Από το τμήμα ενημέρωσης και ειδήσεων CRETALIVE
ΤO υποψιαζόμασταν όλοι από την πρώτη στιγμή που κηρύχθηκαν οι συνεχιζόμενες απεργίες των δημοσιογράφων. Πως δύσκολα θα "κρατιόταν" μια τέτοια κινητοποίηση- έναντι τίνος;- με την κρίση που υπάρχει και τις...διαθέσεις αλληλεγγύης που συνήθως ο κλάδος δείχνει. Και δεν αναφερόμαστε σε αετονύχηδες της ενημέρωσης, σε μπλογκς της πλάκας, ψεκασμένους κι άλλους που βρίσκουν ευκαιρία για μερικά κλικς στο χάος που επικρατεί. Αναφερόμαστε σε επαγγελματίες- κι αυτό ελέγχεται πλέον!- που με την πρώτη ευκαιρία, το πρώτο...τροχαίο την έκαναν την κωλοτούμπα. Κάτι σαν την πέμπτη φάλαγγα τον καιρό του Φράνκο.
Ανεξάρτητα από το εάν συμφωνούσε κάποιος με την απεργιακή κινητοποίηση- με το χρόνο και τον τρόπο που επελέγη φαίνεται σαν αβάντα στην κυβέρνηση κι ας μην είναι- η ουσία είναι ότι ο κλάδος έπρεπε να είναι ενωμένος. Βέβαια θα μου πείτε ποιος κλάδος, ποιος είναι σήμερα δημοσιογράφος και ποιος δεν είναι, ποιοι κάνουν εκπομπές, ποιοι γράφουν, ποιοι διαμορφώνουν την κοινή γνώμη σήμερα...Ρίξτε μια ματιά γύρω, ακούστε...
Σήμερα ο κλάδος προδόθηκε. Εφημερίδες κυκλοφορούν κανονικά, σελίδες γράφουν τα πάντα. Σήμερα οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι που επιμένουν να σέβονται τις αποφάσεις των ενώσεων αισθάνονται κορόιδα.
Από την άλλη οι ευθύνες των συνδικαλιστικών μας εκπροσώπων μεγάλες: ενώ εδώ και καιρό "παραμυθιάζονταν" από την κυβέρνηση πως θα τα βρούμε, μη μιλάτε, θα εξαιρεθείτε, υπάρχει δέσμευση, ακινητοποίησαν και κοίμισαν τον κόσμο μέχρις ότου ήλθαν τα νέα της σφαγής του αγγελιόσημου.
Χωρίς ενημέρωση, χωρίς καμμιά προετοιμασία ξεκίνησαν μια κινητοποίηση έχοντας τους δημοσιογράφους σε διλήμματα ξαι την κοινωνία απέναντι. Με ποιες εναλλακτικές κινητοποιήσεις στο τραπέζι, με ποιο σχέδιο "Β" στην περίπτωση που δεν υπήρχε αποτέλεσμα με ποιο κόστος για επιχειρήσεις που δεν φταίνε και εργαζόμενους που, ειδικά στην περιφέρεια έβλεπαν πως άλλοι αι βουλαί του κέντρου και άλλες αι βουλαί της επαρχίας!
Και την κρίσιμη ώρα δεν βρίσκεται κανεις να διασφαλίσει μια απεργία διαρκείας!
Με ποιο μηχανισμό οι ενώσεις διασφάλισαν την επιτυχίας της απεργίας ; Πότε έκαναν στοιχειώδεις συνελεύσεις για να ενημερώσουν τον κόσμο ; Ποιοι εργασιακοί εκπρόσωποι και που ενημερώθηκαν για να μην επιτρέψουν τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς ;
Και στην κατακλείδα πως μικρές επιχειρήσεις, που στον εργασιακό καιάδα ,που διανύουμε δίνουν κάποιες δουλειές ακόμα, θα μπορούν να νοιώθουν πως προστατεύονται από τον αθέμιτο ανταγωνισμό;
Μια απεργία έχει ασφαλώς πλαίσιο, αναμφισβήτητα σχέδιο και οδικό χάρτη, στόχους, εναλλακτικές αλλά και διασφαλίσεις και βέβαια πουθενά δεν πάει αν έχει και την κοινωνία απέναντι!
