Αυτό που δεν ακούστηκε στο σταδιακό διαχωρισμό Εκκλησίας και κράτους

Του Δημήτρη Μιμή 

Αυτό που δεν σχολιάστηκε καθόλου από τον τύπο είναι η αναγνώριση του ιστορικού ρόλου της εκκλησίας.  

Τα πράγματα δεν είναι τελειωμένα. ‘Όμως το πρώτο βήμα, προς το διαχωρισμό  της εκκλησίας και κράτους έγινε και αυτό  ήρθε μετά από τρία χρόνια διαπραγματεύσεων. Απ' εδώ και πέρα θα υπάρξουν ξεχωριστοί ρόλοι για το κράτος και την εκκλησία έτσι που  η εκκλησία να εξασφαλίζει οικονομική αυτονομία. Αυτό που θ΄ αλλάξει είναι η αμοιβή των κληρικών και υπαλλήλων της εκκλησίας που θα γίνεται πλέον από την εκκλησία. Για το σκοπό αυτό, το κράτος θα δίνει κάθε χρόνο 200.000 € που το ποσό αυτό δεν θ' αυξάνεται αν ο αριθμός των ιερέων μεγαλώνει. Όλα αυτά θα συμβούν φυσικά αν συμφωνήσουν και οι υπόλοιποι ιεράρχες. Με αυτό τον τρόπο θα απελευθερωθούν 10.000 θέσεις από το δημόσιο και θα δοθούν σε νέους υπάλληλους.

Γνωρίζουμε όλοι ότι η εκκλησία είναι ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης γης στη χώρα μας. Στη συμφωνία αυτή η εκκλησιαστική περιουσία θα μπει σ΄ ένα “ταμείο εκκλησιαστικής περιουσίας”. Το ταμείο αυτό θα διοικείται από πενταμελές συμβούλιο ( 2 από την εκκλησία, 2 από το κράτος και 1 κοινός από  εκκλησία και κράτος) και τα κέρδη που θα αποκτούνται θα κατανέμονται εξ ίσου και στους δύο. Φυσικά η εκκλησία θα συνεχίσει να πληρώνει τον ΕΝΦΙΑ της. Ένα άλλο σημείο της συμφωνίας είναι  ότι η θρησκεία στην Ελλάδα είναι αυτή της Ανατολικής Εκκλησίας του Χριστού.    

Μέχρι σήμερα αυτό που συζητείται είναι μονάχα το οικονομικό θέμα και η αντίδραση των ιερέων. Όμως δεν σχολιάστηκε καθόλου το θέμα της αναγνώρισης του ιστορικού ρόλου της εκκλησίας. Από το 1821 που η χώρα μας ξεκίνησε τον απελευθερωτικό αγώνα από την οθωμανική ζυγό, αυτό πήρε σάρκα και οστά με τη μορφή ενός αγώνα μεταξύ ορθοδόξων χριστιανών και μουσουλμάνων κατακτητών. Ο ρόλος της εκκλησίας την περίοδο αυτή κατέχει εξέχουσα θέση, είτε στη φαντασία είτε στην πραγματικότητα των Ελλήνων. Αυτή η αφήγηση πρέπει να υπάρχει αλλά και πρέπει να καλλιεργείται. 

Τότε οι ιερείς ευλογούσαν τους αγωνιστές  και τα όπλα τους. Αυτό που πρέπει εμείς σήμερα να κάνουμε είναι να αναγνωρίσουμε στην εκκλησία  τη συμβολή της στη γέννηση της ταυτότητας του ελληνικού κράτους.  Επίσης δεν θα πρέπει να ανησυχούμε για τα θρησκευτικά σύμβολα  (σταυρός, εικόνες στα δημόσια κτήρια)  διότι τα σύμβολα αυτά είναι βαθιά ριζωμένα στην κοινωνία μας και δεν πρόκειται να πειραχθούν.