Της Μαίρης Παχιαδάκη
Το 2012 ήταν η μοιραία χρονιά για την αγαπημένη φίλη Χρυσούλα Τζομπανάκη, που έφυγε σαν σήμερα (γιορτή σημαδιακή), Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.
Πέρασαν εφτά χρόνια από τότε κι εμείς οι φίλοι της δεν συνηθίσαμε ακόμη το ξαφνικό πέταγμα της ψυχής της, εκείνο που σε κάνει να πιστεύεις, πως ο χρόνος τελικά είναι τόσο δα μικρός και τόσο λίγος, που δεν προλαβαίνεις να απολαύσεις το άρωμα του.
Η Χρυσούλα, μια γνήσια Καστρινή, είχε μια ιδιαίτερη λάμψη που φώτιζε την περπατησιά της, αυτή που μέχρι τις μέρες μας παραμένει ζωντανό το αντιφέγγισμα της, μέσα από τις επιστημονικές παρακαταθήκες που μας κληροδότησε με το έργο της.
Με το πάθος και το πείσμα, χαρακτηριστικά που τη διέκριναν, είναι εκείνα που την έκαναν να παλέψει σθεναρά και με τον τρόπο της να προσπαθήσει για τη «σωτηρία» του δικού της Μεγάλου Κάστρου.
Υπήρξε μια ρομαντική φυσιογνωμία που, ίσως λίγοι το γνώριζαν, για αυτό και δεν της ταιριάζουν απαισιόδοξα σενάρια.
Για αρκετά χρόνια μας έδινε «μαθήματα ζωής» προχωρώντας καθημερινά, παρέα με τους προσωπικούς της κώδικες.
Είχε τη δύναμη να κατακτά τα όνειρα της αλητεύοντας -όπως έλεγε- ανάμεσα στις βενετσιάνικες λιθοδομές, ερωτευμένη με τα πέτρινα σπαράγματα του χρόνου.
Μπορεί να έφυγε από κοντά από τους αγαπημένους της και πλέον να ταξιδεύει κάπου στο αιώνιο Σύμπαν, όμως η Χρυσούλα θα βρίσκεται παντοτινά στο αριστερό θηκάρι της καρδιάς τους, εκεί όπου φυλάσσονται ο Χρόνος και η Λήθη.
Μακάρι ο τόπος μας, να έχει την τύχη να ανατρέφει και άλλες Χρυσούλες (όπως Μπουρλώτου) που να είναι πρότυπα ανθρώπων που καταθέτουν ψυχή, υπηρετούν ιδέες και μεταγγίζουν «Αξίες του Κοινωνικού και Πολιτισμικού μας γίγνεσθαι».
Φιλενάδα…ας είσαι αναπαυμένη όπου και αν βρίσκεσαι!
Υ.Γ : Τα 2+1 μνημόσυνα έχουν να κάνουν με το πρόσφατο κείμενο του τ. συναδέλφου της, Κου Μιχάλη Ανδρεαδάκη, με τίτλο «2 μνημόσυνα», ένα για τη γέφυρα που χάσαμε του Κερίτη ποταμού, ένα δεύτερο στο μνημειώδες έργο της, «Η Αρχιτεκτονική στην Κρήτη»-Περίοδος των Νεότερων Χρόνων κι ένα τρίτο, στο σημερινό αφιέρωμα στη μνήμη της.
