Ανεύθυνα και κορωνοϊκά

Του Γιάννη Γιγουρτσή

Τα σούπερ μάρκετ βογκάνε. Χιλιάδες άνθρωποι ψωνίζουν σα να μην υπάρχει αύριο- με τα παιδάκια τους παρέα στο μαγαζί βεβαίως, διασκέδαση είναι και τα ψώνια...

Μια μεγάλη πλειοψηφία αντιμετωπίζει την επιδημία ως ευκαιρία για διακοπές, χαβαλέ βόλτες χαλάρωση, ψώνια.

Πολλοί σκέφτονται : "σιγά μη με πιάσει εμένα, και να με πιάσει τι είναι σα μια γκρίπη" ή "εγώ δεν είμαι γέρος, δεν έχω γέρους στο σπίτι"

Το ότι αν αρρωστήσουν πολλοί το σύστημα υγείας θα καταρρεύσει, ότι μπορεί να πεθάνουν εκατοντάδες άνθρωποι αν ο ιος εξαπλωθεί ανεξέλεγκτα , ότι με την παράταση της επιδημίας η οικονομία κινδυνεύει να διαλυθεί, χιλιάδες άνθρωποι χάνουν μεροκάματα και εισοδήματα, ότι η χώρα βρίσκεται σε μια κατάσταση έκτακτου ανάγκης που όμοιά της έχουμε να ζήσουμε πολλες γενιές, ίσως από την περίοδο της γερμανικής κατοχής, δεν φαίνεται να τους απασχολεί.

Οι περισσότεροι σκέφτονται " την πάρτη τους" μηδενική αίσθηση κοινωνικής υποχρέωσης, ανύπαρκτη αλληλεγγύης. Η ατομική ευθύνη λέξη άγνωστη Μια κοινωνία αποσυντεθειμένη από την μακρά ευδαιμονική νάρκωσή της.που κινείται αυτάρεσκα και αυτοκαταστροφικά προς τον γκρεμό.

Η άγνοια του κινδύνου που από κοινού αντιμετωπίζομε είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Και δεν είναι άγνοια από έλλειψη ενημέρωσης ή αδράνεια του κράτους ΄και των αρχών. Το κράτος κινείται μέχρι στιγμής με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Είναι εθελοτυφλία, στρουθοκαμηλισμός. Να μην ξεβολευτούμε από την πλαστή πραγματικότητα στην οποία θέλουμε να ζούμε.

Νιώθω απογοήτευση και θυμό. Πραγματικό θυμό. Μα σκέφτομαι πως είμαι άξιοι της μοίρας μας και τις κοινωνίας που εμείς οι ίδιοι φτιάξαμε τις τελευταίες δεκαετίες. Οι ξεροκέφαλοι γέροντες που σήμερα, κυρίως κινδυνεύουν από τον ιό και συνεχίζουν να πηγαίνουν παρά τις προειδοποιήσεις στις εκκλησίες, είναι οι γονείς μας που μας μεγάλωσαν προσφέροντας μας τα πάντα, μια ζωή πολύ καλύτερη απο την δική τους και μας άνοιξαν εύκολους δρόμους που διαβήκαμε άκοπα

Τα κακομαθημένα "ατίθασα νιάτα" που δεν υπακούν σε εντολές και χλευάζουν τους μεγαλύτερους που ανησυχούν είναι τα δικά μας βλαστάρια που εμείς τα μάθαμε πως μπορούν να έχουν ότι ζητήσουν, να διεκδικούν δικαιώματα χωρίς να αναλαμβάνουν υποχρεώσεις, να ζουν με όρια χαλαρά ή ανύπαρκτα

Σπείραμε ανέμους , τώρα θερίζουμε θύελλες

Εύχομαι να βγούμε ζωντανοι και να σταθούμε όρθιοι όταν η ο τυφώνας κοπάσει.

Τότε θα είναι ίσως η ευκαιρία για μια νέα αρχή

Ως τότε όμως " ο Θεός εν τω βίω βοηθός"