Αποχαιρετώντας το Δημοτικό...

Της Μαρίας Λιονάκη


Το σχολικό έτος δύει  και για τους τελειόφοιτους  μαθητές των Δημοτικών σχολείων, τα υπέροχα και ξεχωριστά εκτάκια    η εποχή αυτή  είναι ορόσημο, καθώς σηματοδοτεί τη  μετάβαση από το πρώτο σκαλί της εκπαίδευσης στο δεύτερο, με  αρκετές διαφορές  στη σχολική τους ζωή.   Που τα κάνει να αναρωτιούνται για το τι επακολουθεί. Που τα κάνει να νιώθουν προσδοκία, μα και αγωνία. Εν τω μεταξύ όμως ένα υπέροχο καλοκαίρι ξανανοίγεται μπροστά τους κι αυτά λαχταρούν  τα παιχνίδια στις θάλασσες, στις αμμουδιές, στις γεμάτες με ολάνθιστα λουλούδια αυλές, στα πάρκα, στις αλάνες, όπου ακόμα διασώζονται. Πριν όμως αποχαιρετίσουν το χώρο που τους φιλοξένησε τα έξι πιο ευαίσθητα τους χρόνια, κοιτάζουν με νοσταλγία προς τα πίσω με τις αναμνήσεις να τα κατακλύζουν…

Σαν χθες μοιάζει που διαβήκατε την πόρτα της αυλής του νέου σχολείου σας. Μόλις είχατε αποφοιτήσει από το Νηπιαγωγείο, όπου είχατε πάρει το « βάφτισμα του πυρός»  στη σχολική ζωή.  Ήδη  είχατε σχεδιάσει, χρωματίσει  τις πιο ευφάνταστες ζωγραφιές, τις πιο πολύχρωμες απεικονίσεις της φύσης, του κόσμου γύρω σας, των προσώπων της οικογένειά σας, της ζωής. Ήδη είχατε κάνει τους πρώτους φίλους κι ο ενθουσιασμός σας για όσα μοιραζόσασταν ήταν μεγάλος, όπως μεγάλη ήταν κι η διάθεσή σας για ατέλειωτα παιχνίδια στη σχολική αυλή, μα και για εκτός σχολείου συναντήσεις. Ήδη είχατε μάθει τους πρώτους αριθμούς κι είχατε  σκαλίσει με τα άγαρμπα δαχτυλάκια σας στους κήπους των τετραδίων τα πρώτα γραμματάκια. Με την αγωνία πως θα φυτευτούν.

Με την ίδια αγωνία διαβήκατε πριν από έξι χρόνια  ομορφοντυμένα, περιποιημένα, αποβραδίς ξαγρυπνισμένα, την πύλη της αυλής του πιο Μεγάλου Σχολείου, του Δημοτικού. Εκεί όπου, όπως σας είχαν  προαναγγείλει με φωνή γεμάτη ενθουσιασμό,  θα βρισκόσασταν περισσότερες ώρες με τους φίλους σας και θα μαθαίνατε τόσα κι άλλα τόσα   καινούργια πράγματα… Θα είχατε μια τσάντα γεμάτη ολοκαίνουργια, γυαλιστερά  βιβλία, με όμορφες ζωγραφιές,  μα και γεμάτα γνώσεις. Θα μαθαίνατε να γράφετε λέξεις ίσαμε εκατό, μα και παραπάνω, θα μαθαίνατε να μετράτε ως το χίλια και παραπάνω, μα θα μαθαίνατε ακόμα,  πόσο μακριά στο παρελθόν πηγαίνει η Ιστορία του ανθρώπου, μα και πόσα κατορθώματα δημιούργησε στο διάβα των αιώνων. Και θα νιώθατε περηφάνεια για τους ήρωες της ελληνικής Ιστορίας.  Θα διδασκόσασταν  ακόμα για τα είδη των φυτών και των δέντρων που σκαρφαλώνετε στα παιδικά σας παιχνίδια, για τα ζωάκια που ξέρετε, μα κι όσα ζουν σε εξωτικά μέρη και δεν ξέρετε,  θα γνωρίζατε πως πέρα απ’ τη χώρα μας, υπάρχουν κι άλλες  πολλές χώρες, κοντά, μα και πιο μακριά μας, σε άλλες ηπείρους,  με δικές τους σημαίες, γλώσσες και πολιτισμό. Και σίγουρα θα σας γεννιόταν η διάθεση, σαν θα μεγαλώνατε,  να τις εξερευνήσετε.   

Σαν χθες φαίνεται που κοιτάζατε γύρω σας με περιέργεια για να δείτε τι είναι πια αυτό το τόσο διαφημισμένο Δημοτικό κι όμως… έχουν περάσει έξι χρόνια!  Έξι χρόνια γεμάτα με πρόσωπα  συμμαθητών, δασκάλων, μα και πρόσωπα γονιών που σας συνόδευαν ως την πόρτα πάντα με χτυποκάρδι. Γιατί  παραλίγο να αργήσετε, καθώς είχε κίνηση ο δρόμος. Επειδή δεν ξυπνήσατε με όρεξη και μήπως ανεβάσετε πυρετό; Μήπως αλλάξει ο καιρός κι είστε ελαφροντυμένα;  Μήπως δε  διαβάσατε, όσο έπρεπε κι ας φώναζε η μαμά, ο μπαμπάς,  μήπως  δεν απαντήσατε σωστά στις ασκήσεις, μήπως δε γράψετε καλά στο διαγώνισμα, μήπως αρχίσετε πάλι τις αταξίες και ποιος τον ακούει το δάσκαλο μετά...Μήπως γίνει κάτι και νιώσετε μειονεκτικά, προσβεβλημένα κι άντε μετά να σβηστεί το άσχημο αποτύπωμα από την παιδική ψυχούλα σας. Είναι τόσα τα «μήπως»,   αυτά που φοβάται ένας γονιός,  που θα μπορούσαν να γεμίσουν ολάκερο τετράδιο…Από τα μπλε που είχε κάποτε κι αυτός , μια άλλη εποχή που ήταν κι ο ίδιος μαθητής. Ναι υπήρξε στα αλήθεια  μαθητής κι ο γονιός!  Πόσα δε θυμάται με κάθε ευκαιρία, πόσες φορές δεν είδε στο παιδί του  το δικό του εαυτό…

Ναι έξι χρόνια πέρασαν… Έξι χρόνια στις σχολικές αίθουσες, στους τείχους  που  απορείς πως έμειναν όρθιοι  με τόσες φωνές. Έξι χρόνια στα πολύπαθα θρανία και καρεκλάκια που απορείς πως κρατούν χαρακτήρα και δεν  ομολογούν  όσα τράβηξαν. Έξι χρόνια σε ένα ταξίδι γνώσης προς μια Ιθάκη που μοιάζει κάστρο απάτητο. Με καπετάνιους στο καράβι της γνώσης τους δασκάλους. Πάντα υπομονετικούς, με ενδιαφέρον να σας μάθουν, να σας δείξουν, να σας ενθαρρύνουν.  Να  επιβραβεύσουν την καλή σας επίδοση, μα και να διορθώσουν τα λάθη, να εντοπίσουν την αδιαφορία, την τεμπελιά σας.   Πάντα με  αγάπη, και τρυφερότητα, μα και με την απορία συνάμα , πού τη βρίσκετε τόση ενέργεια, πώς  γίνεται να μην μπορείτε να κάτσετε στον ίδιο τόπο ένα λεπτό.

Έξι χρόνια πέρασαν  με  λογιών λογιών μαθήματα, με γνώσεις πολλές  που σας έκαναν  να εκτιμήσετε τον πλούτο  της σπουδαίας ελληνικής μας γλώσσας,  τα επιτεύγματα πολλών  επιστημόνων, ερευνητών, εξερευνητών, που ίσως θελήσετε στο μέλλον να τους μοιάσετε. Που σας έμαθαν με πόσες λαμπρές σελίδες, μα και με πόσο αίμα γράφτηκε η ελληνική ιστορία. Που σας έμαθαν πόσο απέραντος είναι ο κόσμος μας , πόσο μεγάλη η γη μας, πως υπάρχουν κι άλλοι πλανήτες, αστέρια, σελήνη, γαλαξίες. Που σας έμαθαν πόσο ατελείωτη είναι η γνώση που πάντα πρέπει να επιζητάτε με πνεύμα κριτικό.  Τι ομορφιές κρύβουν τα βιβλία σας, πόσο καλή παρέα μπορεί να είναι ένα βιβλίο λογοτεχνικό. Έξι χρόνια με σχολικές γιορτές, ποιήματα, θεατρικά σκετς  και παρελάσεις, με  τα πιο όμορφα διαλείμματα,  τις πιο ξέγνοιαστες,  μα και μορφωτικές  εκδρομές, μα κυρίως με τις πιο στέρεες κι αξέχαστες φιλίες. Σχέσεις  ζωής με τους συνοδοιπόρους που μοιραστήκατε  στιγμές μάθησης,  μα και  αταξίες,  σχέδια που έκαναν τα μάτια σας να λάμπουν, παιχνίδια στην αυλή, αγωνίες, χαρές κι απογοητεύσεις.  Που φαίνονταν πάντα στα συννεφιασμένα προσωπάκια σας, στις χαμηλωμένες φτερούγες που ήθελαν ενθάρρυνση για  να πετάξουν ξανά. 

Έξι χρόνια πέρασαν που  οι γονείς σας  ήταν δίπλα σας. Σε συνεργασία με τους δασκάλους σας για το δικό σας καλό. Που  σας καμάρωναν  τόσο πολύ  για όσα καταφέρνατε, βλέποντας τα δειλά πρώτα πατήματα να γίνονται πιο σίγουρα, χρόνο με τον χρόνο. Βλέποντας   την πρόοδο, τις επιδόσεις σας,  τις φιλίες που δημιουργήσατε, τις χαρές, τις σχολικές γιορτές, τα γενέθλια, τα πάρτι, τις εκδρομές σας. Η χαρά τους  ήταν μεγάλη για όλες τις εμπειρίες σας, για όλα όσα ζούσατε με τους συμμαθητές και τους δασκάλους σας, μα και η έγνοια τους , η αγωνία τους  εξίσου μεγάλη στις μικρές αποτυχίες που εσείς βλέπατε τεράστιες. 

Σας ευχόμαστε μέσα απ’ την καρδιά μας το ταξίδι προς την Ιθάκη της γνώσης να είναι εξίσου όμορφο στο πιο μεγάλο ακόμα σχολείο που θα πάτε, το Γυμνάσιο. Με τους περισσότερους δασκάλους, τα περισσότερα μαθήματα. Με τις νέες εμπειρίες, τους καινούργιους φίλους, συμμαθητές.  Όπως έγραψε ο Καβάφης να μπείτε σε λιμένες πρωτοϊδωμένους, να σταματήσετε σ’ εμπορεία φοινικικά και  τις καλές πραμάτειες ν’ αποκτήσετε, σεντέφια και κοράλλια,  κεχριμπάρια κι εβένους. Σας ευχόμαστε  τα επόμενα χρόνια της σχολικής ζωής να είναι εξίσου δημιουργικά και χαρούμενα,  όσο αυτά που ζήσατε στο Δημοτικό σχολείο.  Με δασκάλους εμπνευσμένους  και δυνατές φιλίες. Όλη σας η ζωή να είναι γεμάτη από  όνειρα, σχέδια και ευχές που πραγματοποιούνται!   Έχοντας στο μυαλό και την ψυχή σας  όλα όσα μάθατε και ζήσατε στο σχολείο αυτό,  τους δασκάλους που σας δίδαξαν, μα και τους συμμαθητές, φίλους, συνταξιδιώτες συνεχίσετε με θάρρος  να πετάτε στους ουρανούς της μάθησης ! Συνεχίστε να έχετε  ανοιχτά μάτια, ανοιχτούς ορίζοντες, να προσπαθείτε και να μην τα παρατάτε,  όσες δυσκολίες κι αν συναντήσετε. Και κυρίως κρατήσετε την παιδικότητά της ηλικίας σας , τα αγνά συναισθήματα της ψυχής σας και τις σχέσεις που δημιουργήσατε στο δημοτικό.  Θα έχετε πάντα  την αγάπη και τη στήριξη των γονιών σας, τις ευχές όλων μας. Καλή συνέχεια…