Του Δημήτρη Καρυωτάκη
Έχουμε δει κι αν έχουμε δει εμείς οι ποδοσφαιρόφιλοι αγώνες και αγώνες, αλλά σαν το χθεσινοβραδινό νομίζω θα πρέπει να πάμε στις επικές στιγμές του EURO του 2004 για να θυμηθούμε!
Μια μαγική βραδιά, ένα ποδοσφαιρικό ποίημα , μια μοναδική οπτασία που όμοια της, ως απόδοση δεν είχαμε ποτέ πριν, ούτε καν τότε που μαγεύαμε τον πλανήτη το καλοκαίρι προ εικοσαετίας στα γήπεδα της Πορτογαλίας.
Και δεν ήταν ένα εύκολο βράδυ. Η ελληνική αθλητική κοινωνία ζούσε υπό την επήρεια του σοκ από το θάνατο του Τζώρτζ Μπάλντοκ, μια από τις πιο δύσκολες βραδιές της ποδοσφαιρικής μας ιστορίας, όταν πεθαίνει ένας διεθνής ποδοσφαιριστής και μέσα από αυτό το σκοτάδι και το έρεβος οι Έλληνες διεθνείς βρήκαν τη δύναμη και έκαναν τα απίθανα!
Πόσο τεράστιο ψυχικό απόθεμα έπρεπε να βρουν αυτά τα νέα παιδιά, να ξεπεράσουν το σοκ και την απώλεια ενός φίλου, ενός συμπαίκτη και να παίξουν ένα τόσο σπουδαίο παιγνίδι.
Μα είναι κι ένα μάθημα ζωής. Ένα μεγαλείο ψυχής για την ανθρώπινη δύναμη που κρύβεται μέσα στις δυσκολίες της ζωης και το πόσο μπορείς να σηκωθείς μετά από τέτοια απώλεια. Σίγουρα ο Τζώρτζ Μπαλντοκ δεν ξαναγυρίζει πίσω. Έμελλε όμως να ταυτιστεί το όνομα του, μέσα σε 24 ώρες με μια μαύρη νύχτα από την απώλεια του και μια χρυσή σελίδα με την άλωση του Γουέμπλεϊ!
Και βέβαια ένα ακόμη μάθημα για όλους εμάς τους Έλληνες που συνήθως τρωγόμαστε, διχαζόμαστε, βριζόμαστε για ψύλλου πήδημα και χάνουμε δυνάμεις στα μικρά, τα ευτελή, τα ασήμαντα, αλλά που έχουμε το μεγαλείο να σηκωνόμαστε γρήγορα, να δείχνουμε το ταλέντο μας (όταν σαν την εποχή του Ρεχάγκελ βρεθεί πάλι κάποιος ξένος προπονητής και μας εμπνεύσει ο τεράστιος Γιοβάνοβιτς) και όταν το ταλέντο περισσεύει να κάνουμε τους άλλους να παραμιλάνε για μας.
Αυτή η εικόνα με τους ποδοσφαιριστές μας να χειροκροτούν και να χειροκροτούνται από τους Έλληνες φιλάθλους, να κρατούν τη φανέλα του αδικοχαμένου συμπαίκτη τους και να κλαίνε από συγκίνηση, ας την κρατήσουμε ζέστη σε μια κοινωνία που συχνά αδικεί τον εαυτό της!
Γιατί για κάθε Λιάγκα που έχουμε ανάγκη να φτύνουμε, έχουμε κι έναν Μπακασέτα να μας κάνει περήφανους!
