ΑΠΟΨΕΙΣ
Δύσκολοι αποχαιρετισμοί
Στο θάνατο μπορείς να συνηθίσεις. Στην απουσία όχι. Πονάει πολύ ήδη...
Του Κώστα Μπογδανίδη
«….Καλημέρα αγαπημένοι μου! Ήθελα να σας γράψω για μένα αλλά αδυνατούσα. Ανέλαβαν οι γιατροί μου. Ανέλαβαν να σώσουν ότι σώζεται! Προσπαθώ κι εγώ, αλλά δεν έχω πνοή πάνω μου. Δύναμη μου η σκέψη σας και η προσευχή σας. Είμαι εκεί κάθε μέρα και καμαρώνω τον αγώνα σας για το καλό των παιδιών μας! Σας Ευχαριστώ πολύ και ειμαι ευγνώμων για τις ευχές σας! Την αγάπη μου πραγματικά!»
Ρ. 6/3/2020
Τι κάνει δύσκολους τους αποχαιρετισμούς; Γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούμε να συμφιλιωθούμε με την ιδέα της απώλειας; Αφού ξέρουμε τι έρχεται. Nascentes morimur . Γεννηθήκαμε , μεγαλώσαμε, ζήσαμε και γεράσαμε με τη γνώση για το μοιραίο του τέλους. Το ξέραμε και το ξέρουμε. Είμαστε αναλώσιμοι, η ζωή στηρίζεται σε συγκεκριμένους έλικες, είναι πεπερασμένη, δεν έχει παραπέρα…
Και όμως ο αποχωρισμός δεν αντέχεται. Είτε είναι μάνα, είτε πατέρας, ένας μεγαλύτερος άνθρωπος, ένας νέος και γερός που φεύγει ξαφνικά από ένα ατύχημα. Είτε είναι μια φίλη που πάλευε χρόνια τον καρκίνο (σαν την αγαπημένη μας Ροδούλα που ήταν πάντοτε παρούσα, χαμογελαστή, που έδινε δύναμη και κουράγιο στην παρέα , στους δικούς της), τίποτα δεν αντέχεται…
Κι όμως όχι. Στο θάνατο μπορείς να συνηθίσεις. Στην απουσία όχι. Πονάει πολύ ήδη. Αυτό είναι ίσως που μας κάνει ευάλωτους, η σκέψη που μας βασανίζει , το ψυχικό κενό, το άνοιγμα της μαύρης καταπακτής , από εκεί πέφτουμε στα τάρταρα του νου.
Ναι αυτό είναι. Η απουσία . Δεν μπορείς να συμβιβαστείς με το κενό , το απεχθάνεται η φύση . Και η ζωή η ίδια.
Κάπου εδώ παρεμβαίνει όμως για να δώσει λύσεις. Αυτό είναι το μεγάλο μυστικό της. Που ισχύει για όλες τις περιπτώσεις εκτός από τη μοναδική εκείνη που η αλυσίδα σπάει, λειτουργεί παρά φύσιν , να μένει ο γονιός και να φεύγει το παιδί- ρωτήστε και τη μάνα του πιλότου ,που άνοιξε προχθές τα φτερά του για πολύ ψηλά…
Σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις η φύση έχει μεριμνήσει με ένα ιδιότυπο , σχεδόν θεϊκό άγγιγμα να δίνει τη συνέχεια στη ζωή, να δημιουργείται μια αλυσίδα απογόνων, να υπάρχει το αύριο που ζει στα γονίδιά μας, στο μυαλό, σε κάθε σκέψη μας.
Γι αυτό η ζωή συνεχίζεται σκληρά και δυναμικά, αυτό μάλλον θέλουν και να μας πουν όσοι μας αποχαιρετούν. Οδυνηρά, με πόνο, αλλά θέλουν να ζούμε και να τους σκεφτόμαστε. Να πάμε παρακάτω, γιατί αυτή είναι η φύση μας. Να μας βλέπουν από εκεί και να καμαρώνουν για τον αγώνα μας, όπως έγραφε σε ένα από τα τελευταία σημειώματα η αγαπημένη μας φίλη.
Να μας προσέχετε λοιπόν από ‘κει ψηλά…ώσπου να ανταμώσουμε ξανά.
