Διεθνής Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Ολοκαυτώματος: Ας διδάξουμε για το «Ολοκαύτωμα»

Του Δημήτρη Μιμή

Η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών αποφάσισε στις 2 Νοεμβρίου 2005 να κηρύξει την 27η Ιανουαρίου Διεθνή Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος για τα θύματα του Ναζιστικού καθεστώτος κατά τον Β΄ Παγκόσμιο  Πόλεμο. Η ημερομηνία αυτή επιλέχτηκε επειδή στις 27 Ιανουαρίου του 1945  τα προελαύνοντα σοβιετικά στρατεύματα απελευθέρωσαν το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς- Μπίρκεναου  στην Πολωνία. Με το συγκεκριμένο  ψήφισμα τα κράτη μέλη καλούνται να επεξεργαστούν προγράμματα εκπαίδευσης που θα μεταδώσουν στις επόμενες γενεές  τα διδάγματα του ολοκαυτώματος, ώστε να βοηθήσουν στην πρόληψη πράξεων γενοκτονίας. 

Στις 27 Ιανουαρίου θα  τιμούμε όλους αυτούς που έπεσαν στα στρατόπεδα  συγκέντρωσης του Ναζιστικού καθεστώτος κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ημέρα, λοιπόν, μνήμης και περισυλλογής, ώστε να καλλιεργηθεί το έδαφος έτσι που  να μη   ξαναζήσουμε τέτοιες στιγμές.

Τι ήταν όμως το ολοκαύτωμα; Ήταν η συστηματική , προγραμματική και κρατική πολιτική επιλογή, πρακτικής διώξεων και εξόντωσης περίπου έξι εκατομμυρίων Εβραίων από το ναζιστικό καθεστώς. Οι ναζιστές πίστευαν ότι οι Γερμανοί ήταν ανώτερη φυλή και οι Εβραίοι «κατώτεροι» και ότι αποτελούσαν  μια εξωτερική απειλή. Κατά τη διάρκεια της κατοχής οι γερμανικές αρχές στράφηκαν και εναντίων άλλων φυλετικά  και βιολογικά κατώτερων τους  όπως Τσιγγάνοι, ατόμων με αναπηρία, Πολωνών, Ρώσων, αλλά και λόγω πολιτικών φρονημάτων, ιδεολογίας και σεξουαλικών προτιμήσεων.   

Γιατί όμως γράφω όλα αυτά σήμερα; Τα γράφω έγκαιρα  για να ευαισθητοποιήσω τους υπεύθυνους φορείς ακόμα και άτομα ώστε να πράξουν οτιδήποτε που να έχει σχέση με αυτή την γενοκτονία. Για να μη ξεχάσουμε και για να μη επαλειφθούν. 

Πιστεύω ότι σήμερα στην ελληνική  κοινωνία υπάρχουν πολλά κενά αλλά  φυσικά όχι αδιαφορία. Δεν θυμάμαι κάποτε στην πόλη μας, και αν κάνω λάθος θα ήθελα να το γνωρίζω, να έχει προγραμματιστεί  μια εκδήλωση για τα θύματα του ολοκαυτώματος. Την αναπλήρωση αυτή θα πρέπει να την αναλάβει πρωτίστως η σχολική κοινότητα με μέσο την εκπαίδευση. Αυτό το λέω γιατί, μέσα από την εκπαίδευση πραγματοποιείται η απομυθοποίηση και η ευαισθησία και θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τα βασικά για να μπορέσουμε να αντισταθμίσουμε την έλλειψη  εκπαίδευσης των προηγούμενων χρόνων. Έχουν πραγματοποιηθεί βέβαια διάφορες εργασίες πάνω στο θέμα των Εβραίων στην πόλη μας από διάφορες σχολικές κοινότητες  και μεμονωμένα άτομα που μπορούμε να τα βρούμε αναζητώντας τα στο Google. Αυτά βέβαια κατά τη γνώμη μου δεν αρκούν γιατί η νεολαία μας δεν γνωρίζει τι είναι το ολοκαύτωμα.     

Δεν είναι μονάχα η σχολική κοινότητα αλλά οι Δήμοι και οι Περιφερειακές Ενότητες που θα πρέπει να δραστηριοποιούνται κάθε χρόνο πάνω στο θέμα για να μη ξεχνούμε και για να μη ξανασυμβούν παρόμοια ολοκαυτώματα και γενοκτονίες. Άλλωστε η  Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών αυτό αποφάσισε, δηλαδή τα κράτη μέλη να επεξεργάζονται προγράμματα εκπαίδευσης που θα μεταδίδουν στις επόμενες γενεές τα διδάγματα του ολοκαυτώματος. 

Ας μη ξεχνούμε ότι και στην πόλη μας υπήρχε συναγωγή Εβραίων, της οποίας το κτίριο υπήρχε στην περιοχή του πρώην Ξενία στην παραλιακή της πόλης μας, πριν κατεδαφιστεί.   Η πόλη μας έχει το προνόμιο να κατεδαφίζει όλα τα ιστορικά κτίρια αντίθετα με ότι προστάζει  ο σεβασμός της  ιστορίας  που σημαίνει να μην αγγίζεις τα μέρη μνήμης, να τα διατηρείς ως έχουν και κυρίως να μην προσπαθείς να τα αντικαταστήσεις φοβούμενος την παραποίηση.  Η Εβραίοι του Ηρακλείου ήταν μια μικρή κοινότητα που απαριθμούσε σαράντα με πενήντα άτομα πριν αφανιστούν. Το 1943 οι Γερμανοί τους επιβίβασαν στο πλοίο Τάναϊς στις 6 Ιουνίου για να τους στείλουν στο Άουσβιτς. Το πλοίο χτυπήθηκε από βρετανικό  υποβρύχιο ανοικτά της πόλης μας και βυθίστηκε αύτανδρο και δεν διασώθηκε κανείς.  

Τα γράφω όλα αυτά για να ευαισθητοποιήσω φορείς και άτομα ώστε  να οργανώσουν εκδηλώσεις θύμησης του ολοκαυτώματος προς μνήμη αλλά και πρόληψης παρόμοιων γεγονότων. Τα γράφω όλα αυτά γιατί είναι μέρος της πόλης μας που δεν πρέπει να σβήνει κάθε χρόνο αργά-αργά .