Ηταν ένα μικρό καράβι που ήταν αταξίδευτο…Ηταν ένα Εσπερινό σχολείο, γυμνάσιο που ήταν…αταξίδευτο! Μοιράζονταν το κτίριο χρόνια και μοιράζεται ακόμη , με ένα σχολείο από τα ημερήσια και στο παρελθόν στη συνείδηση τους και μάλλον και στη συνείδηση των πολιτών αυτής της πόλης υφείρπε , ανομολόγητα ή ομολογημένα η ίδια εντύπωση ότι εσύ δεν είσαι πρώτο …σαν εμάς, εσύ είσαι διαφορετικό, κατώτερο σχολείο από τα ημερήσια, το ασχημόπαπο του παραμυθιού, το ασχημοσχολείο του Ηρακλείου…Τα δικά σου παιδιά είναι, έτσι κι αλλιώς, τα δικά σου παιδιά έκαναν αυτό και τούτο…
Οι δάσκαλοι στενοχωριόταν, μα τι να πουν…Και το έβαλαν πείσμα λοιπόν…Να δείξουν ότι δεν είναι έτσι! Ότι τα παιδιά της νύχτας, τα μεγαλωμένα και ζυμωμένα με κόπο και πόνο, τα παιδιά συχνά διαλυμένων οικογενειών, τα μη μοσχοαναθρεμμένα παιδιά αυτού του σχολείου, αυτής της πόλης, με τα κενά στη γνώση και τις μαθησιακές δυσκολίες, που έχουν αφήσει χρόνια τα θρανία για να κάτσουν στο θρανίο της ζωής έχουν ένα τσαγανό, μια αξιοπρέπεια, ένα πείσμα, ένα αγέρωχο χαρακτήρα με δική του ποιότητα….
Εχουν το σκληροτράχαλο χαρακτήρα ενός κρητικού που ζει στα βουνά, τον παρορμητικό χαρακτήρα του Ζορμπά, το χαρακτήρα του ανθρώπου που δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του, αλλά βαθιά μέσα του κρύβει μια ψυχούλα τόσο τρυφερή, εύπλαστη και αληθινή, τόσο φωτεινή που μπορεί να φωτίσει με το φως της τις νύχτες, όχι μόνο ενός σχολείου, αλλά μιας πόλης ολόκληρης…Βήμα βήμα αυτά τα παιδιά ξεκίνησαν, δειλά δειλά στην αρχή, με αβεβαιότητα και σαρδάμ να ψελλίζουν στίχους ποιημάτων άγνωστων και δυσνόητων βρε αδερφέ ποιητών…βήμα βήμα άρχισαν να κάνουν κινήσεις αδέξιων μικρών, υποτυπώδη θεατρικών πάντα με το φόβο της αποτυχίας…
Ωσπου έφτασε η Τετάρτη αυτής της εβδομάδας, η εκδήλωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης η οργανωμένη από την Αγγελική Ζαχαράτου, η αφιερωμένη στην παγκόσμια ημέρα ποίησης…Στο πρόγραμμά της το Εσπερινό Γυμνάσιο θα έκλεινε τη βραδιά εκφράζοντας θεατρικά με την καθοδήγηση της Σάννας Σαρρή αποσπάσματα από το βιβλίο της Ειρήνης Γαβριλάκη «Οι νύχτες πριν». Ξαφνικά λοιπόν κι ενώ επικρατούσε στην αίθουσα η χαλαρότητα κουρασμένου από την πολύωρη παρακολούθηση κοινού εμφανίζονται επτά μαθητές, αγόρια και κορίτσια…Με ένα ταμπούρλο στο χέρι, του Διονύση το χέρι, διασχίζουν ηχηρά την πλατεία στην Ανδρόγεω .
Ερχονται από τη νύχτα, από το άγνωστο της πολιτιστικής ποιότητας αυτού του σχολείου και στήνονται ενώπιον μας στη σκηνή… Με στητό κορμί, αγέρωχοι , στα μαύρα ντυμένοι , με τις μάσκες που απαιτούσε ο ρόλος και η σκηνοθέτης , εκπρόσωποι και πρεσβευτές αρχαίας τραγωδίας, της ελληνικής ή της δικής τους άραγε; Η καρδιά μου είχε σταματήσει να χτυπά, ανάσα δεν έβγαινε…Θα τα καταφέρουν άραγε;
Μη μπερδευτούν, χάσουν τα λόγια και ντραπούν…Τα παιδιά μας, οι μαθητές μας , του Εσπερινού Γυμνασίου , ξετυλίγουν στη σκηνή την έκφραση, την κίνηση, την ομιλία ώριμων και σίγουρων ηθοποιών …Δε φοβούνται, δεν κομπιάζουν, δεν ντρέπονται, δεν ξεχνούν τα λόγια τους…Με πλαστικές κινήσεις, βροντερή φωνή στήνονται μπροστά μας επίσημα, με αυστηρό ύφος και αξιοπρέπεια για να δοκιμαστούν, να εκφραστούν και να κριθούν…Πηγαινοέρχονται στη σκηνή, σα να το κάνουν χρόνια, παίζουν με τα αέρινα υφάσματα, τα αέρινα λόγια του ποιητικού κειμένου δυναμικά, πειστικά και άφοβα…
Τα παιδιά μας, τα παιδιά του Εσπερινού γυμνασίου, που περπατούν στη βροχή του χειμώνα και της ζωής χωρίς ομπρέλα , τα παιδιά μας που σε μια άλλη εποχή συλλάβιζαν τους στίχους κάθε σεβάσμιου ποιητή έδωσαν εκείνο το βράδυ, το περασμένο , της Τετάρτης μια παράσταση, μια παράσταση όμως όχι ψεύτικη, μα αληθινή που οι ίδιοι ήταν ήρωες, αφηγητές, αλλά και συγγραφείς μαζί, μια παράσταση αυτοβιογραφική… Κι όταν η αυλαία έπεσε και τα παιδιά μας που είχαν καθηλώσει το κοινό, υποκλίθηκαν σεμνά , χειροκροτήθηκαν, ένιωσα , εγώ και οι συνάδελφοι μου μια συγκίνηση, μεγάλη και ξεχωριστή και μια περηφάνεια δικαιη, για το δρόμο που διήνυσαν αυτά τα παιδιά, για το στοίχημα που κέρδισε αυτό το σχολείο, για αυτά τα μάτια των παιδιών που με κοίταξαν στο τέλος έντονα, μισοδακρυσμένα, ερωτηματικά… «Τα καταφέραμε κυρία;» ρωτούσαν…«Τα καταφέρατε παιδιά! »
