«Ένας μονάχα δρόμος οδηγεί στον Θεό, ο ανήφορος» και τον επέλεξε ο Ευγένιος

Του Κώστα Μπογδανίδη

Τον θυμάμαι να τον καλεί σχεδόν πάντα ο λυκειάρχης μας, ο Ζερβός, να πει την προσευχή. Ποιος άλλος; Ο Βαγγέλης Αντωνόπουλος. Από τα καλύτερα και τα πιο ήσυχα παιδιά του Σχολείου. Που ξέραμε όλοι ότι ήταν έτοιμος να ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο της μοναστικής ζωής και της ιεροσύνης. Που γνώριζε ο ίδιος ακόμη κι όταν ερχόταν στο Καπετανάκειο από την Παναγία των Σταυροφόρων, ότι είχε να ανέβει τον δικό του ανήφορο για να καταφέρει να πετύχει αυτό που ήθελε. Την αφιέρωση στην εκκλησία.

«Άγιος ο Θεός, Αγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος…» τον ακούγαμε να λέει. Τόσο φυσιολογικά , τόσο αναμενόμενα από τα χείλη του. Όπως ακούσαμε ότι εκάρη ως μοναχός Ευγένιος στον Σεληνάρι, ότι ανέλαβε κορυφαίες θέσεις στην Μητρόπολη, στην Σύνοδο, Επίσκοπος Κνωσού, μητροπολίτης…και σήμερα Αρχιεπίσκοπος. Καμία έκπληξη. Αυτή ήταν η διαδρομή , σαν να είχε «αποφασιστεί» από μία δύναμη που είχε λάβει τις αποφάσεις της. Του στέρησε την μητρική αγκαλιά , αλλά  τον έστειλε στην αγκαλιά της Εκκλησίας. Πιο ξεκάθαρο δεν μπορούσε να υπάρξει αυτό το μήνυμα. Και το λάβαμε όλοι. Αλλά πρώτος εκείνος που αποφασιστικά, αταλάντευτα και με μεγάλη συνέπεια ακολούθησε το αγγελικό πρόσταγμα ξέροντας ότι «ένας δρόμος, ένας μονάχα δρόμος οδηγεί στον Θεό, ο ανήφορος».

Η διαδρομή του, από τότε που υπήρξε μειράκιο και πάντα κοντά στον μακαριστό μέντορά του Νεκτάριο, ως και χθες στην μητρόπολη Ρεθύμνης υπήρξε διαυγής  κρυστάλλινη. Με ήθος και αξιοπρέπεια. Με σταθερή προσήλωση στα ιερατικά του καθήκοντα χωρίς θρησκοληψίες και ταλιμπανισμούς με ήξεις αφήξεις για την πανδημία, με αναχρονιστικές λογικές που δυστυχώς εκθέτουν την Εκκλησία και προσβάλλουν πολλές φορές τον Οίκο του Θεού.  Ο ίδιος δίδαξε ιεροσύνη, ενέπνευσε διοίκηση , μίλησε με τη λογική,  δεν επέβαλε δεσποτεία!

Το αυτό θα κάνει και σήμερα. Σε μια Εκκλησία με τέτοια ιστορία, μια Σύνοδο με κορυφαίους ιεράρχες ο νέος Αρχιεπίσκοπος έχει πλέον καθήκον να ενώσει λαό και πλήρωμα, να καθοδηγήσει σωστά, να κλείσει τις όποιες πληγές του παρελθόντος. Και αυτό θα τον καταστήσει όχι απλώς άξιο, αλλά πανάξιο και αντάξιο των ιστορικών περιστάσεων.