της Ιωάννας Τοπούζη
Θυμάμαι να σε κρατώ στα χέρια μου, να προσπαθώ να κατανοήσω το θαύμα… Ήρθες στη ζωή μου, τη στιγμή που σε ζήτησα, αισθάνθηκα εξ αρχής τόσο τυχερή, τόσο ευλογημένη… Σε κοιτούσα και προσπαθούσα να κατανοήσω πως αυτό το μικρό πλασμάτακι θα όριζε τη ζωή μου στο μέλλον. Έκλαιγες και έκλαιγα μαζί σου, νιώθοντας ανήμπορη να σε βοηθήσω, πιστεύοντας πως δεν κατανοούσα τους λόγους που κλαις, ένιωθα λίγη , ανεπαρκής…
Μεγαλώσαμε μαζί, πάντα να με ρωτάς « γιατί» και εγώ να προσπαθώ να βρω στο βάθος του μυαλού τις κατάλληλες απαντήσεις. Προσπάθησα να γίνω καλή ακροατής σου, πάντα αναρωτιόμουν πως οι μητέρες κατανοούν τι τους λέει το παιδί τους όταν καλά καλά αυτό δεν αρθρώνει τις λέξεις… Ανακάλυψα ότι η αγάπη μεσολαβεί και διορθώνει καθετί στην επικοινωνία… Θυμάμαι πως στύλωνες τα ποδαράκια σου στο πάτωμα όταν ερχόσουν μπροστά μου και ήμουν αναγκασμένη να κάνω κάτι άλλο. Εκβίαζες το χρόνο , «σε θέλω μαμά, σε θέλω εδώ και τώρα». Δεν ξέρω αν κατάφερα να σου δώσω όσο χρόνο χρειαζόσουν…
Θυμάμαι να μπαίνω στο σπίτι και τα μάτια σου να κουβαλούν το βάρος της μέρας που πέρασε . Ένα νεύμα μου ήταν αρκετό για να έρθεις στην αγκαλιά μου να σε ξεκλειδώσω… Δεν ξέρω αν ήμουν πάντα διορατική στο πότε χρειάζεσαι την καταφυγή, ξέρω μόνο πως ήμουν πάντα εκεί και το ήθελα πολύ…
Προσπάθησα σε καθεμία επιλογή της ζωής μου να διαλέξω το «ιδανικό»… ήθελα να γίνω πρότυπο γυναίκας για τα μάτια σου, για τη συνείδηση σου… Για να με βλέπεις και να με μιμείσαι, έμαθα να αγαπώ τους ανθρώπους, έμαθα να ξεπερνώ τους φόβους μου, έμαθα να είμαι δοτική και γαλήνια, πρόθυμη και ενσυνείδητη. Ήσουν ο λόγος να εξελίξω εμένα , να δίνω στον εαυτό μου τις παραινέσεις για αυτά που ήθελα να κάνεις κι όχι σε σένα… Πίστεψα ότι θα διόρθωνα εμένα κι εσύ απλά θα με ακολουθείς… και το έκανες…
Προσπάθησα να μη σε συγκρίνω με κανέναν, να μην ψάχνω μέσα από σένα, εμένα… Σε αποδέχτηκα, ήμασταν διαφορετικές, όμως, ήμουν και είμαι σίγουρη, ότι εσύ μπορείς να γίνεις καλύτερη σε όλα… Δε με ένοιαζε να σε συγκρίνω με άλλα παιδιά, πίστεψα σε σένα με όλη μου την ψυχή. Ήθελα με αυτό τον απλό τρόπο να σου δείξω το δρόμο, να αποδεχτείς εσύ τον εαυτό σου, να τον αγαπήσεις και να πιστέψεις σε αυτόν… Αν νομίζεις πως δεν τα κατάφερα θα σου πω ότι απλά έβαλα τη βάση, προσπάθησε…
Ήθελα να σε «εκπαιδεύσω» να μάθεις να είσαι αυτόνομη, είχα όριο στην αγκαλιά μου… Πολλές φορές κλαψούριζες την ώρα που σε έβγαζα από μέσα της, αλλά για μένα ήταν πιο σκληρό. Προσευχόμουν στο Θεό να μου δείξει το όριο, σε αγκάλιαζα τόσο, για να ξεκουραστεί η ψυχή σου και σε έβγαζα μέσα από την αγκαλιά μου τη στιγμή που έπρεπε να χειριστείς το συναίσθημα σου… Θυμάμαι το φόβο σου το Σεπτέμβρη που χρειάστηκε να μετακομίσεις μόνη σε άλλη πόλη για να σπουδάσεις πια… και εμένα να σου λέω πως ήταν απλό… Θες ένα μυστικό; Δεν ήταν! Δεν ήταν καν για μένα, σε ψάχνω σε κάθε γωνιά του σπιτιού, σε κάθε σήκωμα των ματιών μου… Εσύ όμως τα κατάφερες, δε με χρειάζεσαι στην καθημερινότητα σου, μόνο η καρδιά σου με ζητά… αυτό ήθελα… να πετάς….
Σε κάθε δουλειά που μας δίνεται, πάντα υπάρχει μια εκπαίδευση αν το καλοσκεφτείς… Μια διδαχή, ενός ορισμός, του τι σε περιμένει και τι πρόκειται να κάνεις. Σχολή γονέων δεν υπάρχει ακόμη αν και κατά τη γνώμη μου είναι ο πιο σπουδαίος ρόλος που καλούμαστε να υποδυθούμε χωρίς να έχουμε καμία γνώση. Βουτάς σε μια τεράστια θάλασσα χωρίς να ξέρεις τι κρύβει ο βυθός της, χωρίς να ξέρεις τα όρια της. Κάθε στιγμή είναι διαφορετική κι εσύ πρέπει να γνωρίζεις τις απαντήσεις, την πορεία… Απαντήσεις που δεν ξέρω αν έχεις βρει για τον εαυτό σου.
Μεγαλώνοντας παιδιά δημιουργούμε προσωπικότητες, πλάθουμε συνειδήσεις, ετοιμάζουμε πολίτες για μια κοινωνία που ονειρευτήκαμε εμείς από παιδιά. Με μια πιο βαθιά σκέψη συνειδητοποιείς ότι ο Δημιουργός σε έκανε μέρος του Θαύματος. Έγινες ένας μικρός Θεός μαζί Του και δημιούργησες άνθρωπο. Σου δίνει τη δυνατότητα να τα κάνεις όλα από την αρχή, να προσπαθήσεις να αγγίξεις το σωστό. Γεμάτοι ενοχές αποζητούμε μια τελειότητα, να γίνουμε τέλειοι γονείς στα παιδιά μας και συχνά το χάνουμε στη μετάφραση….
Δεν είμαι σίγουρη ότι τα παιδιά μας, χρειάζονται τέλειους γονείς, μόνο γονείς που να τα αγαπούν πραγματικά, να τα ακούν και να δημιουργούν στο παρόν ζεστές αναμνήσεις για το μέλλον… Ένα παιδί δεν θα σε κρίνει για τη διαβάθμιση των όμορφων στιγμών, θα σε κρίνει μόνο για το αν ήσουν εκεί, εκεί ώστε να τις δημιουργείς ή να συμμετέχεις ….
Τα παιδιά χρειάζονται καλούς ακροατές, καθετί που περιγράφουν είναι σημαντικό για εκείνα, δεν πρέπει να είσαι τέλειος για να ακούσεις, μόνο να «κατεβαίνεις» στην ηλικία του σε κάθε ακρόαση για να νιώθεις μέσα σου πόσο σημαντικό είναι αυτό που σου λέει… Χρειάζονται μόνο χρόνο και αποδοχή, αποδοχή στα λάθη και επιβράβευση στα σωστά, χρειάζονται κάποιον απλά να μοιράζονται τις χαρές και μια αγκαλιά λιμάνι να καταφεύγουν στις λύπες….
Σε κανένα μας δεν είναι ευχάριστο να υπάρχει δίπλα του κάποιος να τον κρίνει και να τον συγκρίνει… Σαν γονείς πιο χρήσιμο είναι να γίνουμε βιωματικό παράδειγμα στα παιδιά μας. Τα παιδιά μιμούνται …έτσι δεν τους φερόμαστε όπως δεν θέλουμε να μας φερθούν… Το παιδί θέλει απλά να το εμπνεύσεις, να έχει ένα ήρεμο περιβάλλον… Ένα μικρό λουλούδι είναι, αν του δοθεί φως και νερό θα ανθίσει….
Δε χρειάζεται να είμαστε τέλειοι για να τα σεβαστούμε σαν προσωπικότητες, να δεχόμαστε την αυτονομία τους… Να μην αποζητούμε από αυτά να είναι η εξέλιξη του εαυτού μας, να αποφύγουν τα λάθη μας, να πράξουν όσα εμείς δεν προλάβαμε να δημιουργήσουμε …Δε χρειάζεται να είσαι τέλειος για να καταλάβεις πότε γίνεσαι χειριστικός και χρησιμοποιείς το παιδί σου για να καλύψεις τα δεκάδες κενά σου… Είσαι γονιός του απλά, δεν σου ανήκει… Τα παιδιά θέλουν το σεβασμό που απαιτείς κι εσύ… μην απαιτείς… μόνο αποδέξου τον διαφορετικό άνθρωπο που γέννησες.
Περνάμε τη ζωή μας ως γονείς πολλές φορές βυθισμένοι σε ενοχές για αυτά που καταφέραμε… Τα πάντα γίνονται δυσκολότερα, όταν στη ζωή και στην υγεία των παιδιών μας ανακαλύπτουμε πιθανά λάθη δικά μας, σαν συνέπεια… Θα φταίει μάλλον η λάθος ιεράρχηση των πραγμάτων… Η απουσία ουσιαστικής αγάπης ίσως… Κάθε τέτοια στιγμή όμως είναι η δυνατότητα να το ξαναπάρουμε από την αρχή… τα παιδιά είναι καθαρότερες ψυχές από εμάς και πιο γενναίες , γεννημένες για να συγχωρούν…. Αν σταθούμε κοντά ,θα συγχωρέσουν και μέσα από αυτό θα βρούμε το δρόμο που χάσαμε, ποτέ δεν αργά… Ίσως χρειαστεί χρόνος ,μα θα είναι λυτρωτικός…
Τα γενέθλια σου φέτος τα περάσαμε χώρια, «τα είδα» μέσα από τις φώτο που ανάρτησες στο Instagram… έγινες όμορφη γυναίκα το ξέρεις ; Είμαι χαρούμενη για κάθε εξέλιξη σου, πάντα ήθελα να γίνεις πουλί, να πετάς μακριά μου… Θέλω να ξέρεις ότι θα είμαι αιώνια φωλιά, να επιστρέφεις να ξεκουράζεσαι… Πάντα είχα την αγωνία αν ήμουν τέλεια μητέρα για σένα ,διάβασα σε ένα άρθρο κάτι και ξεκουράστηκα…
«Δεν υπάρχει τέλειος γονιός, γι’αυτό κοίτα να είσαι αληθινός» Sue Atkins…
Παιδί μου, δεν ξέρω αν ήμουν η τέλεια μητέρα, προφανώς και όχι… θέλω να σου πω όμως ότι ήμουν πέρα για πέρα αληθινή…
Για την πρωτότοκη μου….
