Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Αυτή είναι η πιο συγκινητική φωτογραφία της χρονιάς. Η ("παράνομη") αγκαλιά από τις δύο φιλενάδες. Τέτοια χαρά είχαν τα παιδιά, πώς να την κρύψουν; Πώς να την εκφράσουν; «Δεν έχω ξαναδεί ποτέ το παιδί μου τόσο χαρούμενο, που θα πάει Σχολείο»! Το έγραψε μητέρα έμπλεη κι εκείνη χαράς που ξαναείδε τη μικρή να ετοιμάζει την τσάντα της. Έστω και υπό αυτές τις συνθήκες, έστω με τόσες δυσκολίες ξαναγύρισε το χαμόγελο. Κι αυτό είναι το πιο σπουδαίο από όλα. Οσο αξίζουν οι θυσίες για να σώσουμε έστω και μια ζωή ενός ηλικιωμένου άλλο τόσο αξίζει η χαρά, το καλό των παιδιών.
Πηγαίνοντας, προς τον πέμπτο μήνα της καραντίνας, ξέρουμε πια.. Μια καραντίνα που είχε απ’όλα. Κλείσιμο στο σπίτι, λουκέτο στην αγορά, κοινωνική, οικογενειακή και ερωτική απομόνωση. Σε όλα απέδειξε ο άνθρωπος ότι μπορεί να αντέξει. Μπόρεσε χωρίς μπαρ και καφενεία, χωρίς μοδάτα μαγαζιά , ακόμη και χωρίς διασκέδαση και γυμναστήριο- παντού βρίσκεται η λύση. Και αυτή η οικονομική κρίση κάποτε θα ανατραπεί. Η τεχνολογία βοήθησε να ξεπεράσουμε πολλά προβλήματα, στο δε ερωτικό κομμάτι χτύπησε… ταβάνι. Κι αν δεν έχεις τη συνδρομή της τεχνολογίας πας στο παραδοσιακό μάνιουαλ και καθάρισες!
Εκεί που πραγματικά η καραντίνα, λόγω πανδημίας, φάνηκε όμως ότι δεν μπορεί να ξεπεραστεί- κυρίως ψυχολογικά- είναι το Σχολείο. Μόνο όταν έκλεισαν τα φώτα της τάξης καταλάβαμε όλοι ότι τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Στα κλειστά Σχολεία καταλαβαίνεις το βαρύ φορτίο που σηκώνει ο άνθρωπος χωρίς παιδεία, χωρίς μαθησιακό δούναι και λαβείν, χωρίς κοινωνικοποίηση!
Και μπορεί η τηλεκπαίδευση να αποδείχθηκε πολύτιμη για να μην ισοπεδωθούν τα πάντα, μπορεί να κράτησε μια επαφή μεταξύ δασκάλου και παιδιού, με ενδιάμεσο τον γονιό, που έριχνε κλεφτές ματιές από την …κουζίνα, , αλλά πια το ξέρουν όλοι: Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη δια ζώσης επαφή και διδασκαλία, το χαμόγελο ή το αγριεμένο ύφος του δασκάλου, τη μυρωδιά της κιμωλίας και την ώσμωση στην τάξη!
Με μέτρα; Με αποστάσεις; Με αντισηπτικά και μάσκες; Με ανοιχτά παράθυρα; Ναι με όλα αυτά και ας μην είναι απόλυτη κανονικότητα! Το χαμόγελο του κάθε παιδιού, η χαρά του που ξαναπάει Σχολείο, θα δει φίλους, θα παίξει, είναι μοναδική, υπερβαίνει όλα τα εμπόδια και τις ενστάσεις που υπάρχουν, απαντά στην (καλοπροαίρετη) κριτική που γίνεται για δήθεν βιαστική επιστροφή στην σχολική κανονικότητα.
Η ψυχολογική κατάπτωση, η κατάθλιψη και τα σοβαρά παρελκόμενα είναι τόσο μείζονα που καμία κριτική, γκρίνια ή μεμψιμοιρία δεν μπορεί να αντισταθμίσει το πραγματικό όφελος της επιστροφής στο Σχολείο. Καμία Κεραμέως και κανένας Φίλης ή Γαβρόγλου όσο…κακοί κι αν είναι δεν αποτελούν την συνολική εικόνα που πρέπει να έχουμε μπροστά μας.
Ναι, ξέρω γκρινιάζουν περισσότερο ορισμένοι νομίζοντας ότι έτσι κάνουν ζημιά στον κάθε υπουργό. Σχεδόν…επαγγελματίες του είδους. Δεν αντέχονται όμως. Στην αρχή γιατί έκλεισαν τα Σχολεία. Δεν γίνεται δουλειά με τηλεκπαίδευση. Δεν λειτουργεί η πλατφόρμα. Μετά…μια χαρά ήταν η τηλεκπαίδευση, τι θέλουμε την επιστροφή στις τάξεις, είναι ρίσκο. Μετά ανοίξαμε χωρίς μέτρα, η τηλεκπαίδευση που είναι; Κλείσαμε γιατί κλείσαμε- με την τηλεκπαίδευση δεν γίνεται δουλειά! Τώρα γυρίσαμε, αλλά με…ανοιχτά παράθυρα- γιατί τόσος κόσμος στις τάξεις;
Το μόνο που μένει να αναφωνήσουμε είναι! Ήμαρτον ρε! ( που θα έλεγε και μια κουτσοδόντικη ψυχή).
Δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
