Αναμνήσεις από μια αποφράδα επέτειο

Αποφράδα επέτειος χθές. Μια μαύρη σελίδα κατάλυσης της δημοκρατίας και κατάπνιξης των λαϊκών ελευθεριών από ομάδα νεοφασιστών στρατοκρατών που άφησε βαθιές πληγές στο σώμα της πατρίδας και διέπραξε την προδοσία της Κύπρου πριν καταρρεύσει μετά επτά χρόνια.
Αυτά είναι λιγο-πολύ γνωστά.

Με αυτό το σημείωμα, επιχειρώ να αναδείξω ένα φαινόμενο της μεταχουντικής εποχής που με προβληματίζει και με προκαλεί.

Είναι ευρέως γνωστό και το βλέπουμε στην καθημερινότητά μας, ότι ένας μεγάλος αριθμός πολιτών(;;) που ελάχιστα συμμετείχαν ή απουσίαζαν εντελώς από τον αντιδικτατορικό αγώνα, κατάφεραν να οικειοποιηθούν και να καπηλευτούν τους αγώνες  και τις θυσίες των πραγματικών δημοκρατών πατριωτών, προβάλλοντας αδιάντροπα τους «ηρωικούς τους αγώνες».

Επιτρέψτε μου να επισημάνω μια από τις πολλές εξαιρέσεις σεμνών και ανιδιοτελών αγωνιστών. Αυτό συνέβη στο Τορόντο του Καναδά. Ένας σημαντικός αριθμός ομογενών,  αφού προσήλθαν αυθόρμητα στον αγώνα δημιουργώντας την Επιτροπή για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα» και έδωσαν τα πάντα, μετά την επιτυχή έκβασή του, αποσύρθηκαν ήσυχα χωρίς να ζητήσουν ή να δεχθούν οποιασδήποτε μορφής αντίδωρο ή αναγνώριση. Αργότερα εντάχθηκαν στο ΠΑΚ ή και στο ΠΑΜ υπό τους Ανδρέα Παπανδρέου και Αντώνη Μπριλάκη οι οποίοι επίσης συντόνιζαν τις δράσεις με ομοψυχία και αμοιβαίο σεβασμό.

Στις 22 Απριλίου συγκεντρωθήκαμε στο υπόγειο της Ελληνικής εκκλησίας (με την κάλυψη ενός αρχιμανδρίτη από την Κόρινθο) και έδωσαν τον ΟΡΚΟ τον οποίο σεβάστηκαν και τίμησαν ως το τέλος.

Τον έγραψε ένας σπουδαίος πατριώτης διανοούμενος, ο Πέτρος Μπελεγρής, που άφησε τεράστια εθελοντική προσφορά στην Ελληνική κοινότητα, στα γράμματα και στον πολιτισμό γενικά (Κρητικό Πειραματικό Θέατρο, Εκδότης της αντιδικτατορικής εφημερίδας «Νέος Κόσμος», σημαντικό στέλεχος του ΠΑΚ και συνεργάτης του Αρχηγού του). Υπήρξε μέντορας,  εμπνευστής  και κριτής εμού και πολλών άλλων.

Από υπερβολική μετριοφροσύνη επέμενε πάντα στην υποδιάκριση και αρνιόταν την οποιαδήποτε προβολή. Με τη σύζυγό του Αργυρώ (Ρούλα) μια επίσης μεγάλη αγωνίστρια που δυστυχώς έφυγε πολύ νωρίς, μας άφησαν μια πλούσια παρακαταθήκη που μας ενδυναμώνει και μας εμπνέει. Οι αείμνηστοι συναγωνιστές Πέτρος και Ρούλα ήταν η ψυχή της οργάνωσης. Έχω ακόμα το πρωτότυπο χειρόγραφο του Όρκου, το οποίο μου εμπιστεύτηκε. Το φυλάω ως ιστορικό κειμήλειο και θα το παραδώσω στην καλή φίλη θυγατέρα του Ελευθερία (Λία).

Στον Πέτρο δεν άρεσε να φωτογραφίζεται. ( Συνωμοτική τεχνική του αγώνα για να μην μας εντοπίζουν οι πράκτορες της χούντας) που μας έμεινε συνήθεια – κουσούρι.

Στη φωτογραφία της αρχικής Ομάδας   που ακολουθεί (που πάρθηκε στην πρώτη επίσκεψη του Ανδρέα  στο Τορόντο μετά την αποφυλάκιση, τον βρίσκουμε καθήμενο στο πάτωμα. στην πρώτη σειρά, τεταρτο εξ αριστερών: