Ένα πιάτο φαΐ από τη Χρυσούλα

Της Ειρήνης Τσάκα

Η Χρυσούλα είναι υπαρκτό πρόσωπο! 
Μια κοπέλα της διπλανής πόρτας, ούτε πλούσια, αλλά ούτε και φτωχή. 
Πρώτο μέλημα της  Χρυσούλας και του συζύγου της, του Γιώργου, να προσφέρουν το καλύτερο δυνατό  στην κορούλα τους!

Τους γνώρισα πριν από πολλά χρόνια, περισσότερα από 10, και τους συναναστράφηκα μόλις για 2-3 μέρες. 
Από τότε μέχρι σήμερα, άντε να έχουμε συναντηθεί τυχαία 4 φορές (και πολλές λέω). Μπορεί να μην κάνουμε παρέα, αλλά τους κατατάσσω στους καλούς φίλους (βοηθά και το διαδίκτυο σε αυτό, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής) .
Ξέρετε, από αυτούς τους φίλους  που χαίρεσαι αληθινά όταν τους συναντάς, τους αγκαλιάζεις, λέτε «στο πόδι» τα νέα σας και απομακρύνεσαι με ένα χαμόγελο στα χείλη!

Βοηθά και το γεγονός ότι η Χρυσούλα έχει ένα μεταδοτικό χαμόγελο και μια καθαρότητα στο βλέμμα, που δύσκολα σε αφήνει ανεπηρέαστο. Είναι από τους ανθρώπους που επέλεξε να χαίρεται την κάθε μέρα της και αυτά που της προσφέρει η ζωή…

Αλλά δεν έμεινε εκεί! Και ακριβώς γι’ αυτό, την Χρυσούλα την εκτίμησα ακόμα περισσότερο! 
Γιατί την αγάπη την έκανε πράξη! 
Με τις μικρές, δικές της δυνάμεις…
Τι μπορούσε να προσφέρει; Ένα πιάτο φαΐ! Ένα πιάτο σπιτικό φαγητό για κάποιον συνάνθρωπο μας που δεν στάθηκε τόσο τυχερός όσο εκείνη. 
Και το έκανε, μια και δυο και περισσότερες φορές. 
Όχι γιατί περίμενε κάτι, αλλά γιατί, όπως λέει κι η ίδια «υπάρχουν αυτοί οι γνωστοί άγνωστοι που ζουν ανάμεσά μας και δεν μπορούμε να τους γυρίζουμε την πλάτη»!

Γίναμε κοινωνοί αυτής της πλευράς της όχι γιατί η Χρυσούλα αποφάσισε  να περιαυτολογήσει για την καλή της πράξη αλλά για να παραδειγματίσει κι εμάς τους υπόλοιπους. 
Μεταφέροντας τα συναισθήματα που ένιωσε όταν βρέθηκε ξαφνικά μπροστά της ένας άνθρωπος που «ωφελήθηκε» από το δικό της πιάτο φαΐ. Για να της πει ένα ευχαριστώ για το υπέροχο σπιτικό φαγητό, το γεμάτο αγάπη, που τον βοήθησε να μην εγκαταλείψει. Έψαξε και την βρήκε, της είπε ότι τα πράγματα πάνε πλέον καλύτερα, ότι τώρα έχει  δουλειά! 
Και δάκρυσαν και οι δύο…

Η Χρυσούλα δεν θέλει τα «μπράβο» μας. 
Θέλει απλά αυτά τα «λυτρωτικά» δάκρυα να τρέξουν κάποια στιγμή και από τα δικά μας μάτια!
Θέλει να μην γυρίζουμε την πλάτη σε καταστάσεις τις οποίες μπορούμε, με τις λίγες ή τις πολλές δυνάμεις μας, ν’ αλλάξουμε προς το καλύτερο. 
Κι αυτό μπορεί να ξεκινήσει με ένα απλό πιάτο φαΐ…