Όταν η φωνή του Φρανκ Σινάτρα σίγησε για πάντα!

Φρανκ Σινάτρα !

Γεννήθηκε  στις 12 Δεκεμβρίου του 1915 στο Χόμποκεν του Νιου Τζέρσι. Ήταν μοναχογιός του Σικελού μποξέρ και πυροσβέστη Άντονι Μάρτιν Σινάτρα, και της επίσης Ιταλίδας νοσοκόμας Νάταλι Ντελά Γκαβαράντε, που μετανάστευσαν στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1890.

1400 ηχογραφήσεις, δεκάδες ταινίες και εκπομπές στην τηλεόραση. Πρωτοπόρος  στην παρουσίαση μεγάλων θεατρικών μουσικών έργων, πολύ σπουδαίων καλλιτεχνών, όπως ο  George Gershwin, ο Cole Porter και ο Jerome Kern , με ένα δικό του μοναδικό τρόπο. Σήμερα θεωρείται ο πιο σπουδαίος τραγουδιστής του 20ου αιώνα στην Αμερική και ίσως και σε ολόκληρο τον κόσμο.  Αν και έγινε επίσης γνωστός για επιθέσεις του σε δημοσιογράφους και για διασυνδέσεις του με ανθρώπους του οργανωμένου εγκλήματος  αλλά και την συνεργασία του με το FBI, παραμένει για πάντα ο Frankie…

Ποιος δεν τραγουδάει ακόμα και τώρα το περίφημο  «Strangers in the night», το “Fly me to the moon”,το «My way » ή το «New York, Νew York» και τόσες άλλες επιτυχίες που  μας έχει χαρίσει; Ποιος άλλος ο  Φράνσις Άλμπερτ  Σινάτρα που έφυγε από την ζωή ,σαν σήμερα, στις 14 Μαΐου του  1998…

Από νωρίς έδειξε την προτίμησή του στο  bel canto και ως έφηβος αποφάσισε να στραφεί επαγγελματικά στο τραγούδι επηρεασμένος από τις ηχογραφήσεις του Μπινγκ Κρόσμπι. Παρά την απουσία μουσικής παιδείας, κατάφερε γρήγορα να προκαλέσει την προσοχή του τρομπετίστα Χάρι Τζέιμς, ο οποίος τον προσέλαβε ως τραγουδιστή στην ορχήστρα του το 1939.

Από τα τέλη του 1942 ακολούθησε ατομική καριέρα και εξελίχθηκε σύντομα σε φαινόμενο της αμερικανικής κουλτούρας και ίνδαλμα για τις υπερενθουσιώδεις νεαρές θαυμάστριές του που έμειναν γνωστές στην ιστορία ως bobby soxers. Την ίδια περίπου περίοδο, του αποδόθηκαν τα παρωνύμια Frankieboy, The Sultan of Swoon, και το δημοφιλέστερο The Voice .

H ταινία που τον καθιέρωσε  ήταν το «Όσο υπάρχουν άνθρωποι » ή  «From Here to Eternity» , το 1953, για την οποία απέσπασε βραβείο Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου. Τη δεκαετία του '50 σημειώθηκε μια στροφή στον ήχο του, δίνοντας έμφαση περισσότερο στο είδος του σουίνγκ και λιγότερο στις μπαλάντες των προηγούμενων ετών. Το 1953 υπέγραψε συμβόλαιο με την Capitol Records και οι ηχογραφήσεις του εκείνης της εποχής συγκαταλέγονται στις κορυφαίες δημιουργίες του. Το άλμπουμ Come Dance with Me το 1959 τού εξασφάλισε το πρώτο του βραβείο Γκράμι. Σημαντικές θεωρούνται οι συνεργασίες του με ορισμένους από τους σπουδαιότερους ενορχηστρωτές, όπως ο Νέλσον Ριντλ, ο Γκόρντον Τζένκινς και ο Μπίλι Μέι. To 1960 ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρεία Reprise Records στην οποία, μέχρι το 1962, ηχογραφούσε παράλληλα με την Capitol. Στη διάρκεια της δεκαετίας του '60, ηχογράφησε με μεγάλη συχνότητα, ολοκληρώνοντας άνισες κυκλοφορίες, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει η συνεργασία του με τον Αντόνιο Κάρλος Ζομπίμ στο Francis Albert Sinatra and Antonio Carlos Jobim (1967) και το September of My Years (1965). Στις μεγαλύτερες επιτυχίες του ανήκουν ακόμα τα τραγούδια Strangers in the Night (1966), That’s Life (1967) και My Way (1969).

Ως ηθοποιός εμφανίστηκε σε 58 ταινίες, τόσο σε μιούζικαλ όσο και σε καθαρά ερμηνευτικούς ρόλους χωρίς να τραγουδά. Κατά τη δεκαετία του '50 και του '60 υπήρξε ιδιαίτερα δημοφιλής πρωταγωνιστής και εν γένει ένας από τους λίγους που κατάφεραν να γίνουν εξίσου επιτυχημένοι στον κινηματογράφο και το τραγούδι. Ξεχωρίζουν τα μιούζικαλ με συμπρωταγωνιστή τον Τζιν Κέλι, ειδικότερα το Τρία κορίτσια και τρεις ναύτες (On the Town, 1949), η ερμηνεία του στην ταινία Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι (The Man with the Golden Arm, 1955) για την οποία ήταν υποψήφιος για το βραβείο Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου, το Μάγκες και κούκλες (Guys And Dolls, 1955) στο πλευρό του Μάρλον Μπράντο, καθώς και το πολιτικό θρίλερ Ο άνθρωπος της Μαντζουρίας (The Manchurian Candidate, 1962).

Το 1971 δήλωσε ότι αποσύρεται, σε μια εποχή που η γενιά του Γούντστοκ κυριαρχούσε στη μουσική βιομηχανία. Χαρακτηριστική είναι η δήλωσή του την περίοδο αυτή: "Κανείς δεν γράφει τραγούδια πλέον για μένα". Δεν κατάφερε όμως να κρατηθεί μακριά από το μικρόφωνο περισσότερο από δύο χρόνια.  Τη δεκαετία του 1990 συνέπραξε με διάφορους αστέρες του σύγχρονο μουσικού στερεώματος, όπως ο Μπόνο των U2 και συνέχισε να τραγουδά ως τον Φεβρουάριο του 1995, οπότε άρχισε να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας. Η «φωνή» σίγησε για πάντα στις 14 Μαΐου του 1998, στο Λος Άντζελες.

Ο Φρανκ Σινάτρα έζησε έντονη ζωή, παντρεύτηκε τέσσερις φορές ,τη Νάνσι Μπαρμπάτο, την Άβα Γκάρντνερ, τη Μία Φάροου και την Μπάρμπαρα Μαρξ, πρώην σύζυγο του Ζέπο Μαρξ, ενώ υπήρξε στενός φίλος και υποστηρικτής του Τζον Φ. Κένεντι και του Ρόναλντ Ρίγκαν. Είχε τρία παιδιά από την πρώτη του σύζυγο του.

Θάφτηκε όπως είχε ζητήσει λίγο έξω από το Palm Springs δίπλα στους γονείς του σε ένα ήσυχο κοιμητήριο. Φήμες λένε ότι στο τελευταίο του ταξίδι τοποθετήθηκαν ένα φλασκί Jack Daniels, μερικές δεκάρες (κατάλοιπο και τελικά χαρακτηριστικό του μετά την απαγωγή του γιού του), ένας αναπτήρας και ένα πακέτο τσιγάρα Camel.

ΠΗΓΕΣ:

Wikipedia.org

Cretalive.gr

Sanshmera.gr

artmag.gr