του Δημήτρη Καρατζάνη
Σήμερα, πήραμε απόφαση να μην επιλέξομε στην ''επικοινωνία'' μας κάποιο θέμα πολιτικής .Όχι μόνο σαν συγγνωστή προσπάθεια... αποτοξίνωσης, αλλά ,περισσότερο, από σεβασμό στην ιερότητα των ημερών και τα Άγια Πάθη που εξακολουθούν να συγκινούν τις καρδιές,ανεξάρτητα από το χρώμα των μαλλιών και τη φρεσκάδα του προσώπου. Θα μιλήσομε λοιπόν για ένα Πάσχα στο στρατό , που παρά τα χρόνια που έχουν περάσει από τότε, εξακολουθεί να μένει ζωηρό στη μνήμη μας
Ήταν λοιπόν Άνοιξη του '75. Μια εξαιρετικά δύσκολη, από κάθε άποψη, εποχή για τη χώρα μας. Στο εσωτερικό επικρατούσε μια αίσθηση βαθιάς απογοήτευσης από την πρόσφατη τραγωδία της Κύπρου, που, σε συνδιασμό με κάποιες κινήσεις Απριλιανών καταλοίπων ,δημιουργούσε έντονη ανησυχία για το μέλλον.
Την αίσθηση αυτή επέτεινε, η προκλητική συμπεριφορά της Τουρκίας ,που, με τον αέρα του νικητή μιας μάχης που ο Ελληνισμός δεν έδωσε, έθετε απαράδεκτες αξιώσεις ,ενώ έστελνε κάθε τόσο και ένα ''ερευνητικό'' σκάφος,το Σισμίκ να ''αλωνίζει'' στο Αιγαίο και να πιέζει ακόμα πιο πολύ την κατάσταση
Υπηρετούσαμε εκείνο τον καιρό στο ''ακροτελεύτιο'' βορειοανατολικό μας σύνορο, το νησί της Σαμοθράκης. Ένα μεγάλο, απότομο βράχο, που η κορφή του, το Φεγγάρι, ξεπερνούσε τα 1600 μέτρα και τις καλοκαιριάτικες φεγγαροβραδιές βλέποντας το , σου έδινε την αίσθηση πως συντρόφευε ,το συνονόματο του, χλωμό ταξιδευτή του ουρανού.
Ήμουν τότε διοικητής ενός συγκροτήματος ενισχυμένης διλοχίας. Μια 150ρια δηλαδή άτομα με βαρύ οπλισμό και εντολή να κρατήσομε το νησί πάση θυσία, σε περίπτωση τουρκικής επίθεσης. Μια απειλή καθόλου μακρινή εκείνες τις μέρες, με τις συνθήκες που επικρατούσαν στις σχέσεις των δύο χωρών.
Έχοντας υπόψη ότι οι ενισχύσεις σε περίπτωση κρίσης σε αυτό το ακραίο φυλάκιο του Ελληνισμού και σε ένα πεδίο μάχης, όπου η ναυτική και αεροπορική υπεροχή ήταν δύσκολη υπόθεση, προσπαθήσαμε να μεγιστοποιήσομε ,όσο ήταν δυνατό, τις δυνατότητες που υπήρχαν. Σαυτή την προσπάθεια εμπλέξαμε σε εθελοντική βαση και τους κατοίκους του νησιού, που προσφέρθηκαν , με μια σπάνια ομοψυχία, να συμβάλλουν όχι μόνο με βολές και ασκήσεις τις Κυριακές ,αλλά και με συμμετοχή στην κατασκευή αμυντικών έργων ,ορυγμάτων, πολυβολείων κλπ, που είχε απόλυτη ανάγκη το νησί.
Πολύτιμος βοηθός μου σε όλα, ήταν ένας λοχίας ,ο Πέτρος. Ένα χαρισματικό παιδί ,με καταγωγή από ένα ορεινό χωριό στις ρίζες του Ψηλορείτη, που τούλεγες ένα κι ''έπιανε'' δέκα. Ασε δε που εύρισκε λύσεις σε κάθε πρόβλημα , μεγάλο ή μικρό.
Μέσα σ αυτή τη δημιουργική προσπάθεια και τη συνεχή απασχόληση ο καιρός περνούσε απίστευτα γρήγορα και, χωρίς καν να το καταλάβομε, φθάσαμε στις παραμονές της Μεγάλης Εβδομάδας.
Πως θα γιορτάσομε, βρε Πέτρο, το Πάσχα με τα 10-12 αρνιά που μας βγαίνουν στο ''σιτηρέσιο'' ,όταν θα επισκεφτεί το στρατόπεδο κείνη τη μέρα όλο το νησί, τον ρώτησα μια μέρα αρκετά προβληματισμένος.
Έχει ο Θεός κ. διοικητά, είπε κείνος με το πάντα ήρεμο ύφος του
Ο Θεός έχει ,εμείς δεν έχομε ,τον πείραξα .Αν και, πρόσθεσα, ο... αντιπρόσωπος του εδώ, ο καλόγερος του Μοναστηριού που φυλάμε τα πυρομαχικά ,μου υπσχέθηκε τρία ακόμα αρνιά πεσκέσι . Το Πασχαλιάτικο δώρο του, όπως είπε.
Μη στενοχωριέσαι κ. διοικητά και θα δεις πως όλα, τελικά, θα πάνε ρολόι ,επανέλαβε καθησυχαστικά εκείνος.
Η συζήτηση μας έμεινε εκεί ,ενώ από την επομένη κιόλας άρχιζαν οι προετοιμασίες για τη μεγάλη γιορτή. Την επιμέλεια όλων των προμηθειών την είχε αναλάβει ο Πέτρος ,ενώ το στολισμό του χώρου και την οργάνωση του καλλιτεχνικού προγράμματος ο Στέλιος .Ένας νεαρός οδοντίατρος απ τη Θεσαλονίκη με εκπληκτική φωνη ,που έπαιζε και εξαιρετική κιθάρα..
Οι προετοιμασίες πήγαν όλες ''κατ ευχήν'' και το απόγευμα του Μεγάλου Σαββάτου, το γήπεδο της Χώρας, όπου θα γινόταν η γιορτή, έμοιαζε με στολισμένο καράβι έτοιμο να σαλπάρει..
Να ανάψεις νωρίς τη φωτιά ,Πέτρο .έδωσα τις τελευταίες οδηγίες στο λοχία Οχτώ η ώρα, θέλω τα αρνιά να ψήνονται .Να φροντίσεις να έχεις και εφεδρικούς στρατιώτες για το ''γύρισμα'' . Να...
Μην ανησυχείτε κ. Διοικητά, με διέκοψε εκείνος .Πηγαίνετε να ξεκουραστείτε και σεις λίγο, και να είστε βέβαιος ότι αύριο θα έχετε το καλύτερο Πάσχα της ζωής σας.
Από το στόμα σου και στου Θεού το αυτί, ευχήθηκα μέσα μου ,ενώ του έκανα μια τελευταία ερώτηση ,δείγμα μιας ανησυχίας που δεν έλεγε να μ αφήσει Θα φτάσουν βρε Πέτρο 15 αρνιά για τόσο κόσμο ,ρώτησα για πολλοστή φορά.
Γέλασε. Δε σας είπα πως ''έχει ο θεός'',είπε δείχνοντας με το δάχτυλο του τον ουρανό.
Πρωί -πρωί την άλλη μέρα, βρέθηκα στο χώρο της εκδήλωσης ,όπου οι σούβλες είχαν αρχίσει ήδη να δουλεύουν. Με την πρώτη ματιά όμως διαπίστωσα μια απρόσμενη διαφορά .Απέναντι από τα 15 αρνιά που είχαμε σουβλίσει την προηγουμένη,10 ακόμα,στριφογύριζαν πάνω απ τη φωτιά και είχαν αρχίσει ήδη, να ροδοκοκκινίζουν. Όλα κάτω από τον έλεγχο και την επίβλεψη του Πέτρου ,που με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι και με ένα πλατύ χαμόγελο ,φαινόταν να απολαμβάνει την όλη διαδικασία.
''Χριστός Ανέστη'' κυρ Διοικητά ,έλα να πιείς μια, φώναξε με ένα πλατύ χαμόγελο μόλις με είδε.
Τι είναι τούτα δω βρε Πέτρο ρώτησα δείχνοντας του τα ...άγνωστα αρνιά.
''Πίστευε και μη ερεύνα ''κ. Διοικητά. Στη Κρήτη ρωτούμε που βρήκε ο καλεστής το κρέας, που μας κάνει τραπέζι; Οι. Μην ανησυχείς το λοιπόν. ''Τα πέψε ο Θιος'' πρόσθεσε, σκασμένος στα γέλια...
