Αγαθόν το εξομολογείσθαι, Αλέξιε

Του ΚΩΣΤΗ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ

Ομολογώ ότι είχα πάψει προ πολλού να παρακολουθώ τις παρεμβάσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η οικουμενική δοκιμασία της πανδημίας και η επιβολή μιας αναγκαίας αναδιάρθρωσης ως σε πολεμικού μετώπου της καθημερινότητάς όλων των λαών του κόσμου, αλλά και της ελληνικής, έκανε τους γνωστούς πρωταγωνιστές μιας εγχώριας εκπεσούσης πολιτικής καχεξίας, αφανείς και στην καθημερινή μας επικαιρότητα.

Έτσι κι αλλιώς οι επίχολες παρεμβάσεις του πρώην πρωθυπουργού για να δικαιολογήσει την ύπαρξή (ή ανυπαρξία) του κόμματός του, περιθωριοποιημένου πια από την παγκοσμίως πανθομολογούμενη πλέον αποτελεσματική στον κόσμο ελληνική στρατηγική, για την αντιμετώπισή της πανδημίας, τον κάνουν να έχει χάσει όχι μόνο την ψυχραιμία του, αλλά και τα λόγια του. Η τέχνη των προφητειών κι της μαντικής άλλωστε, που υποκαθιστά ένας άκρατος λαϊκισμός προκειμένου να περισώσει τον καταποντισμό της προσωπικής του δημοφιλίας αλλά και του κόμματός του, δεν απέδωσαν ποτέ στην Ιστορία και σε κανένα ηγέτη. Γιατί, το κακό αυτών των προφητειών είναι ότι, συντριπτικά πέφτουν έξω.

Επειδή λοιπόν όλα τα μαντεία της αρχαιότητας γνώριζαν αυτή τη λεπτομέρεια, για να μην εκτίθενται, κράταγαν την «πισινή», δίδοντας διφορούμενους χρησμούς. Ο κ. Τσίπρας μη γνωρίζοντας όμως ούτε τα ελάχιστα ερανίσματα από την ελληνική μυθολογία ώστε να αυτοπροστατευτεί, και παλεύοντας με τις εμμονές του και τις φωνές που ακούει τα βράδια στον ύπνο του, ότι είναι ο νέος Μωυσής που θα σώσει τον ελληνισμό από την επερχόμενη συμφορά, δεν έχει απλώς ξεφύγει, αλλά το έχει τερματίσει τελείως. Διαβάζω λοιπόν ότι ο πρώην πρωθυπουργός στην τηλέ-συνεδρίαση των τομεαρχών του κόμματος του που έγινε το μεσημέρι της Τετάρτης του Πάσχα, (στα πλαίσια επαναλαμβανόμενων επαναστατικών ασκήσεων του ΣΥΡΙΖΑ «μένουμε στην επιφάνεια») μετερχόμενος της δοκιμασμένης και απαρχαιωμένης πολιτικής συνταγής συντήρησης της επιβίωσής του στην αρχηγία, προχώρησε σε έναν άκρατο και παλιομοδίτικο λαϊκισμό διαβολής της κυβέρνησης, η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ, πέραν του ότι είναι …έμπλεα στα σκάνδαλα (sic) με τα προγράμματα τηλεκατάρτισης εκμεταλλευόμενη την πανδημία, οδηγεί τη χώρα περίπου στο βάραθρο. Αυτά πάνω κάτω επικαλέστηκε λέει η επικαιρότητα στην οποία παραπέμπω, αντί να επαναλαμβάνω αποσπάσματα και χωρία της είδησης.

Ο κ. Τσίπρας, διαβάζοντας προσεχτικά την είδηση και ακτινογραφώντας τις λέξεις μία μια, μίλησε στους συνεργάτες του περίπου ως Προφήτης. Αν δεν μπορούσε κανείς να δικαιολογήσει τον πρώην πρωθυπουργό για την ασθένεια του, να πιστεύει δηλαδή ότι Εκείνος είναι ο θεόσταλτος για να οδηγήσει τον ελληνικό λαό να διαβεί την Ερυθρά, η ενδελεχής ανάλυση της ομιλίας του προς τους τομεάρχες του, θα μπορούσε να καταστεί ίσως ως ένα από τα τελευταία μνημεία των πιο ξεπερασμένων πολιτικών δοκιμίων του χτες, που επιχειρούν να αποτυπώσουν τα απομεινάρια μιας φτηνής και αποκρουστικής θεώρησης της πολιτικής, ως τέχνης του εφικτού και του ωφέλιμου για τις κοινωνίες.

Είναι εμφανέστατο ότι ο κ. Τσίπρας και το κόμμα του είναι στριμωγμένα από μια απίστευτη, απρόσμενη όντως παρουσία ενός συντεταγμένου κράτους και μιας υποδειγματικά πειθαρχημένης κοινωνίας που ευτυχώς αυτό το μικρό και άσημο ακρωτήριο της Βαλκανικής, μέσα στην ατυχία του, είχε την τύχη να προτάξει. Ο κ. Τσίπρας και το κόμμα του δεν εννοούν να αντιληφθούν ότι ο εποικοδομητικός ρόλος μιας αντιπολίτευσης κατά το Σύνταγμα και τις αρχές μιας δημοκρατικής κοινωνίας, είναι να στρατευτούν κι εκείνοι με θέσεις και όχι με λαϊκισμό του πεζοδρομίου, σε ένα πολεμικό μέτωπο που μετέρχονται η χώρα και ο κόσμος ολόκληρος. Να φορέσουν κι εκείνοι «άρβυλα και χακί».

Αντί αυτού, ο κ. Τσίπρας και το επιτελείο του επιλέγουν το δοκιμασμένο και αποτυχημένο δρόμο του φτηνού λαϊκισμού και του οπορτουνισμού όπως θα ‘λεγε και ο κ. Κουτσούμπας. Βαθιά ίσως αποκομμένοι και αποξενωμένοι από την κοινωνία, και έχοντας καταντήσει ως φτηνή λέσχη κοινωνικού προβληματισμού δείχνουν το πραγματικό τους μικροπρεπές, καιροσκοπικό και τυχοδιωκτικό πρόσωπο. Αδυνατούν να αποκωδικοποιήσουν τα καταιγιστικά μηνύματα των ημερών και του νέου κόσμου που ανατέλλει. Αναζητούν οδυρόμενοι ένα χρόνο μετά από το σόκ της απολεσθείσας εξουσίας, να οριοθετήσουν την καχεκτική παρουσία τους σ’ έναν πόλεμο που βρίσκεται η χώρα και η ανθρωπότητα. Αντί να στρατευτούν αλληλέγγυοι ως οφείλουν στο πολεμικό μέτωπο, επιλέγουν τη δοκιμασμένη συνταγή των χρησμών και του λαϊκισμού. Είναι τουλάχιστον πρωτόγνωρο για τη χώρα που γυρίζει την πλάτη στις κομματικές και πολιτικές διαφορές της μπροστά στον πανεθνικό κίνδυνο, τέτοιες επονείδιστες και επαίτιες συμπεριφορές ενός κορυφαίου τη τάξη θεσμού της Πολιτείας. Αλήθεια, πως θα ήταν σήμερα η χώρα αν τον εθνικό ευεργέτη Σωτήρη Τσιόρδα, εξ ευωνύμων και εκ δεξιών του, τον πλαισίωναν οι χαρτοκοπτικές φιγούρες των κ. Παύλου Πολάκη ως υφυπουργού υγείας και Νίκου Καρανίκα ως συμβούλου στρατηγικού σχεδιασμού του Μαξίμου; Ασφαλώς και μόνο η σκέψη προκαλεί φρίκη και τρόμο από σκηνές Αποκάλυψης.

Ο κ. Τσίπρας, προφανώς δεν έχει κατανοήσει ουδαμώς ότι «θεσμοί και λειτουργίες ολοκληρωτικής υποταγής στη συμφεροντολαγνεία»,  μια κοινωνία «με πολιτικό προσωπικό ευτελέστατων επιδιώξεων, εγωλαγνείας, και διαπλοκής» όπως γράφει σε πρόσφατη επιφυλλίδα του ο έλληνας διανοούμενος Χρ. Γιανναράς είναι πια οριστικά παρελθόν. Στην επιφάνεια «βγήκε και ανέλαβε ηγετικές ευθύνες μια άλλη Ελλάδα.  Φάνηκε μια «άλλη», διαφορετική, απρόσμενη ανθρώπινη ποιότητα. Μια χούφτα άνθρωποι, σε θέσεις-κλειδιά, με κοινό γνώρισμα την πρωτόγνωρη στην εντόπια κοινωνία σοβαρότητα. Καταρτισμένοι, έμπειροι, ευφυείς, διαπρεπείς»   που του «μίλησαν μια «άλλη» γλώσσα. Μια γλώσσα που υπηρετεί όχι τις εντυπώσεις, όχι τα κόλπα της έντεχνης παραπλάνησης, του διδακτισμού ή πειθαναγκασμού, αλλά τον πραγματισμό της κοινής ανάγκης».

Αυτές οι προληπτικές ασκήσεις επιβίωσης και αποφυγής καταποντισμού του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης διανθισμένες από κινδυνολογικούς χρησμούς ενός πρώην πρωθυπουργού, ομολογουμένως είναι μια ευχάριστη παρένθεση μέσα στο κλίμα μελαγχολίας και την κατήφεια των ημερών.  Αν μη τι άλλο πέραν της ευθυμίας που σου προκαλούν «οι εντυπώσεις και τα κόλπα της έντεχνης παραπλάνησης», η πενία επιχειρημάτων ενός πρώην κόμματος εξουσίας, αυτά τα λογίδρια είναι και de profundis δημόσιες εξομολογήσεις όπως λένε και τα συναξάρια, που πρέπει να γίνονται συχνά. Όχι γιατί περιμένει κανείς από τους εξομολογούμενους να κερδίσουν συγχώρεση. Αλλά για να κάνουν το «πλήρωμα» της κοινωνίας να μην ξεχνά τον κυνισμό, την υποκρισία και τις μάσκες. Γιατί στις δημόσιες εξομολογήσεις η βαρύτητα του κάθε δημόσιου προσώπου είναι διάφανη. «Πώς να κρυφτείς απ’ το λαό; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρει όλα» θα ‘λεγε παραφράζοντας τους στίχους του και ο παντοτινά επίκαιρος Νιόνιος…