Ένα χρόνο μετά

Του Γιώργου Κατσαράκη

 Όταν  άρχισα να γράφω  τις σκέψεις που ακολουθούν, είπα να ρίξω μια ματιά  σ’ αυτά που είχα γράψει πριν από ένα χρόνο με αφορμή την εμφάνιση του κ. ΤΣΙΌΔΡΑ στη ζωή μας .         Με είχε συγκινήσει, όπως άλλωστε την  πλειοψηφία των συμπολιτών, η ευαισθησία του καταξιωμένου  επιστήμονα . Ήταν τότε που άρχιζε και στην Πατρίδα μας η μάχη,  ή , για να είμαι ακριβής, η αμυντική διάταξη,  κατά της απειλής του αόρατου εχθρού, που ως γνωστό κέρδιζε τις μάχες σε όλα τα μέτωπα.                                                                                          

Οι εικόνες φρίκης από τη γειτονική μας χώρα, την Ιταλία ,  που    λόγω   επιπολαιότητας πολιτικών αρχών και τοπικών παραγόντων  είχε μετατρέψει το βόρειο τμήμα της, σε απέραντο νεκροταφείο,  βυθίζοντας σε πένθος την υφήλιο..                                                    

Εμείς τα καταφέραμε αρκετά καλά , γιατί μας έπεισαν οι ειδικοί  πως η λύση ήταν στα χέρια μας και ήταν απλή.Συνοψιζόταν στο σύνθημα <<μένουμε σπίτι>>                                           

Σήμερα ένα χρόνο μετά φαίνεται πως η μάχη  κερδίζεται. Η επιστήμη στην  οποία δόθηκε χώρος και χρήμα εφηύρε  σε χρόνο ρεκόρ το πιο σημαντικό όπλο, το εμβόλιο. Η αρχή του τέλους  είναι  ορατή. Σύντομα  και αυτή η περίοδος της ζωής μας θα ανήκει στον ιστορικό χρόνο.  Όμως, όπως μας διδάσκει η ιστορία, οι τελευταίες μάχες πριν τελειώσει ένας  πόλεμος είναι οι πιο καταστροφικές. Γι αυτό  χρειάζεται περισσότερο από ποτέ επαγρύπνηση , όχι μόνο από τους μαχητές της πρώτης γραμμής , που απ’ ότι βλέπομε  είναι στις  επάλξεις ,αλλά και από την κοινωνία των πολιτών που φαίνεται ότι με πρόσχημα την κούραση έχει αρχίσει να μην υπακούει στην αμυντική στοίχιση, για την οποία σχεδόν εκλιπαρούν οι επιστήμονες .                                                                              

Μου είναι πραγματικά ακατανόητο ότι πρώτη λέξη στην καθημερινή μας επικοινωνία είναι η κούραση. Το θεωρώ  προκλητικό  απέναντι σ’ όλους εκείνους που νυχθημερόν αγωνίζονται δίπλα στα κρεβάτια του πόνου και της δυστυχίας ,δίπλα στους συμπολίτες μας που αγωνιούν να λάβουν μια ανάσα οξυγόνου , μια ανάσα ζωής. Φανταστείτε τι θα γίνει εάν εκείνοι, που έχουν πραγματικά υπερβάλει εαυτόν δηλώσουν κουρασμένοι .                                                

Υπομονή λοιπόν  για να μην αποδειχτεί  η αλληλεγγύη και η αγάπη προς τον συνάνθρωπο <<αδειανό πουκάμισο.>>.  Στο προσεχές μέλλον οι άνθρωποι των εργαστηρίων, της Ιατρικής ,της Βιολογίας ,της Φαρμακολογίας  θα αναφέρονται με  υπερηφάνεια για το αποτέλεσμα και την ταχύτητα που αντέδρασαν και θα έχουν κατακτήσει περίοπτη θέση στην ιστορία των επιστημών. 

 Αυτοί  που κινδυνεύουν να ξεχαστούν, και θα είναι όνειδος εάν συμβεί, είναι οι μαχητές της πρώτης γραμμής. Οι Γιατροί οι Νοσηλεύτριες και Νοσηλευτές οι  άνθρωποι του ΕΚΑΒ  και όλοι εκείνοι  που εργάζονται  νυχθημερόν με αυταπάρνηση, για να σταθεί το  ΕΣΥ όρθιο.         Θα πρέπει από τις πρώτες  ενέργειες των ιθυνόντων μετά την ομαλοποίηση της ζωής μας να είναι  οι μισθοί των εργαζομένων. Οφείλουν  να αντιστοιχηθούν με εκείνους που λαμβάνουν οι συνάδελφοι τους στις χώρες  της  Ε,Ε.   

Επίσης η ενίσχυση  των Νοσοκομείων μας με σύγχρονα μηχανήματα και έμπειρους τεχνικούς που θα έχουν την ευθύνη για την αδιάλειπτη λειτουργία τους ,πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα της πολιτείας. Εάν αυτά γίνουν θα είναι  ένα ουσιαστικό κάλεσμα για επαναπατρισμό των επιστημόνων που υπηρετούν την υγεία και την ανάπτυξη των χωρών της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης,  στις οποίες ,ας το εμπεδώσουμε πια, η ανέξοδη χορήγηση  πνευματικού πλούτου από τις  χώρες  του   νότου είναι α ν ε κ τ ί μ η τ η.                                                                      

Υ.Γ  Υπάρχει ένα αξίωμα πάνω στο  οποίο οικοδομούνται τα δημοκρατικά πολιτεύματα.         Η ελευθερία του ενός σταματά  εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου.                           Νομίζω πως η θεμελιώδης αυτή αρχή   παραγνωρίζεται από τους αρνητές του εμβολιασμού   Η κοινωνία  ενδιαφέρεται κυρίως για  εκείνους που υπηρετούν το ΕΣΥ.                                   Εάν το νοσηλευτικό προσωπικό δεν εμπιστεύεται την επιστήμη που υπηρετεί ή είναι δεισιδαίμονες, εγκυμονεί η παραμονή τους στα νοσοκομεία κίνδυνο για τις ζωές των νοσηλευομένων.