Αυτή είναι η ΛΕΑ, δεν είναι η λωρίδα σου, ηλίθιε!

Του Κώστα Α.Μπογδανίδη

Ζούμε από τύχη λοιπόν; Η μήπως για να ζούμε πρέπει να πάρουμε την άδεια ορισμένων συμπολιτών μας;  Δεν είμαι σίγουρος πια για τίποτα, παρά μόνο για το ότι δεν υπάρχει σωσμός…

Πριν από μερικές ημέρες μία κυρία με έκδηλη την απογοήτευσή της, με παράπονο, αλλά και με μεγάλη αξιοπρέπεια ανέβασε ένα βίντεο στα κοινωνικά δίκτυα περιγράφοντας την περιπέτεια που έζησε, εκείνη και η οικογένειά της. Το παιδί της, στη διάρκεια ενός γεύματος, κατάπιε ένα ψαροκόκαλο και η κατάσταση εξελίχθηκε σε πολύ δυσάρεστη, θα μπορούσε να κινδυνεύσει και η ζωή του.

Ανήσυχη, αλλά και ψύχραιμη επικοινώνησε με το νοσοκομείο, το ΕΚΑΒ, με τους φορείς που έπρεπε και πήρε οδηγίες. Όλος ο μηχανισμός ειδοποιήθηκε, ήταν επί ποδός για να σώσουν το παιδάκι. Η καλύτερη λύση ήταν να τρέξουν οι ίδιοι το παιδί στο νοσοκομείο έχοντας ανοιχτή επικοινωνία με τους γιατρούς. Αλλά λογάριαζαν χωρίς τους… «ξενομπάντμεν» της ασφάλτου. Μπαίνοντας στην εθνική οδό αποφάσισαν να κινηθούν γρήγορα. Πολύ γρήγορα. Αλλά πώς; Από που; Ξαφνικά διαπίστωσαν ότι οι δρόμοι είχαν μεγάλη κίνηση, ουρές χιλιομέτρων. Κανένα πρόβλημα όταν δεν βιάζεσαι πραγματικά. Πάντα υπάρχει λύση, έχει μεριμνήσει το κράτος να φτιάξει τη Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης. Θα πάμε από εκεί ,σκέφτηκαν οι γονείς. Ναι, αλλά λωρίδα ποια λωρίδα; Την έχουν καταλάβει δεκάδες, εκατοντάδες «εξυπνάκηδες» κι άθλιοι ζαμανφουτίστες, ραλίστες της ανοησίας και της αναισθησίας! Ούτε ασθενοφόρο, ούτε περιπολικό, ούτε κανένας που πραγματικά είχε ανάγκη να περάσει δεν μπορούσαν! Στο συγκεκριμένο περιστατικό, περιγράφει η κυρία, έφτασαν γρήγορα μηχανές ΔΙΑΣ για να μπορέσουν με χίλια βάσανα να ανοίξουν δρόμο να σωθεί το παιδάκι.

«Οι οδηγοί δεν άκουγαν καν τις σειρήνες, δεν ενδιαφερόταν για τίποτα» έλεγε η μάνα που καλούσε όλους εμάς να συνετιστούμε. Να βάλουμε επιτέλους μυαλό!Αν υπάρχει μυαλό.

«Μέσα στο αυτοκίνητο αύριο μπορεί να είναι το δικό σας παιδί , μπορεί στο ασθενοφόρο να είναι ο δικός σας άνθρωπος. Σκεφτείτε λίγο: Αυτό μπορεί να συμβεί σε μένα, δεν είναι όλα δικά μας, δεν είναι οι δρόμοι δικοί μας, σκεφτείτε τον διπλανό σας. Εύχομαι να μην το ζήσει κανείς αυτό και να βρίσκετε λύσεις όταν τις χρειάζεστε γιατί εγώ βρήκα ένα τοίχο»!

«Εγώ βρήκα ένα τοίχο» αντί…ΛΕΑ! Αυτή η κραυγή έρχεται να μας θυμίσει ότι υπάρχει πραγματικά τοίχος στην ανθρωπιά, χάθηκε το φιλότιμο και η όποια ευαισθησία! Και είναι η ανθρώπινη αδιαφορία, το «έλα μωρέ…», η σκασίλα του καθενός που απλώς είναι εκεί για να καταλαμβάνει την λωρίδα της σωτηρίας, να καταπατά τα δικαιώματα του άλλου, να βρίσκει πάντα αφορμές να γκρινιάξει και να ρίξει τις ευθύνες στο κράτος, στις υπηρεσίες, στον απέναντι. Δεν τον ενδιαφέρει ότι όλο αυτό τον καιρό τον έχουν ειδοποιήσει για τα έργα, υπάρχουν σημάνσεις, ενημερώσεις, ένας ολόκληρος μηχανισμός βρίσκεται έξω μέρα νύχτα για να μπορεί αυτός να κυκλοφορήσει ελεύθερα, με ασφάλεια. Όχι! Αυτός θα πάει στη ΛΕΑ! Αυτό σηκώνει ο νους του , αυτό θα πράξει!

Κι εντάξει το μάθαμε το παραμύθι. Για όλα φταίνε οι άλλοι. Για τα πεύκα που πέφτουν φταίει ο δήμος, για τα δυστυχήματα το κράτος που δεν φτιάχνει δρόμους,  για τις διαβάσεις οι…πεζοί που τολμούν να τις περνούν, για τις πλημμύρες οι πολεοδόμοι, για τους βράχους που πέφτουν οι γεωλόγοι που δεν μας ειδοποιούν, για τους σεισμούς οι σεισμολόγοι που δεν μας λένε την αλήθεια…Για τη ΛΕΑ ποιος φταίει;

«Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς, ναι, φταίνε κι οι άλλοι. Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς, ναι, φταίει κι ο Χατζηπετρής» τραγουδούσε ατυχώς ο Κηλαηδόνης. Διότι αποδεικνύεται ότι φταίνε μόνο οι άλλοι και κυρίως ο Χατζηπετρής. Ουδείς άλλος.

 δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος