Της Μαρίας Λιονάκη
Ξεκίνησε λέει η διαδικασία της απογραφής του πληθυσμού από την Ελληνική στατιστική Αρχή. Όπως γίνεται κάθε δέκα χρόνια. Θα συγκεντρώσει δημογραφικά, οικονομικά, κοινωνικά στοιχεία. Θα καταμετρήσει είτε ηλεκτρονικά, που είναι της μοδός ή με τον παραδοσιακό δοκιμασμένο τρόπο, πόρτα-πόρτα τoν πληθυσμό. 10.816.286 ήμασταν το 2011. Τώρα άραγε πόσοι;
Θυμάσαι που σου έλεγε η μάνα σου, η συχωρεμένη να παντρευτείς, να νοικοκυρευτείς, να κάνεις προκοπή κι οικογένεια κι εσύ είχες το νου σου σε εφήμερες σχέσεις και πως να περνάς καλά; Θυμάσαι που της απαντούσες «δικός μου λογαριασμός» σαν τον Μαθιό στην Καλλιόπη στο Σασμό κι ανατρίχιαζες στη σκέψη πως θα έχεις παιδιά, σκυλιά, γατιά να φροντίζεις και κυρίως μια γυναίκα, την ίδια κάθε μέρα; Τώρα ήρθε η ώρα να τα πεις στον κύριο απογραφέα. Κοιτάζοντας τον κατάματα, αν τολμάς. Την εκδίκηση της παίρνει η μάνα σου από τον κάτω κόσμο. Να δεις που την ξεκίνησε αυτή, ετούτη τη διαδικασία, μεσολαβώντας στον Ύψιστο. Αλλιώς δεν εξηγείται να το σκεφτούν εν μέσω λιμών, σεισμών και καταποντισμών. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε; ‘Η λες να θέλουνε να δούνε πόσοι μείναμε ζωντανοί από όλα δαύτα; Πόσοι δεν έχουμε ακόμη φαγωθεί μεταξύ μας; Στον εμφύλιο σπαραγμό του εμβολιασμού.
Έναν κωδικό λέει θα μας μοιράσουν σε έναν κλειστό φάκελο στα σπίτια μας και θα πρέπει να μπει ένας από κάθε οικία, εσύ δηλαδή, να δηλωθείς. Μορφωτικό επίπεδο, σπουδές θα ρωτάνε, σε προετοιμάζω. Τον θυμάσαι το δάσκαλο στην Τρίτη Δημοτικού που σου έλεγε να διαβάζεις , μη μείνεις ξύλο απελέκητο, αλλά εσύ με το που πήγαινες στο σπίτι έβαζες τρίποντο, πετώντας τη σάκα στον καναπέ από το κατώφλι κι έτρεχες εκατοστάρι μη σε προλάβει το πυροβολικό μάνας και γιαγιάς κι αρχίσουν τον εξάψαλμο; Τώρα να δηλώσεις γραμματειακές γνώσεις: Μέση Εκπαίδευση. Πιο μέση δεν γίνεται.
Κι άλλα θα σε ρωτήσουν… Επάγγελμα, αριθμός δωματίων οικίας, θέρμανση, πρόσβαση στο δίκτυο ύδρευσης, συνθήκες διαβίωσης. Ψύχραιμο σε θέλω εκεί. Ούτε να συγχυστείς, ούτε να κλαφτείς. Κυρίως μη μπερδευτείς. Δε είναι ο κολλητός σου, ούτε ο άνθρωπός σου. Δε ρωτάει από ενδιαφέρον να σε συνδράμει. Τυπικά ρωτάει. Μη βρεθείς μπόσικος κι ανοιχτείς. Δε θα πείτε τα βάσανά σας και μετά θα κλάψετε παρέα. Να πιείτε και μια ρακή, όπως στο Σασμό. Ο άνθρωπος το ρολόι του θα κοιτάζει, να τελειώνει, να πάει κι αλλού. Αφάγωτος θα είναι.
Πάντως βρε μπαγάσα για να σε παρηγορήσω, ένα θα σου πω. Αυτά που θα σε ρωτήσει η ΕΛΣΤΑΤ θα είναι το γενικό πλαίσιο της ζωής σου, ο καθρέπτης, όχι εσύ στο βάθος. Ο,τι κι αν σε ρωτήσουν, φυσική παρουσία ή ηλεκτρονικά, ορισμένα πράγματα ποτέ δε θα τα μάθουν. Πόσες φορές λαχτάρησες παιδάκι παγωτό, μα δε στο πήραν. Πόσα γράμματα έγραψες στον Αι Βασίλη και πόσες Πρωτοχρονιές είχες τα χέρια αδειανά. Πως ένιωθες κάθε φορά που άκουγες τους γονείς σου να μαλώνουν κι έσφιγγες με τις παλάμες τα αφτιά σου να μην ακούς. Τότε που ζήλευες το Μανώλη που οι γονείς του ήταν φτωχοί, μα αγαπημένοι κι ήσυχοι άνθρωποι. Πως φοβάσαι το σκοτάδι και το ύψος, πως δεν μπαίνεις ποτέ σε ασανσέρ. Πως επιστρέφεις δεύτερη φορά από την πόρτα για να ελέγξεις συσκευές και φώτα, αν κλείδωσες.
Ούτε ποτέ θα μάθουν πόσες φορές έχεις κλάψεις και δεν ήταν κανείς να σε πάρει αγκαλιά. Πως δεν μπορούσες ούτε ένα βράδυ τη μοναξιά, μα αναγκάστηκες να μείνεις μια ζωή μόνος. Πόσες φορές έκανες όνειρα, μα δε βγήκε ούτε ένα αληθινό. Πόσες φορές ναυάγησες και πιάστηκες από ένα κλαρί να βγεις στην ακτή. Τους χτύπους της καρδιάς σου όταν ερωτεύτηκες την Αφροδίτη, όνομα και πράγμα. Το φόβο σου όταν αρρώστησε σοβαρά ο πατέρας σου. Τις ανασφάλειες σου. Αυτά για τα οποία ντρέπεσαι και μετανιώνεις. Λάθη που έκανες, ψέματα που άκουσες , μα έπρεπε να δείξεις πως τα πιστεύεις. Παραμύθια που σου είπαν, συμβιβασμούς που έκανες, διαψεύσεις που σε πόνεσαν.
Ο,τι κι αν σε ρωτήσουν λοιπόν μην ανησυχείς. Την πόρτα του σπιτιού σου πρέπει να ανοίξεις, όχι της καρδιάς σου. Αυτήν κράτα την κλειστή για όσους κρατάνε το σωστό κλειδί.
