8 (οκτώ!) εικοσάχρονα, εγώ κι ένα παράλληλο σύμπαν...

Της Ειρήνης Τσάκα


Πώς τα πέτυχα; Που αντάμωσαν οι δρόμοι μας;
Δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία...

Υποθέτω σε κάποιον άλλο χωροχρόνο θα μπορούσα να συναναστρέφομαι μαζί τους καθημερινά, με όποιες συνέπειες (μάλλον καλές) για την ψυχική μου υγεία!

Η μοίρα το έφερε να με «δεχτούν» για κάποιες ώρες στην παρέα τους και να μου δώσουν την ευκαιρία να βρεθώ σ' ένα παράλληλο σύμπαν και να παρακολουθήσω τη χαρά της ζωής σε όλο το μεγαλείο της!

Την ώρα που ο κόσμος δίπλα μας αλλάζει άρδην, την στιγμή που οι εικόνες των νεκρών Γάλλων, Ελλήνων, Τούρκων, Ιρακινών, Αμερικανών και όποιων άλλων αδικοχαμένων – γιατί όλοι αδικοχαμένοι είναι όταν διακόπτεται βίαια ο προγραμματισμένος κύκλος μιας ζωής -  μας «επιτίθενται» με θράσος μέσα από την κοινωνία της πληροφορίας, αυτά τα εικοσάχρονα μου πρόσφεραν απλόχερα το δικό τους αναζωογονητικό θράσος…

Με κάθε τους κίνηση, με κάθε τους λέξη, σε κάθε χαμόγελο και σε κάθε πόζα και γκριμάτσα που επιστράτευσαν για τις αμέτρητες selfies, έκαναν το αυτονόητο:
«Έβγαζαν τη γλώσσα» στο όποιο μέλλον τους έχουμε ετοιμάσει  και προκαλούσαν τη ζωή! «Είμαστε εδώ για να απολαύσουμε την κάθε στιγμή και δεν φοβόμαστε», διάβαζα στις καθαρές ματιές τους κι έπαιρνα κι εγώ «σταγόνες» από τη ζωντάνια τους για να καταχωνιάσω στο ασυνείδητο – έστω και για λίγο- την ασχήμια που μου…προσφέρει αφειδώς η ενασχόληση με την επικαιρότητα!

Το φύλο των μελών της όμορφης και φωνασκούσας αυτής παρέας δεν θεωρώ ότι παίζει ρόλο στο αποτέλεσμα που μου δόθηκε η δυνατότητα να απολαύσω. Ίδιο θα ήταν με 4 κορίτσια και 4 αγόρια, πέντε άρρενες και 3 θηλυκά, όλα αγόρια ή όλα κορίτσια!
Ίδιες σε γενικές γραμμές οι ανησυχίες τους, ίδια τα προβλήματά τους, ίδια η γκρίνια τους (γιατί κι αυτή στο πρόγραμμα είναι ) αλλά και η αντίδρασή τους στο νέο, το άγνωστο, το όμορφο ή το άσχημο.
Ίδια και η καθαρότητα στα πρόσωπά τους, η χαρά στο μικρό και καθημερινό: από το γαλανό του ουρανού στη δροσιστική βουτιά στο μπλε της θάλασσας και τη γλυκιά γεύση του καλοκαιρινού φρούτου.

«Τέλειο!», αναφωνούσε η ομήγυρις των 20χρονων, με συχνότητα μεγαλύτερη από τα «κρίσιμα» Εurogroup για την Ελλάδα, τα οποία με υποχρέωσε το επαγγελματικό  καθήκον να παρακολουθήσω τα τελευταία χρόνια.
Και το – μέχρι παρεξηγήσεως- χαμόγελο που είχε «κολλήσει» στο πρόσωπό μου όλες εκείνες τις ώρες μαζί τους, γινόταν ακόμα μεγαλύτερο.

Η τελειότητα είναι υποκειμενική!

«Τέλειος» μπορεί να είναι ο καφές με τον οποίο θα ξεκινήσεις τη μέρας σου και «τέλειο» μπορεί να είναι το να προγραμματίσεις κάτι και να το ολοκληρώσεις όπως ακριβώς το είχες φανταστεί! «Τέλειες» μπορεί να είναι οι διακοπές γιατί απλά και μόνο είναι διακοπές, αλλά «τέλειο» μπορεί να είναι και το γεγονός ότι θα συνδυαστούν με νέες εμπειρίες και νέες γνωριμίες!
«Τέλεια» θα αναφωνήσεις όταν πεινασμένος αντικρίσεις στρωμένο το μεσημεριανό τραπέζι, «τέλεια» μπορεί να είναι και η υπαίθρια συναυλία που θα έχεις την τύχη να «λαθρακούσεις» από το μπαλκόνι σου! Όταν είσαι 20 χρονών, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η τελειότητα είναι εύκολη…

Απλά με το πέρασμα των χρόνων, εμείς της προσδίδουμε διαστάσεις δυσθεώρητες, την
«αγγίζουμε» σπάνια και με μεγάλη δυσκολία καταφέρνουμε να κρατήσουμε μέσα μας την χαρά ότι τα καταφέραμε!

20χρονα δεν μπορούμε να ξαναγίνουμε βέβαια, και τα προαναφερόμενα σε ένα χρόνο θα έχουν…μεγαλώσει!
Είπαμε, η φύση έχει τον δικό της κύκλο, η μόνη παρέμβασή μας σε αυτόν μπορεί να είναι απλά η ελπίδα και η ευχή να αργήσει, όσες δεκαετίες περισσότερο γίνεται, να φύγει το «φως» από τα πρόσωπά τους!


Υ.Γ. Τα ικέτευσα να μου δώσουν την άδεια να συνοδεύσω το κείμενο αυτό με μια φωτογραφία τους (έβγαλαν τόσες άλλωστε όταν είμαστε παρέα).
Δεν ενέδωσαν στο δέλεαρ της δημοσιότητας!
Θέλω να πιστεύω ότι αυτό είναι το πλέον υγιές και αισιόδοξο του πράγματος...