Του Γιώργου Σαριδάκη
Κι όλο γυρνάς σε μεγάλους και έρημους δρόμους, όλο ψάχνεις το πολύτιμο «κάτι» που θα αλλάξει της ζωής σου την πλεύση και με φως θα γεμίσει εκείνες τις μέρες πυκνής συννεφιάς και κατήφειας στο βλέμμα. Η απουσία ετούτη στοιχειώνει συχνά την αρχή κάθε έργου και την αίσθηση έχεις πως πίσω πηγαίνεις αντί μπροστά.
Ο χρόνος τις νύχτες λες δεν περνά, θήραμα γίνεσαι στο άγριο κυνήγι της αϋπνίας, κι ο ιδρώτας σημάδια αγωνίας αφήνει στο σκληρό μαξιλάρι. Το πρωί ξεκινάς με έναν τρόπο βαρύ, πατήματα ξένα παίρνεις στο διάβα με πιστή υπακοή στης ανάγκης την ώρα. Μα συνεχίζεις!
Δίπλα, ο κόσμος ατέλειωτος σε προσπερνά και χιλιάδες φωνές πλημμυρίζουν την ηχώ του αέρα, όμως κλίμα ψυχρό - δίχως οίκτο - παγώνει το σώμα, κι η ψυχή σου φορτώνεται με βάρος περίσσιο της μοναξιάς. Μα συνεχίζεις!
Στη δουλειά το μυαλό ταξιδεύει αλλού, κι η συγκέντρωση μοιάζει με άθλο μεγάλο που αγώνα σκληρό απαιτεί για το μάζεμα πίσω της ανένταχτης σκέψης. Μα συνεχίζεις!
Μηχανικά ακολουθείς ασχολίες και πράξεις με ενδιαφέρον χαμένο, μήπως μ’ αυτά τον καιρό ξεγελάσεις, μην τυχόν βεντέτα κι ανοίξει μαζί σου και σε άδικο μίσους βρεθείς τον στόχο. Μα συνεχίζεις!
Οι κοντινοί να σε πείσουν παλεύουν πως ό,τι προσμένεις ίσως ποτέ δεν φανεί και κάθε θυσία απλά τη ψυχή θα ματώσει αφήνοντας πίσω πληγή ανοιχτή. Μα συνεχίζεις!
Και ναι, ακούραστα συνεχίζεις… μέχρι τα μάτια ν’ ανταμώσουν το ποθούμενο· το πρόσωπο εκείνο που απ’ την θωριά του και μόνο θ’ αλλάξει η όψη του κόσμου, κι ο ήλιος για σένα πιο λαμπρός θα ανατείλει. Πολλοί τ’ ονομάζουν «λιμάνι», μα εγώ θα το πω ως «νησί» που όταν γνωρίσεις τα κάλλη για πάντα μένεις εκεί.
Σαν ναυαγός στα ανοιχτά σωτηρία γυρεύεις, μια στεριά να πατήσεις το χώμα φιλώντας και ματιά καθαρή περιμένεις, που αντίκρυ θα φέρει «το δικό σου νησί» στη ζωή.
