του Αλέξανδρου Μαυρικάκη
Πριν από λίγες ημέρες έλαβα το βιβλίο του Julien Grivel με τίτλο «ΕΛΛΑΔΑ, η δική μου Ιθάκη» (εκδόθηκε με την υποστήριξη της Περιφέρειας Κρήτης) που, σύμφωνα με τον συγγραφέα, «είναι μικρές σοβαρές ιστορίες που κάποιες από αυτές ακούγονται και σαν ανέκδοτα».
Ο οδοντίατρος Julien Grivel έρχεται στην Ελλάδα το 1972 και περνάει για πρώτη φορά τη πόρτα του νοσοκομείου Λοιμωδών της Αγίας Βαρβάρας στο Αιγάλεω. Πέρασε την είσοδο που χωρίζει τον κόσμο των υγιών ανθρώπων από εκείνο των απελπισμένων. Θα μπορούσε να υπάρχει επιγραφή στην είσοδο του νοσοκομείου όπως αυτή που «είδε» ο Δάντης στην είσοδο της κόλασης : lasciate ogni speranza voi ch’ entrate (αφήστε κάθε ελπίδα όσοι εδώ θα μπείτε).
Έκτοτε, και για 27 χρόνια, περιέθαλπε αφιλοκερδώς τους χανσενικούς φροντίζοντας τη στοματική τους υγεία, προσφέροντας τους χαμόγελο, ανθρωπιά και ψήγματα αισιοδοξίας. Τους ανθρώπους εκείνους, τους λεπρούς[1], που εξοριζόταν από την κοινωνία, τους αφαιρούσαν την αστυνομική ταυτότητα και τους διέγραφαν από τα δημοτικά μητρώα.
Ο Grivel αγάπησε τους ανθρώπους αυτούς όπως τον αγάπησαν και αυτοί. Όταν κάποτε τον ρώτησαν αν έχει προγόνους στη χώρα μας απάντησε: «Δεν έχω έλληνες προγόνους, είχα όμως όλους τους ασθενείς που συνάντησα στο νοσοκομείο οι οποίοι με βοήθησαν να δημιουργήσω βαθιές ρίζες».
Στην «ΕΛΛΑΔΑ, η δική μου Ιθάκη» ο Grivel δεν περιγράφει μονάχα τις σχέσεις του και τις δυνατές φιλίες του με τους ασθενείς, αλλά καταγράφει και την άλλη Ελλάδα, αυτή που θέλουμε να ξεχάσουμε στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης ανάπτυξης. Καταγράφει με εύθυμη διάθεση και αγάπη, τις άθλιες συγκοινωνίες, την συζήτηση με τον ταξιτζή Προκόπη, τις παρέες με αρκετή οινοποσία στη Πλάκα, τον τρόμο του από τον σεισμό του 1981 στην Αθήνα, την επίσκεψή του στα Μετέωρα, στη Κάλυμνο, στο Άγιο Όρος και τόσα άλλα. Και όλα αυτά παρέα με τον Όμηρο, τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα και τον «ανώνυμο» Έλληνα.
Γράφει στο βιβλίο του: «Η σχέση μου με αυτή τη χώρα είναι πλούσια, βαθιά, διανοητική… Παρατήρησα ότι υιοθετώντας την γλώσσα των Ελλήνων, υιοθέτησα ασυνείδητα και την σκέψη τους… Αυτή η χώρα έχει λίγο νερό αλλά η πηγή του φωτός της είναι ανεξάντλητη… Αγαπώ πολύ τον ελληνικό λαό που γελάει για το τίποτα κλαίει για λίγο και πάντα κάνει το σταυρό του, για να εξασφαλίσει την εύνοια των ουρανών. Αυτός ο λαός ξέρει να γλεντά τόσο μαγευτικά ακόμη και τα βάσανά του, μέσα από το χορό και τα τραγούδια… Το ελληνικό φως με γοητεύει»
Η σχέση του με τη Κρήτη είναι ιδιαίτερη: Επαμεινώνδας και Ασπασία Ρεμουντάκη[2], Μανώλης Φουντουλάκης, η βάρκα για την Σπιναλόγκα όπου πνιγόταν όλα τα όνειρα, τα Χανιά, το χωριό Απίδι στη Σητεία, η απελευθερωτική επανάσταση της Κρήτης, τα αμύγδαλα της Ελούντας, το μοναστήρι του Αρκαδίου, το φαί στο επάνω Λούμα, η ανακήρυξή του σε επίτιμο δημότη Αγίου Νικολάου…
Ο Grivel προσέφερε κάτι παραπάνω από ένα χαμόγελο στους ασθενείς και εισέπραξε «πλούτο με όσα κέρδισε στο δρόμο». Οι μικρές ιστορίες του βιβλίου αυτού, άλλοτε σε κάνουν να δακρύζεις για τις διαλυμένες ζωές των ανθρώπων και για τις σκηνές σαν από αρχαία τραγωδία, άλλοτε να γελάς με τα καμώματα των ελλήνων και άλλοτε να θαυμάζεις τη δύναμη του ανθρώπου που μπορεί να αντέχει και μπορεί ανιδιοτελώς να προσφέρει.
Ο Grivel γράφει πως, το ελληνικό φως τον γοητεύει και ο αναγνώστης του βιβλίου συγκινείται από ανθρώπους που γοητεύουν με το φως που εκπέμπουν.
Συγχαρητήρια στον επιμελητή της έκδοσης τον κ. Κωστή Μαυρικάκη και στους άλλους συντελεστές.
[1] Η λέπρα σε σχέση με την πανώλη και άλλες ασθένειες εξελισσόταν αργά, «προκαλούσε» οπτικά και οδηγούσε τον ασθενή στην απομόνωση και τελικά στον αναγκαστικό αποκλεισμό/ εγκλεισμό για την ικανοποίηση του κοινού αισθήματος περί προστασίας της δημόσιας υγείας.
[2] Ο Ε. Ρεμουντάκης ίσως να ήταν από τους πρώτους που αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των ασθενών, ως φυσική προέκταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αν λάβουμε υπόψη μας πως η πρώτη σημαντική κίνηση έγινε το 1973 από την Αμερικανική Νοσοκομειακή Ένωση, με την ψήφιση του «Κώδικα Δικαιωμάτων του Ασθενούς» και το 1994 με την ψήφιση στο Άμστερνταμ της «Διακήρυξης για την προαγωγή των δικαιωμάτων των ασθενών στην Ευρώπη».
Διαβάστε επίσης:
Ο Ελβετός γιατρός που αγάπησε την Ελλάδα και λάτρεψε την Κρήτη
Διαβάστε περισσότερες ειδήσεις από την Κρήτη
