Ο πολιτιστικός σύλλογος "ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΕΧΝΩΝ" δίνοντας για πέμπτη χρονιά το παρόν στα κινηματογραφικά δρώμενα της πόλης των Χανίων, συνεχίζει και αυτόν τον χειμώνα το "ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ" με σπάνιες ταινίες ποιότητας καταξιωμένων Ιταλών σκηνοθετών που θα προβάλλονται κάθε Κυριακή στις 20.00μ.μ. στη φιλόξενη αίθουσα ορόφου του Τ.Ε.Ε. Δυτικής Κρήτης (Νεάρχου 23, είσοδος από Γιαμπουδάκη). Η πρώτη ταινία αυτού του αφιερώματος που θα προβληθεί την Κυριακή, 04 Δεκεμβρίου 2016 στις 20.00μ.μ. έχει την υπογραφή του διάσημου Ιταλού σκηνοθέτη Λουκίνο Βισκόντι και παίχτηκε στις ελληνικές αίθουσες με τον τίτλο "Έτσι τελείωσε μια μεγάλη αγάπη", ωστόσο είναι περισσότερο γνωστή σε όσους αγαπούν τον καλό κινηματογράφο ως "Senso", παραγωγής του 1954.
Η ταινία είναι ένα ιστορικό μελόδραμα αφηγημένο με κομψή, οπερετική μεγαλοπρέπεια, τον τόνο της οποίας υπαγορεύουν οι ρομαντικές νότες της "7ης Συμφωνίας" του Μπρούκνερ, η εθνική έξαρση του ιταλικού Risorgimento, τα ασυγκράτητα συναισθήματα του λυρικού θεάτρου και η άντονα δραματική χρήση του κινηματογραφικού χρώματος.
Έτος παραγωγής: 1954
Χώρα: Ιταλία
Διάρκεια: 118 λεπτά
Σκηνοθεσία: Luchino Visconti
Σενάριο: Camillo Boito, Luchino Visconti
Παίζουν: Farley Granger, Alida Valli, Heinz Moog
Η ταινία
Η ταινία Έτσι Τελείωσε Μια Μεγάλη Αγάπη (Πρωτότυπος Τίτλος Senso) γνωστή και ως Λίβια, η Αδίστακτη Κόμμισα είναι δράμα παραγωγής 1954 σε σκηνοθεσία Λουκίνο Βισκόντι. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι η Αλίντα Βάλι στο ρόλο της Λίβια και ο Φάρλεϊ Γκρέιντζερ στο ρόλο του Αυστριακού αξιωματικού Φραντς Μάλερ. Οι Φράνκο Τζεφιρέλι και Φράνκο Ρόζι άσημοι ακόμη σκηνοθέτες δούλεψαν στο πλευρό του Βισκόντι ως βοηθοί σκηνοθέτη.
Λίγα λόγια για την ταινία: Στην υπό κατοχή Βενετία του 1866 μια Ιταλίδα αριστοκράτισσα έχει μια έντονη ερωτική σχέση με έναν Αυστριακό αξιωματικό. Ένα ιστορικό μελόδραμα, αφηγημένο με κομψή, οπερατική μεγαλοπρέπεια, τον τόνο της οποίας υπαγορεύουν οι ρομαντικές νότες της «7ης Συμφωνίας» του Μπρούκνερ, η εθνική έξαρση του ιταλικού Risorgimento, τα ασυγκράτητα συναισθήματα του λυρικού θεάτρου (η ταινία ξεκινά με παράσταση του «Il Trovatore») και η έντονα δραματική χρήση του κινηματογραφικού χρώματος.
Πιο αναλυτικά η υπόθεση της ταινίας: Βενετία, 1866, ενώ το μεγαλύτερο μέρος των ιταλικών επαρχιών έχει απελευθερωθεί από τους ξένους, η επαρχία του Βένετο βρίσκεται υπό την κατοχή των Αυστριακών. Οι κάτοικοι της περιοχής έχουν ξεσηκωθεί κατά του κατακτητή και η ώρα της ένωσης του Βένετο με την Ιταλία πλησιάζει. Κάτω από την σκιά του πολέμου, η κόμισσα Λίβια Σερπιέρι (Αλίντα Βάλι), που αποτελεί μέλος του επαναστατικού κινήματος για την απελευθέρωση του Βένετο, γνωρίζεται με τον Αυστριακό υπολοχαγό Φραντς Μάλερ (Φάρλεϊ Γκρέιντζερ) και τον ερωτεύεται. Η κόμισσα που είναι παντρεμένη και ανικανοποίητη από το γάμο της γρήγορα υποκύπτει στο φλερτ που δέχεται από τον Μάλερ. Η Λίβια σύντομα πρόκειται να αντιμετωπίσει ένα μεγάλο ηθικό δίλημμα, θα πρέπει να διαλέξει είτε την αγάπη της για την πατρίδα είτε τον έρωτά της για το Φραντς. Σημαντικό ρόλο στην υπόθεση πρόκειται να παίξουν τα χρήματα που έχει εμπιστευτεί στη Λίβια ο επαναστάτης ξάδερφός της Ρομπέρτο Ουσόνι (Μάσιμο Τζιρότι), τα οποία προορίζονται για να βοηθήσουν το επαναστατικό κίνημα του Βένετο.
Μερικές ακόμα πληροφορίες για την ταινία: Η ταινία του Λουκίνο Βισκόντι, είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Καμίλο Μπόιτο και γυρίστηκε μετά το "Μπελίσιμα" (Bellissima, 1951) με την Άννα Μανιάνι. Ήδη είχε λάβει αρνητικές κριτικές για το γεγονός ότι το Μπελίσιμα ξέφευγε από τα πρότυπα του Ιταλικού Νεορεαλισμού, αλλά οι κριτικές που έλαβε μετά την πρώτη προβολή του Senso ήταν πολύ χειρότερες. Αυτή η υπερπαραγωγή με την έγχρωμη φωτογραφία των Άλντο Γκρατσιάτι και Ρόμπερτ Κράσκερ και με μεγάλους αστέρες της εποχής θύμιζε ελάχιστα την απλότητα του νεορεαλισμού (Ο Βισκόντι ήθελε αρχικά τον Μάρλον Μπράντο και την Ίνγκριντ Μπέργμαν για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους). Οι κριτικοί Ρίτσαρντ Ντάιερ και Τζέφρι Νόουελ-Σμιθ το χαρακτήρισαν ιδιαίτερα σημαντικό φιλμ και το συμπεριέλαβαν στη δεκάδα των κριτικών με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.
Η μάχη της ταινίας με τους λογοκριτές δεν έλειψε. Η ταινία ασκούσε κριτική σε όλους τους μύθους που αφορούσαν την Ιταλική ενοποίηση. Η ταινία είναι επίσης η πρώτη από τις τρεις του σκηνοθέτη με θέμα τον Ευρωπαϊκό Εθνικοσοσιαλισμό. Οι άλλες δυο είναι Η λεοπάρδαλη της Σικελίας (Il Gattopardo) και Οι καταραμένοι (La Caduta Degli Dei, 1969). Το Senso εξιστορεί γεγονότα τα οποία εκτυλίσσονται το 1866, αφού η Ιταλική Ενοποίηση είχε ήδη πραγματοποιηθεί, ενώ κάποιες επαρχίες (όπως το Βένετο) βρίσκονταν ακόμη υπό την κατοχή ξένων, ενώ το Il Gattopardo μας μεταφέρει ένα χρόνο πριν την Ενοποίηση, εξιστορώντας το διωγμό των Βουρβόνων από τη Σικελία. Σε αυτές τις δυο ταινίες περιγράφονται οι συνωμοσίες, οι συμβιβασμοί και οι διαδικασίες με τις οποίες η κυβέρνηση του ιταλικού κράτους έλαβε την εξουσία αφαιρώντας την από την παρακμάζουσα αριστοκρατική τάξη.
Η ταινία δεν προβλήθηκε ποτέ επισήμως στις Η.Π.Α. παρά το γεγονός ότι πρωταγωνιστούσαν σε αυτή ένας Αμερικανός αστέρας του Χόλιγουντ, ο Φάρλεϊ Γκρέιντζερ (γνωστός για τη συμμετοχή του στις ταινίες του Χίτσκοκ Η θηλιά (The Rope, 1948) και Ο άγνωστος του εξπρές (Strangers On A Train, 1951) και μια Ευρωπαία σταρ, η Αλίντα Βάλι παγκοσμίως γνωστή για τη συμμετοχή της στις ταινίες: Ο τρίτος άνθρωπος (The Third Man, 1949) του Κάρολ Ριντ και Υπόθεση Παραντάιν (Paradine Case, 1947) του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Ο Βισκόντι επέλεξε τη Βάλι και τον Γκρέιντζερ για να εξασφαλίσει επιτυχία κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες που εκείνη την περίοδο θεωρούνταν η Μέκκα του παγκοσμίου κινηματογράφου. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις Η.Π.Α. 5 χρόνια μετά την προβολή του Il Gattopardo. Το 1968 λοιπόν στο θέατρο Έλγιν της Νέας Υόρκης το Αμερικανικό κοινό είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει για πρώτη φορά την ταινία. Μετά την πρώτη προβολή ο αμερικανικός τύπος σχολίασε αρνητικά την ταινία κι έτσι η προβολή της δε συνεχίστηκε. Το ντουμπλάρισμα στα αγγλικά, η αφαίρεση μισής ώρας και η αντικατάσταση της technicolor φωτογραφίας συνέβαλαν αρνητικά στην ποιότητα της ταινίας.
Είπαν-έγραψαν για την ταινία:
"Senso"
του Παντελή Φραντζή
Η Ιταλία ζει τις τελευταίες στιγμές της Αυστριακής κατοχής. Μία γυναίκα της υψηλής κοινωνίας, η Κόμισσα Livia Serpieri βρίσκεται στο κέντρο ενός παράτολμου ερωτικού τριγώνου, βάζοντας σε κίνδυνο την υπόληψή της και το κύρος του συζύγου της στους κύκλους της βενετσιάνικης αριστοκρατίας. Η ενεργή συμμετοχή του μακρινού ξάδερφού της, Luca, στο αντιστασιακό κίνημα της Βενετίας και η καταδίκη του σε εξορία, την φέρνουν αντιμέτωπη με τα αληθινά της συναισθήματα για τον ιδεαλιστή νέο. Το ανέλπιστο φλερτ της με τον Franz, έναν γοητευτικό αξιωματικό των κατοχικών δυνάμεων, μετατρέπεται σε ανεξέλεγκτο πάθος και η Livia δεν διστάζει να εγκαταλείψει τους τύπους, διεκδικώντας έναν παράφορο έρωτα. Η επιστροφή του επαναστάτη Luca, η αλαζονεία του Franz και η επικείμενη οργή του συζύγου της, οδηγούν την Livia σε ένα τραγικό αδιέξοδο, την στιγμή που ολόκληρη η χώρα σείεται υπό τους ήχους του πολέμου. Ο Luchino Visconti ακολουθεί τα βήματα μίας ταραγμένης γυναίκας καθώς τριγυρίζει στα πεδία των μαχών και τα άθλια καταγώγια, αναζητώντας μάταια μερικές στιγμές ειλικρινούς στοργής.
Η μοναδική φορά που η λέξη "senso" ακούγεται στην ταινία, είναι στην σκηνή της πρώτης νυχτερινής συνάντησης της Livia με τον Αυστριακό αξιωματικό. "Un senso di vergogna", μία αίσθηση ντροπής, δηλαδή. Θα μπορούσε να πει κανείς, πως ο Visconti επιλέγει την λέξη αυτή για τον τίτλο, όχι τόσο για να χαρακτηρίσει τις επιλογές μίας γυναίκας που έχει ως μοναδική της προτεραιότητα το αίσθημα, το συναίσθημα του έρωτα, αλλά περισσότερο επειδή αυτό το συναίσθημα της προκαλεί ταυτόχρονα μία απέραντη ντροπή. Η υπόδουλη Ιταλία του 1866 αποτελεί το ιδανικό σκηνικό, προκειμένου να μεγεθυνθεί στον μεγαλύτερο βαθμό το ερωτικό αυτό δράμα και να δοθεί μία ευρύτερη διάσταση στην κατάσταση ενοχής και ντροπής της ηρωίδας. Στην αναζήτηση της ερωτικής ευτυχίας καλείται να θυσιάσει πολύ περισσότερα από έναν αξιοζήλευτο γάμο: εκφράζοντας την συμπάθεια για τον επαναστάτη Luca προδίδει την ευγενική καταγωγή της. Ακολουθώντας τα εγωιστικά καπρίτσια του Franz προδίδει τον ίδιο το αγώνα της χώρας της. Και στις δύο περιπτώσεις, καλείται να βάλει την "ευτυχία" της πάνω από την αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου που έχει δέσει τη ζωή του με την δική της.
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που ο φακός αιχμαλωτίζει τις παράνομες στιγμές με τρόπο που ενεργοποιεί αυτό ακριβώς το συναίσθημα της ενοχής και της απρέπειας: ο Visconti προτιμά τις υψηλές γωνίες λήψεις για τις συναντήσεις των εραστών, δείχνοντάς τους μικρούς και ευάλωτους. Οι ερωτικές τους συναντήσεις γίνονται πίσω από ανοιχτά παράθυρα και το δικαίωμα τους για ιδιωτικές στιγμές δεν αναγνωρίζεται σχεδόν ποτέ. Και οι περισσότερες κοινές στιγμές τους καταγράφονται πίσω από γωνίες, σκόρπια αντικείμενα και εμπόδια, αντανακλώντας την ενδόμυχη αγωνία της Livia, πως η τρομερή απρέπειά της γίνεται αντιληπτή. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο o Visconti επιλέγει την στιγμή της κλιμάκωσης αυτής της θυελλώδους σχέσης, προκειμένου να παρουσιάσει τον πόλεμο σε όλη την αγριότητά του. Η κριτική της θέσης που παίρνει η Livia ανάμεσα στην ιδιωτική ευτυχία και την ιδέα του κοινού συμφέροντος προωθείται συνειδητά από τον ίδιο τον σκηνοθέτη.
Το "Senso", βέβαια, είναι και ένα δράμα ρόλων και θέσεων. Στα χρώματα της σέπιας και τις συνεχόμενα πλάνα, ο Visconti απαθανατίζει την αρχέγονη πάλη ανάμεσα στο αρσενικό και το θηλυκό. Η Livia κρύβεται συνήθως πίσω από ένα μαύρο βέλο - κάλυψη αλλά και ένδειξη της αδύναμης φύσης της. Προκαλεί, ξεπερνώντας τα κοινωνικά κεκτημένα μίας γυναίκας της εποχής της, αλλά επιστρέφει στην μισητή αδυναμία της, αναζητώντας κατανόηση και οίκτο. Το ισχυρό αρσενικό, ο Franz, παραδίδει τα όπλα και κλείνεται στο εξευτελιστικό περιβάλλον ενός ακριβοστολισμένου διαμερίσματος, έτοιμος να εκδικηθεί την Livia, που κατάφερε να τον κρατήσει μακριά από τον χώρο όπου πραγματικά ανήκει: την μάχη. Ακολουθώντας μία κλιμάκωση καθαρά σεξπηρική, το δράμα αυτό κλείνει ακριβώς όπως άνοιξε: θεατρικά. Η αυλαία της όπερας "Il Trovattore" δίνει την εντύπωση πως η πραγματικότητα των ηρώων κουβαλά κάτι από την ατμόσφαιρα της σκηνής. Στην τελευταία σκηνή της εκτέλεσης, ο προβολέας φωτίζει μία άδεια σκηνή, πείθοντας πως όντως οι ήρωες είναι καταδικασμένοι σε ένα θεατρικό πεπρωμένο.
ανάρτηση στην ιστοσελίδα cinema/news.gr
«Senso» του Λουκίνο Βισκόντι
του Γιώργου Ρούσσου
Η ταινία «Έτσι Τελείωσε Μια Μεγάλη Αγάπη» (Πρωτότυπος Τίτλος Senso) γνωστή και ως "Λίβια, η Αδίστακτη Κόμμισα" είναι ένα εντυπωσιακό δράμα εποχής, παραγωγής του 1954 και σε σκηνοθεσία του ιδιοφυούς Λουκίνο Βισκόντι. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι η σπουδαία Αλίντα Βάλι στον ρόλο της Λίβια και ο Φάρλεϊ Γκρέιντζερ στον ρόλο του Αυστριακού αξιωματικού Φραντς Μάλερ. Το φιλμ είναι είναι βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Καμίλο Μπόιτο.
Μεταφερόμαστε στη Βενετία, το 1866. Ενώ το μεγαλύτερο μέρος των ιταλικών επαρχιών έχει απελευθερωθεί από τους ξένους, η επαρχία του Βένετο βρίσκεται υπό την κατοχή των Αυστριακών. Οι κάτοικοι της περιοχής έχουν ξεσηκωθεί κατά του κατακτητή και η ώρα της ένωσης του Βένετο με την Ιταλία πλησιάζει. Κάτω από την σκιά του πολέμου, η κόμισσα Λίβια Σερπιέρι (Αλίντα Βάλι), που αποτελεί μέλος του επαναστατικού κινήματος για την απελευθέρωση του Βένετο, γνωρίζεται με τον Αυστριακό υπολοχαγό Φραντς Μάλερ (Φάρλεϊ Γκρέιντζερ) και τον ερωτεύεται.
Η κόμισσα που είναι παντρεμένη, αλλά ανικανοποίητη από τον γάμο της, γρήγορα υποκύπτει στο φλερτ που δέχεται από τον γοητευτικό Μάλερ. Όμως η ηρωίδα μας, σύντομα πρόκειται να αντιμετωπίσει ένα μεγάλο ηθικό δίλημμα. Κι αυτό διότι θα πρέπει να διαλέξει είτε την αγάπη της για την πατρίδα είτε τον έρωτά της για το Φραντς.
Σημαντικό ρόλο στην υπόθεση πρόκειται να διαδραματίσουν και τα χρήματα που έχει εμπιστευτεί στη Λίβια ο επαναστάτης ξάδερφός της Ρομπέρτο Ουσόνι (Μάσιμο Τζιρότι), τα οποία προορίζονται για να βοηθήσουν το επαναστατικό κίνημα του Βένετο...
Μετά το καθηλωτικό "Μπελίσιμα" (Bellissima, 1951) με πρωταγωνίστρια την Άννα Μανιάνι, ο Λουκίνο Βισκόντι επιστρέφει το 1954 μ' ένα εντυπωσιακό δράμα εποχής. Στο πλευρό του ο Βισκόντι έχει ως βοηθούς του, τους μετέπειτα καταξιωμένους σκηνοθέτες, Φράνκο Τζεφιρέλι και Φράνκο Ρόζι.
Η ταινία του Λουκίνο Βισκόντι «Έτσι Τελείωσε Μια Μεγάλη Αγάπη» (Senso), είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Καμίλο Μπόιτο. Πρόκειται για μία εντυπωσιακή υπερπαραγωγή με την έγχρωμη φωτογραφία των Άλντο Γκρατσιάτι και Ρόμπερτ Κράσκερ και με μεγάλους αστέρες της εποχής. Λέγεται μάλιστα ότι ο Βισκόντι ήθελε αρχικά τον Μάρλον Μπράντο και την Ίνγκριντ Μπέργκμαν για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Το θέμα της ταινία όπως αναμενόταν σήκωσε θύελλα αντιδράσεων και η μάχη με τους λογοκριτές δεν έλειψε. Η ταινία ασκούσε κριτική σε όλους τους μύθους που αφορούσαν την Ιταλική ενοποίηση, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει από την αρχή τη δυσαρέσκεια μερίδας του κοινού.
Η ταινία αποτελεί παράλληλα και την πρώτη από τις δημιουργίες του Βισκόντι με θέμα τον Ευρωπαϊκό Εθνικοσοσιαλισμό. Οι άλλες δυο είναι «Η Λεοπάρδαλη της Σικελίας» (Il Gattopardo του 1963, με τους Burt Lancaster, Alain Delon και Claudia Cardinale) και «Οι Καταραμένοι» (La Caduta Degli Dei του 1969, με τους Dirk Bogarde, Ingrid Thulin και Helmut Griem).
Το φιλμ «Έτσι Τελείωσε Μια Μεγάλη Αγάπη» (Senso), εξιστορεί τα γεγονότα που εκτυλίσσονται το 1866, αφού η Ιταλική Ενοποίηση είχε ήδη πραγματοποιηθεί, ενώ κάποιες επαρχίες, όπως το Βένετο, βρίσκονταν ακόμη υπό την κατοχή ξένων. Ενώ η ταινία «Η Λεοπάρδαλη της Σικελίας» μας μεταφέρει έναν χρόνο πριν την Ενοποίηση, εξιστορώντας τον διωγμό των Βουρβόνων από τη Σικελία. Σε αυτές τις δύο ταινίες περιγράφονται οι συνωμοσίες, οι συμβιβασμοί και οι διαδικασίες με τις οποίες η κυβέρνηση του ιταλικού κράτους έλαβε την εξουσία αφαιρώντας την από την παρακμάζουσα αριστοκρατική τάξη.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι η ταινία δεν προβλήθηκε ποτέ επισήμως στις Η.Π.Α. παρά το γεγονός ότι πρωταγωνιστούσαν σε αυτή ένας Αμερικανός αστέρας του Χόλιγουντ, ο Φάρλεϊ Γκρέιντζερ, γνωστός για τη συμμετοχή του στις ταινίες του Χίτσκοκ "Η θηλιά" (The Rope, 1948) και "Ο άγνωστος του εξπρές" (Strangers On A Train, 1951) και μια Ευρωπαία σταρ, όπως η Αλίντα Βάλι, παγκοσμίως γνωστή για τη συμμετοχή της στις ταινίες: "Ο τρίτος άνθρωπος" (The Third Man, 1949) του Κάρολ Ριντ και "Υπόθεση Παραντάιν" (Paradine Case, 1947) του Άλφρεντ Χίτσκοκ.
Η ταινία «Έτσι Τελείωσε Μια Μεγάλη Αγάπη» (Senso), πραγματοποίησε την πρεμιέρα της στις Η.Π.Α. πέντε χρόνια μετά την προβολή του φιλμ «Η Λεοπάρδαλη της Σικελίας». Συγκεκριμένα, το 1968 και στο θέατρο Έλγιν της Νέας Υόρκης το Αμερικανικό κοινό είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει για πρώτη φορά την ταινία του Βισκόντι. Όμως μετά την πρώτη προβολή ο αμερικανικός τύπος σχολίασε αρνητικά την ταινία κι έτσι η προβολή της δε συνεχίστηκε. Το ντουμπλάρισμα στα αγγλικά, η αφαίρεση μισής ώρας και η αντικατάσταση της technicolor φωτογραφίας συνέβαλαν αρνητικά στην ποιότητα της ταινίας.
Το 2002, ο επίσης Ιταλός σκηνοθέτης Τίντο Μπρας γύρισε ξανά την ταινία μεταφέροντάς την όμως στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και με πρωταγωνιστές τους Άννα Γκαλιένα και Γκάμπριελ Γκάρκο.
Ο Λουκίνο Βισκόντι (Μιλάνο, 2 Νοεμβρίου 1906-Ρώμη, 17 Μαρτίου 1976) υπήρξε κορυφαίος Ιταλός σκηνοθέτης, τόσο του κινηματογράφου και του θεάτρου, όσο και της όπερας. Μέσα από το φιλμ του «Έτσι Τελείωσε Μια Μεγάλη Αγάπη» (Senso) ο δημιουργός, καταφέρνει να αντιπαραθέσει τα στοιχεία του έρωτα και την αγάπης, με εκείνα της επανάστασης και του αγώνα για την ελευθερία. Η Αλίντα Βάλι μας χαρίζει μία σπουδαία ερμηνεία ενώ η υπέροχη φωτογραφία με τα μοναδικά τεχνικολόρ χαρακτηριστικά κερδίζει τις εντυπώσεις και τον θεατή...
ανάρτηση στην ιστοσελίδα tvxs,
13 Απριλίου 2014
