της Μαρίας Λιονάκη
Ανοιξιάτικη μέρα, με λίγο φθινόπωρο μέσα… Ηλιόλουστη τη λες, όχι όμως και με σιγουριά, δεν παίρνεις όρκο. Ούτε αυτή! Ισως γίνει καλοκαιρινή πιο μετά, ίσως αλλάξει αργότερα σε φθινοπωρινή κι ως το βράδυ μπορεί και σε χειμερινή … Οι καιρικές συνθήκες το τελευταίο διάστημα όλο αλλάζουν, ο χθεσινός αέρας άλλαξε σήμερα κατεύθυνση, όπως έγινε και την προηγούμενη βδομάδα, από νοτιάς έγινε βοριάς. Αλλαξε διάθεση, προσανατολισμό και ζωή, άλλαξε πορεία πλεύσης. Το ρολόι του χρόνου μοιάζει να ξεκουρδίστηκε, η πυξίδα δεν δουλεύει, εμείς με τον καιρό, είμαστε ζευγάρι που δεν τα βρίσκουμε, δεν υπάρχει επικοινωνία, επαφή, κατανόηση. Ο καιρός δεν έχει μπέσα, κάνει του κεφαλιού του και σ’ όποιον αρέσει! Τα παράπονα μας στο διευθυντή. Αντε, γιατί κι αυτός πολλά μας τα έχει μαζεμένα. Το ένα μας μύριζε, το άλλο μας βρωμούσε το τελευταίο διάστημα…
Ανοιξη αγοράσαμε, ελαττωματική μας βγήκε. Εχουμε λίγο φθινόπωρο, λίγο χειμώνα, λίγο άνοιξη, λίγο καλοκαίρι… Θέλω ένα παγωτό που να έχει λίγο κρέμα, λίγο σοκολάτα, λίγο φράουλα, λίγο φιστίκι…! Η θερμοκρασία ασανσέρ που ανεβοκατεβαίνει, μια στα χαμηλά και μια στα ψηλά πάει, στο νότο μα και στο βοριά ,τα σ' αγαπώ του Ζερβουδάκη σκορπίσανε και φύγανε… Ολες τις εποχές σε μια μέρα τις βλέπεις, ο γύρος του χρόνου σε είκοσι τέσσερις ώρες…
Κοιτάς απ’ το παράθυρο και προσπαθείς να καταλάβεις. Δεν μπορεί, σκέφτεσαι , κάτι θα φανεί στο πρόσωπο, στην έκφραση, στα μάτια, κάποια κουβέντα θα πει, θα του ξεφύγει … Κι όμως καιρός ανεξιχνίαστος, απρόβλεπτος, απρογραμμάτιστος! Δεν άκουσες και τον Αρνιακό χθες…τον ξέχασες, τον έχασες! Μάντεψε τώρα πώς θα εξελιχθεί η μέρα, πώς θα ξετελέψει. Πάρε τη βοήθεια της τεχνολογίας, άνοιξε υπολογιστή, μπες στο διαδίκτυο, στο meteo.gr, ενημερώσου ή αν δεν μπορείς, δε θες, γίνε Πυθία ή Πατέρα, Μπήλιου, Παγιατάκη…
Λίγα σύννεφα βλέπεις στον ουρανό, εκεί στην άκρη, πάνω απ’ το σπίτι της κυρίας Γεωργίας, να έρχονται κατά δω, να πεζοπορούν… Κάτι θα ξέχασαν και γύρισαν, σκέφτεσαι. Κι ένας ήλιος φαίνεται, αλλά δεν έχει αποφασιστικότητα στο μάτι, δεν εμπνέει σιγουριά, το βλέπεις, αμφιταλαντεύεται… να μείνει εδώ που κάθεται ή να φύγει , να πάει κατά Μήλο , εκεί που είναι πιο ήσυχα, πιο εξοχικά, που τον έχουν καλέσει …
Η μέρα εξελίσσεται, τα σύννεφα παίζουν κρυφτό με τον ήλιο, μια λέει φτου ο ήλιος και βγαίνει, μια τα σύννεφα βγαίνουν και κερδίζουν αυτά …εμ φυσικά, παιχνίδια παίζουν, τι ανάγκη, τι δουλειά έχουν αυτά; Σάμπως είναι εργαζόμενη μάνα, σύζυγος και νοικοκυρά, μάχιμη νοικοκυρά, με πίεση χρόνου, που ως να πάει να πάρει τα παιδιά απ’ το σχολείο ή να πάει στη δουλειά της πρέπει να κάνει το νοικοκυριό, το κουμάντο της; Σάμπως έχουν μπροστά τους χαλιά, κουβέρτες, ντουλάπες, μάλλινα, κασκώλ και μπουφάν να την κοιτούν όλα μαζί, ανάκατα;
Σταθεροποιήσου πουλάκι μου λίγο λες … Να κανονίσω κι εγώ την πορεία μου, τη μέρα μου , να δω κι εγώ τι θα κάνω με τη ζωή μου. Κι εμείς υπήρξαμε έφηβοι, νέοι , δεν κάναμε έτσι! Να τα φυλάξω τα βαριά σκεπάσματα ή θα αλλάξεις γνώμη μέχρι το βράδυ; Πες μου, σκέψου λίγο, περιμένω, με την ησυχία σου, αλλά πες μου! …Τα καλοκαιρινά που βρήκα χθες, τα χρωματιστά, τα λινά, τα αμάνικα, τα εξώπλατα, τα τιραντέ, να τα βάλω πρώτη θέση στη βιτρίνα της ντουλάπας ή να τα χώσω παραμέσα σε δεύτερο πλάνο; Τα σάνδαλα, τα πέδιλα, τα ξώφτερνα, να τα εμφανίσω ή είναι νωρίς ακόμη; Εγώ ο,τι μου πεις θα κάνω…Μόνο αποφάσισε και πες μου!
