακρινές φαντασιώσεις στα μυθιστορήματα του Αλμπέρ Καμύ με την «Πανούκλα» του ή του Ζοζέ Σαραμάγκου με το «Περί τυφλότητας» άρχισαν να μας ξαναφρεσκάρονται με ανατριχίλα και απίστευτο τρόμο στη μνήμη. Και τούτος ο αόρατος και μικροσκοπικός ιός, στον καιρό της κατάργησης των αποστάσεων και του εκμηδενισμού του χρόνου, βρέθηκε χωρίς να το καταλάβουμε στην αυλή μας.
Ο άνθρωπος κατάργησε την ομορφιά της απόστασης και σμίκρυνε το χρόνο, αυτόν που στην αρχαιότητα κρατούσε τη γοητεία των ερωτημάτων για το «άγνωστο» πέρα από τις Κιμμέριες Χώρες ή τις στήλες του Άτλαντα. Και οι άνθρωποι ταξίδευαν έχοντας σύμμαχο, κι όχι εχθρό το χρόνο. Το φαντάζεστε τελειώνοντας ο πόλεμος της Τροίας, οι Αχαιοί και ο Οδυσσέας να έπαιρναν το αεροπλάνο για επιστροφή στις πατρίδες τους; Τι Οδύσσεια θα έγραφε ο Όμηρος; Ρητορικό το ερώτημα, αλλά με πολλές προεκτάσεις.
Σήμερα, στον καιρό της εκμηδένισης των αποστάσεων και του χρόνου, δεν απολαμβάνεις τη γοητεία του ταξιδιού, αλλά ζεις τον εφιάλτη άλλων απρόσμενων κινδύνων. Κι έτσι, σε τούτη τη σμίκρυνση των αποστάσεων και την αμιλεικτότητα του χρόνου, τα σιδερένια πουλιά που καθημερινά στριφογυρίζουν χιλιάδες πάνω από τον πλανήτη, φέρανε τούτο το θανατικό, τούτη τη σύγχρονη χολέρα σε κάθε πατουχιά του. Πάνω από θάλασσες και από στεριές, πάνω από χορτασμένους κι από φτωχούς, πάνω από λευκούς, μαύρους και κίτρινους. Και φτάσαμε να κοιμόμαστε και να ξυπνάμε αναθυμούμενοι την αποστροφή στην «Κόλαση» του Δάντη που έγραφε εξόριστος από τη Φλωρεντία, ότι η «ζωή είναι δυστυχώς ένα εφιαλτικό όνειρο που το βλέπουμε με ανοιχτά μάτια». Ναι, τούτο τον τρόμο, τον εφιάλτη τον ζει πια καθημερινά ολόκληρη η Ανθρωπότητα. Ένα Παγκόσμιο Πόλεμο από έναν εχθρό που για πρώτη φορά δεν φαίνεται με το γυμνό οφθαλμό. Και που αποδεκατίζει αδιάκριτα εκατοντάδες ανθρώπους καθημερινά. Και η Γηραιά Ήπειρος είναι πρωταγωνίστρια σε τούτη την απίστευτη Τραγωδία. Όπως στις μεγάλες πανδημίες της πανούκλας στην Ιστορία. Τα συντεταγμένα κράτη, η Ανθρωπότητα ολάκερη καταρρέει σαν ένας χάρτινος πύργος και ανοχύρωτη μπροστά στα απρόσμενα γεγονότα, γίνεται θεατής σε μια καινούργια, παγκόσμια Δαντική Κόλαση.
Στην αρχαία ελληνική Τραγωδία, την οργανωμένη με τόσο μέτρο και τελειότητα, στον «Προμηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου, ο Δίας ανατρέποντας τον Κρόνο, το παλιό κατεστημένο του ουρανού, με τη βοήθεια και του Προμηθέα, είχε σκοπό να εξοντώσει το ανθρώπινο γένος. Τότε ο Προμηθέας έκλεψε τη φωτιά και την πήγε στους ανθρώπους, μαθαίνοντάς τους ένα σωρό τέχνες, με αποτέλεσμα ο φιλάνθρωπος αντάρτης θεός να βρεθεί καρφωμένος σ’ ένα βράχο της Σκυθίας. Ο σημερινός εκδικητής Δίας, είναι ο παγκόσμιος μικροσκοπικός, αόρατος covid-19 με τον ασύλληπτο ρυθμό της εκθετικής μετάδοσης και προσβολής της Ανθρωπότητας. Και ο φιλάνθρωπος αντάρτης Θεός που καλείται να σώσει την Ανθρωπότητα, είναι ποιοι άλλοι; Οι Γιατροί όλου του κόσμου, η Ιατρική σ’ ένα άνισο αγώνα με το χρόνο κι αυτή. Εκεί βασίζει η Ανθρωπότητα τις ελπίδες της, εκεί ακουμπά τα θάρρη της.
Η απειλή του θανάτου γυρνά απρόσκλητη πάνω από κάθε χώρα, πάνω από κάθε ψυχή. Είχε μακρύνει η απόσταση μεταξύ των ανθρώπων, είχε αποκτηνωθεί το ανθρώπινο είδος. Οι άνθρωποι στις πόλεις και την ύπαιθρο είχαν απολέσει την ανθρώπινη ζεστασιά των προγόνων τους, του παλιού καιρού. Με αποξενωμένες ψυχές και σκληρές καρδιές που ζύγιαζαν μόνο τον ανύπαρκτο χρόνο και τη βιασύνη τους, άγνωστοι και καχύποπτοι πορεύονταν μεταξύ τους, παρότι μόλις ένας τοίχος τους χώριζε στις πολυάνθρωπες πόλεις ή ο δρόμος της ίδιας γειτονιάς του χωριού τους. Τώρα μπροστά στον επερχόμενο θάνατο όλα αλλάζουν. «Μένουμε σπίτι». Ναι, τούτες είναι οι δυο μαγικές λέξεις αντεπίθεσης όλης της Ανθρωπότητας, όλης της παγκόσμιας κοινότητας μπροστά στο επερχόμενο θανατικό. Σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Κι έτσι τα σπίτια μας, χωρίς να υπάρχει δυστυχώς άλλος τρόπος, γίνανε τόποι και τρόποι εκτοπισμού για να σώσουμε ζωές και να σωθούμε. Απίστευτο και αχώρητο στον ανθρώπινο νου. Γίνανε τόποι εξορίας, γίνανε ξερονήσια. Γίνανε Μακρόνησος, Γυάρος, Άη Στράτης, Λήμνος. Γίνανε Σπιναλόγκες. Ολόκληρος ο κόσμος μια Σπιναλόγκα. Κι οι γείτονες, εκεί που ήταν άγνωστοι και πάγος μεταξύ τους, βγαίνουν τώρα στα μπαλκόνια των πόλεων του Ιταλικού βορά και τραγουδούν άριες και τον εθνικό ύμνο της πατρίδας. Και χειροκροτούν τους γιατρούς της χώρας τους που καταργούν τα ανθρώπινα όρια και μέτρα για να σώσουν ζωές. Το ίδιο θα γίνει είμαι βέβαιος και τις επόμενες ώρες σε όλες τις πόλεις του κόσμου. «Εύκολα τρίβεται ο Άνθρωπος μέσα στο φόβο του θανάτου. Ο Άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο» θα ’λεγε αν ζούσε σήμερα ο Σεφέρης μας, μπροστά σε τούτη την πανανθρώπινη τραγωδία. Κι οι πρώην άγνωστοι άνθρωποι, από τα διπλανά μπαλκόνια, κοιτιούνται μεταξύ τους και θέλουν ν’ αγκαλιαστούν, να φιληθούν. Να νοιώσουνε πιο δυνατοί, πιο ισχυροί απέναντι στον επερχόμενο θάνατο. Σαν τους συμπολίτες μας που βρέθηκαν αγκαλιασμένα τα καρβουνιασμένα τους σώματα στο Μάτι της Αττικής. Μα λόγοι πρακτικοί και ιατρικοί δεν τους αφήνουν να το πράξουν. Γιατί ναι μεν «μένουμε σπίτι» αλλά δεν αλληλοπλησιαζόμαστε!
Η χώρα μας, η ανθρωπότητα ολάκερη δοκιμάζεται από τούτη την πρωτόγνωρη στην Ιστορία του Κόσμου απειλή. Ας πειθαρχήσουμε όλοι οι Έλληνες όλος ο κόσμος στις υποδείξεις και στους σχεδιασμούς των υπεύθυνων κυβερνήσεων. Είναι ο μονόδρομος για να βγει ξανά ο ΑΝΡΩΠΟΣ και η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ από τούτη τη δοκιμασία. Ναι θα χαθούν άνθρωποι γιατί είναι ένας αλλόκοτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Αλλά πρέπει να σώσουμε ζωές. Η Ανθρωπότητα θα βγει πιο δυνατή. Η Ελπίδα θα νικήσει ξανά. Η ΖΩΗ θα νικήσει το θάνατο! Σαν Έλληνες και Χριστιανοί ορθόδοξοι αυτό το ξέρουμε πολύ καλά!
