Μας φέρνουν στο μυαλό και κάποιον άλλο...

του Δημήτρη Καρατζάνη

Είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσομε από σχετικά κοντινή απόσταση, τα γεγονότα της κατάρρευσης   του υπαρκτού Σοσιαλισμού και την πτώση του τείχους του Βερολίνου υπηρετώντας εκείνο το διάστημα στον κλάδο  Στρατηγικής Σχεδίασης του Διεθνούς Στρατιωτικού Επιτελείου  (IMF) του NATO στις Βρυξέλες. Είχαμε την εντύπωση, όλοι όσοι παρακολουθούσαμε τότε τα γεγονότα,  πως ζούσαμε ένα ιστορικό γεγονός, αναμφίβολα το σπουδαιότερο από το τέλος του παγκόσμιου πολέμου. Ένα γεγονός που εκτιμούσαμε ότι θα άλλαζε δραματικά -προς τη θετική κατεύθυνση-την πορεία της γηραιάς ηπείρου.

Οι ραγδαίες εξελίξεις που ακολούθησαν, δικαίωσαν σε μεγάλο βαθμό τις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί και η Ευρώπη, παρά τις αρχικές δυσκολίες, μπήκε, σε μια νέα περίοδο Δημοκρατίας, ειρήνης  και ανάπτυξης ,που κατάφερε να επουλώσει πλήρως  τις ''πληγές''  που   είχαν δημιουργηθεί  μεταπολεμικά, σ ένα  μεγάλο τμήμα της στα Ανατολικά  .
Την περασμένη Πέμπτη ,24 Ιουνίου,η Ευρώπη, απροσδόκητα μάλλον, βρέθηκε στη δίνη ενός παρόμοιας σημασίας γεγονότος,με αρνητικό όμως πρόσημο αυτή τη φορά ..Το γνωστό πλέον και στον τελευταίο κάτοικο της πολύπαθης ηπείρου μας Brexit.  Tην απόφαση  του Βρετανικού λαού, να αποχωρήσει από την ΕΕ, ακολουθώντας  ένα μοναχικό ,αλλά, το σπουδαιότερο, άγνωστο στον ίδιο και την Ευρώπη δρόμο.

Από την περασμένη Πέμπτη που συνέβη το γεγονός μέχρι σήμερα, έχομε διαβάσει πλήθος άρθρα ,από ειδικούς και μη, για τους λόγους που οδήγησαν τη Βρετανία σ αυτή την επικίνδυνη απόφαση. Όλα, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, εμπεριέχουν σημαντικές αλήθειες. Και η ιδιαιτερότητα των βρετανών και ο απομονωτισμός τους, και το σύνδρομο ανωτερότητας που τους διακρίνει και η νοσταλγία του παλιού μεγαλείου , και ο φόβος των μεταναστών και η μόνιμη αντιπάθεια των Βρυξελών -Γερμανία- και πολλά άλλα στα οποία γίνεται αναφορά ισχύουν  .

 Ο καταλύτης όμως γι αυτό που έγινε, που μπορεί να   έχει βαρύτατες συνέπειες γι αυτό το μεγάλο Έθνος, αλλά δεν θα είναι και  αμελητέες για την πορεία της Ευρώπης, είναι η κραυγαλέα έλλειψη ηγεσίας, τόσο στην Βρετανία όσο και στην Ευρώπη .
Στη γηραιά ήπειρο δυστυχώς- τα πράγματα κατευθύνονται από περιορισμένης αντίληψης γραφειοκράτες που στερούνται οράματος. Ανθρώπους που στο μυαλό τους υπάρχει μόνο η  εθνική και όχι η  Ευρωπαική διάσταση των προβλημάτων  και μέτρο παντα βέβαια ,οι εκλογές .

Αλλά και στη μακροβιότερη δημοκρατία του κόσμου τη Βρετανία, που εχει αναδειξει μεγάλες ηγετικές μορφές (Γλάδστων ,Λοιδ Τζωρτζ,Τσώρτσιλ κλπ) τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Έχουν επικρατήσει ηγετίσκοι τύπου Κάμερον και Κόρμπιν, που για το προσωπικό και το κομματικό, θυσιάζουν τα συμφέροντα της χώρας τους ,ενώ απέναντι τους βρίσκονται  αδίστακτοι δημαγωγοί όπως ο Τζονσον , ο Γκόουβ και ο Φάρατζ, τους οποίους ο προχθεσινός  Guardian (26/6) ονομάζει ψεύτες  στον...υπερθετικό βαθμό
Αυτοί οι άνθρωποι  οδήγησαν τη μεγάλη αυτή χώρα  στη σημερινή δυσχερή θέση, με το θράσος και την ανευθυνότητα που χαρακτηρίζει  τους δημαγωγούς από την εποχη του Περικλή μεχρι τις μέρες μας .Να πως  τους περιγράφει  με ένα  στίχο του ο Κίπλινγκ:
                   ''I could not dig, I dare not rob       
                     therefore I lied to please the mob
                     now all my lies,proved untrue
                     and I must face the men I slew
                      what tale  shall serve me here among
                       Mine angry and defrauded young ?''
                  (δε μπορούσα να δουλεύω ,δεν τολμούσα να κλέβω
                   γι αυτό έλεγα ψέματα για να καλοπιάνω το λαό
                   τωρα όλα μου τα ψέματα αποδείχτηκαν ανέφικτα
                   και πρέπει να αντιμετωπίσω τους ανθρώπους  που  κατέστρεψα        
                     ποιο παραμύθι θα με βοηθήσει  τώρα
                      μεσα στο ναρκοπέδιο των θυμωμένων και εξαπατημένων νέων''
Δεν ξέρομε ποιον ή ποιους είχε υπόψη του ο Κίπλιγκ όταν έγραφε τους στίχους.Εμάς πάντως, εκτός από τον Κάμερον και κάποιον άλλο,  πιο κοντινό, μας φέρνουν στο μυαλό.