Διάσπαρτες σκέψεις για ένα καλοκαίρι που φεύγει. Ή μήπως δεν ήρθε ποτέ;

Της Μαρίας Τζανή

Tελειώνει σιγά σιγά ένα καλοκαίρι παράξενο, γλυκόπικρο για όλους. Μάθαμε να κυκλοφορούμε με μάσκες, δεν ταξιδέψαμε, (επαν)εκτιμήσαμε τις ομορφιές του νησιού μας. 
Απείχαμε από όλες τις αθλητικές εκδηλώσεις αφού η μια ακύρωση αγώνα ακολουθούσε την άλλη. 

Χάσαμε τα πανηγύρια, πηγή ζωής για την Κρήτη τους καλοκαιρινούς μήνες. Αβδού, Βόννη, Νεάπολη, πάνε αυτά.. Συναυλίες, παραστάσεις ακυρώθηκαν, τόσοι καλλιτέχνες, τόσα συνεργεία έμειναν χωρίς δουλειά. Ξαναγίναμε έφηβοι, 12:05 επιστροφή στο σπίτι.. τα ξενύχτια απαγορευμένα. 

Νιώσαμε την αγωνία των ανθρώπων με καταστήματα εστίασης να βλέπουν τα εστιατόρια τους άδεια και να μην ξέρουν αν τον επόμενο μήνα θα παραμένουν ανοιχτά. Πόσες φορές όμως και εμείς οι ίδιοι δεν αλλάξαμε γνώμη τελευταία στιγμή και μείναμε σπίτι προκειμένου να αποφύγουμε την πολυκοσμία; 
Νιώσαμε την βαθιά στενοχώρια ανθρώπων στον χώρο του τουρισμού να βλέπουν τις επιχειρήσεις τους να βουλιάζουν, κόποι χρονών να χάνονται εξαιτίας μιας πανδημίας που κάνεις δεν θα μπορούσε να είχε προβλέψει. 

Αγωνιούσαμε καθημερινά για τα συνεχώς αυξανόμενα κρούσματα λόγω του τουρισμού που τόσο επιθυμούσαμε αλλά και τόσο μας τρόμαζε, μας κατέκλυζαν παράλληλα μέσω του Διαδικτύου τα πιο απίθανα σενάρια συνομωσίας. 
Ο βήχας δημοσίως «ποινικοποιήθηκε» για το φτάρνισμα δεν συζητάμε , αν τολμάς φταρνίσου μπροστά σε κόσμο, όσες αλλεργίες και αν έχεις. Παλιά αν έλεγες ότι είσαι λίγο ζεστός σου έλεγαν «καμία ιωσούλα είναι θα περάσει». Τώρα: «μείνε στο σπίτι να γίνεις καλά και καλού κακού κάνε το τεστ». Λίγο ζεστός, ύποπτος για όλους για μετάδοση του ιού.
Είδαμε γνωστούς μας μετά από χρόνια και η πρώτη ενστικτώδης κίνηση μας να τους αγκαλιάσουμε και να τους φιλήσουμε αντικαταστάθηκε από την αμήχανη σκέψη «ένα βήμα πίσω, δεν ξέρω τι να κάνω τα χέρια μου». 

Μικρά εμπορικά μαγαζιά έκλεισαν, μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων επίσης. Το πρώτο σε λυπεί περισσότερο γιατί σκέφτεσαι τους ιδιοκτήτες συμπολίτες σου και το δεύτερο όμως επίσης γιατί υπάλληλοι έχασαν τη δουλειά τους και όλο αυτό δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά στην οικονομία παγκοσμίως. Άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους, δεν μπορεί να μην το σκέφτεσαι, σήμερα αυτοί αύριο εσύ. 
Το φθινόπωρο είναι στο κατώφλι και οι περισσότεροι από εμάς πιο κουρασμένοι από ποτέ, με στιγμές μονάχα κλεμμένες από ένα καλοκαίρι που δεν έμοιαζε με τα καλοκαίρια που ξέραμε . Απρόβλεπτες ακόμα οι εξελίξεις με τον Κορωνοιό, κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί. 

Ας είμαστε όμως αισιόδοξοι, και υπομονή θα κάνουμε και σε όλες τις νέες συνθήκες θα προσαρμοστούμε (ξανά) προκειμένου να μην θέσουμε τη ζωή μας αλλά κυρίως αυτή των αγαπημένων μας προσώπων και των ευπαθών ομάδων σε κίνδυνο. 

Άλλωστε το καλοκαίρι πάλι θα ξανάρθει.