Ο συνδυασμός του Πάσχα με τα βεγγαλικά και τα «δυναμιτάκια», όπως έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε τις κροτίδες στην Κρήτη, είναι μέρος της εθνικής μας «κουλτούρας» εδώ και πολλά χρόνια. Είναι, δε, κάτι που ζούμε με διαφορετικές εικόνες από το Μεγάλο Σάββατο μέχρι τη Δευτέρα του Πάσχα.
Το Μ. Σάββατο στην εκκλησία όπου στις δώδεκα ακριβώς το «Χριστός Ανέστη» του παπά σκεπάζεται από το θόρυβο των κροτίδων (καμιά φορά και των «μπαλωθιών»). Μικρά παιδιά ξεσπούν σε κλάματα ενώ από μακριά ακούγονται σκυλιά να γαβγίζουν πανικόβλητα.
Την Κυριακή του Πάσχα στα δελτία ειδήσεων προβάλλεται ως υπερθέαμα ο «πανηγυρικός εορτασμός» της Ανάστασης σε διάφορα σημεία της χώρας μας, με τις φωτιές, τις εκρήξεις και τη λάμψη των βεγγαλικών να μονοπωλούν τα ρεπορτάζ.
Τελικά, τη Δευτέρα του Πάσχα έρχεται ο «λογαριασμός». Δράματα αληθινά, με τραυματισμούς ή ακόμα και θανάτους ανθρώπων που πληρώνουν είτε τη δική τους απερισκεψία είτε την εγκληματική αμέλεια όσων «παίζουν» με τις κροτίδες.
Αλλάζει όμως αυτή η κατάσταση και πως;
Ασφαλώς η πολιτεία πρέπει να ασχοληθεί σοβαρά και συστηματικά με το ζήτημα καθώς, εκτός από το ανθρώπινο κόστος, εδώ υπάρχει και μια υποκρυπτόμενη «μπίζνα» παράνομου εμπορίου με υψηλό τζίρο. Ωστόσο, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει αν εμείς δεν κατανοήσουμε και απονομιμοποιήσουμε ηθικά το φαινόμενο.
Γιατί εδώ δεν υπάρχει τίποτα το χριστιανικό ή το εορταστικό. Για τα παιδιά μπορεί να είναι απλή σκανδαλιά, αλλά για τους μεγαλύτερους υποδηλώνουν βίαια συμπλέγματα, που βρίσκουν αφορμή να εκδηλωθούν το Πάσχα.
Αντί λοιπόν να περιμένουμε το κράτος ή να συζητάμε «ακαδημαϊκά» μπορούμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας ή μάλλον στα κινητά μας. Στην εποχή μας, μια καμπάνια στο Instagram και το ΤikTok, ένα tweet ή ένα γκρούπ στο facεbook μπορούν να φέρουν πολύ πιο άμεσα αποτελέσματα και να καταστήσουν το όλο φαινόμενο «ντεμοντέ», αναδεικνύοντας την αρνητική πλευρά του. Κι αν αυτό συμβεί, όχι μόνο λιγότεροι θα είναι όσοι το κάνουν, αλλά και η ασυλία τους θα τελειώσει.
Το ερώτημα είναι, το θέλουμε;
